Louis Vuitton: Ο οραματιστής που έχτισε μία αυτοκρατορία επειδή κατάλαβε ότι το παν στη ζωή είναι το ταξίδι
Ανατολική Γαλλία, Αύγουστος του 1821. Το κλάμα ενός μωρού που γεννιέται θα ξυπνήσει τη γειτονιά του φτωχού χωριού Anchay.
Το αγοράκι που ήρθε στον κόσμο, είναι ο Louis της πάμφτωχης οικογένειας Vuitton. Οι πρόγονοί του, ανήκαν όλοι στην εργατική τάξη. Ξυλουργοί, αγρότες και καπελάδες. Ο πατέρας του, ο Xavier Vuitton, ήταν αγρότης και η μητέρα του, Corinne Gaillard, έφτιαχνε καπέλα. Στα 10 του ο Louis έχασε τη μητέρα του.
Σε ηλικία 13 ετών, μπουχτισμένος από την ζωή στην επαρχία και την αυστηρή θετή μητέρα του, ο Vuitton εγκατέλειψε το σπίτι του για να πάει στο Παρίσι. Το ταξίδι των 470 χιλιομέτρων του πήρε δύο χρόνια με τα πόδια και είχε φυσικά πολλές στάσεις σε χωριά και πόλεις όπου έκανε περίεργες δουλειές για να κερδίσει χρήματα και να συνεχίσει την πορεία του.
Τα ταξιδιωτικά κιβώτια Louis Vuitton ήταν δυνατά και πανέμορφα με τα κομψά μονογράμματα και το λακαρισμένο δέρμα
Όταν επιτέλους έφτασε στο Παρίσι το 1837, ο Louis Vuitton έγινε μαθητευόμενος σε ένα επιτυχημένο εργαστήριο κατασκευής κιβωτίων συσκευασίας - τέχνη που ήταν πολύ αξιοσέβαστη εκείνη την εποχή. Τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο είχαν γίνει πολύ δημοφιλή και σχεδόν όλοι χρειάζονταν ανθεκτικές αποσκευές. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε αποκτήσει τη φήμη ενός από τους καλύτερους τεχνίτες σε όλο το Παρίσι.
Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια που εργάστηκε ως υπάλληλος, αποφάσισε, το 1854 να ιδρύσει την ομώνυμη εταιρεία, με κατάστημα στο Παρίσι και να παντρευτεί με την 17χρονη Clemence-Emilie Parriaux. Η εξωτερική πινακίδα έγραφε: "Συσκευάζουμε με ασφάλεια τα πιο εύθραυστα αντικείμενα. Ειδικευόμαστε στη συσκευασίας μόδας". Η φήμη του πλέον περνούσε τα γαλλικά σύνορα.
Τα ταξιδιωτικά κιβώτια Louis Vuitton ήταν δυνατά και πανέμορφα με τα κομψά μονογράμματα και το λακαρισμένο δέρμα. Μετέφεραν τα ρούχα και τα αξεσουάρ των κυριών στους πιο κακοτράχαλους δρόμους. Ήταν ανθεκτικά στη λάσπη και στις λακκούβες του Παρισιού της μεταβιομηχανικής επανάστασης.
Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, από το 1870-71, το εργαστήριο του Vuitton λεηλατήθηκε και καταστράφηκε
Η μεγάλη ώθηση ήρθε όταν η Eugenie de Montijo, σύζυγος του Ναπολέοντα του Γ’ ζήτησε από τον Louis να γίνει ο προσωπικός της τεχνίτης. Η αυτοκράτειρα ήθελε τις αποσκευές Louis Vuitton ώστε να συσκευάζει όμορφα τα ρούχα της για να τα μεταφέρει από το παλάτι Tuileres, στο Château de Saint-Cloud και σε διάφορα παραθαλάσσια θέρετρα. Η θέση αυτή άνοιξε τις πόρτες για τον Louis Vuitton σε μια νέα κατηγορία ελίτ.
Άρχισε επίσης να φτιάχνει τα μπαούλα με καραβόπανο αντί για δέρμα, γεγονός που τους έδωσε δύο πλεονεκτήματα. Να είναι ανθεκτικά και αδιάβροχα. Οι αποσκευές του έκαναν το γύρο του κόσμου. Το διάσημο μπαούλο του ήταν ιδανικό για τον Γάλλο υπηρέτη που επισκέπτονταν το Λονδίνο ή για τη δούκισσα που ταξίδευε στην Αμερική.
Συνέχισε να εργάζεται ταπεινά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 72 ετών στις 27 Φεβρουαρίου 1892
Ο Louis Vuitton ήταν πρωτοπόρος. Μέχρι τότε τα μπαούλα είχαν στρογγυλό καπάκι για να μπορεί να κυλάει από πάνω τους η βροχή ή το νερά (τα ταξίδια τότε γίνονταν και με ατμόπλοια και οι αποσκευές ήταν συνήθως εκτεθιμένες). Τα μπαούλα του οραματιστή όμως ήταν τόσο ανθεκτικά που το νερό δεν τα απειλούσε. Οπότε τα έκανε ορθογώνια για να μπορούν να στοιβάζονται εύκολα. Αυτή η ζήτηση της ορθογώνιας αποσκευής, ήταν τόσο μεγάλη στα ταξίδια με τρένο, που ο Louis Vuitton χρειάστηκε να μεταφέρει τη δουλειά σε ένα μεγαλύτερο εργαστήριο έξω από το Παρίσι.
Το 1867, ο Vuitton τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο στην Exposition Universelle, μια διεθνή έκθεση που διοργάνωσε ο Ναπολέων και πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι, γεγονός που αύξησε περαιτέρω τη δημοτικότητά του.
Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, από το 1870-71, το εργαστήριο του Vuitton λεηλατήθηκε και καταστράφηκε. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, εγκαταστάθηκε σε ένα νέο εργαστήριο σε μια αριστοκρατική περιοχή του Παρισιού.
Ο μπεζ και κόκκινος ριγέ LV καμβάς μπήκε στις ζωές των Γάλλων το 1872. Ο σχεδιασμός απευθυνόταν κυρίως στη νέα παριζιάνικη ελίτ.
Ο Louis Vuitton έζησε όμορφα, βλέποντας το μικρό του εργαστήριο να γιγαντώνεται. Συνέχισε να εργάζεται ταπεινά μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 72 ετών στις 27 Φεβρουαρίου 1892.