Ελένη Ψυχούλη: «Το φαγητό είναι σέξι, λίγο πορνό και σαφώς πιο ευχάριστο από τις ειδήσεις»

Πολυπράγμων: Να ένας χαρακτηρισμός που ταιριάζει στην Ελένη Ψυχούλη. Τέχνη, μαγειρική, τηλεόραση, ταξίδια, έρωτες και πολλά ακόμα συνθέτουν την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας που ό,τι κάνει το κάνει χωρίς τσιγκουνιά, σχεδόν χειροποίητα. Και με την καρδιά της...

«Το κλειστοφοβικό, γκρίζο τοπίο σε μια επαρχία της δεκαετίας του ’70, μέσα στη χούντα. Αυτό κρατάω από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στον Βόλο. Επιβίωσα εκεί ως τα 17 επειδή πάντα υπήρχε κάτω από το κρεβάτι μου έτοιμη η βαλίτσα της μεγάλης φυγής, που περίμενε μέχρι να περάσω στο πανεπιστήμιο. Μοναδικό φως, τα καλοκαίρια στο εξοχικό του Πηλίου, όπου η ελευθερία του καλοκαιριού και πάλι, μπλεκόταν στα πόδια μιας ανελεύθερης, μικρής κοινωνίας του καθωσπρεπισμού.

Μέχρι να μπω στο πανεπιστήμιο, από τα 7 μου, ήθελα να γίνω καθηγήτρια γαλλικών. Από τη στιγμή που πέρασα στη σχολή που ονειρευόμουν δεν ήθελα πια να γίνω τίποτα. Και έκτοτε, ποτέ δεν θέλησα να γίνω κάτι.

Το φαγητό είναι σέξι, λίγο πορνό, είναι όμορφο και σαφώς πιο ευχάριστο από τις ειδήσεις

H ζωή δίπλα στον Τάκη ήταν κάτι σαν ΛΟΚ, μια σκληρή και ονειρεμένη συνάμα μαθητεία στην τέχνη, τη ζωή, τη σκληρή δουλειά, τον επαγγελματισμό, την αφοσοίωση, τον λόγο τιμής, σε ό,τι κάνεις. Η ζωή στο Παρίσι, πάλι, ήταν το ατελείωτο πάρτυ μιας ανέμελης και ανήσυχης νιότης. Ήταν η εποχή τέτοια. Η εποχή που γέννησε τις μεγαλύτερες μουσικές και μένα, η ζωή μου ήταν πάντα ταυτισμένη με τη μουσική».

«Τον δρόμο μου δεν τον έχω βρει ακόμα και ελπίζω να μην τον βρω ποτέ. Στο μεταξύ έχω εξερευνήσει άπειρα μονοπάτια, με τεράστια πάντα επιτυχία. Αυτά είναι ο πλούτος μου. Η ζωή που βρίσκει το δρόμο της, θαρρώ πως είναι πεθαμένη ζωή. Η γεύση, σαν δημοσιογραφικός προσανατολισμός μπήκε στη ζωή μου αργά, γύρω στα 31 και όχι επειδή το επέλεξα αλλά επειδή κάποιοι εκδότες θεώρησαν πως έγραφα αρκούντως καλά.

Το Master Chef είναι ένα παιχνίδι και σε όλους τους μεγάλους αρέσουν τα παιχνίδια γιατί ταυτίζονται με το παιδί που κρύβουν εντός τους. Ένα παιχνίδι επιπλέον ορεκτικό, που τρέφει το μάτι με εικόνες ωραίων πιάτων.

Στην τηλεόραση μπήκα χωρίς να το θέλω, σχεδόν κατά λάθος. Ο παραγωγός μου, που ήταν και φίλος μου, έκανε μια πρόταση που με συμπεριλάμβανε. Εγώ του είχα πει το «ναι» πιστεύοντας πως η πρόταση δεν θα περνούσε ποτέ. Με κόπο πείστηκα να το κάνω πιστεύοντας πως θα ήταν για μερικά μόνο επεισόδια. Και κάπως έτσι πέρασαν 7 χρόνια στα πλατό».

«Στις μέρες που ζούμε, οι εκπομπές μαγειρικής προσφέρουν μια νότα αισιοδοξίας σε ένα θλιβερό τοπίο, το φαγητό είναι σέξι, λίγο πορνό, είναι όμορφο και σαφώς πιο ευχάριστο από τις ειδήσεις. Μια σωστή εκπομπή μαγειρικής πρέπει να δίνει ιδέες και λύσεις, πρέπει να εκπαιδεύει τον κόσμο στην υγιεινή διατροφή, στη χρήση των υλικών.

Το να είσαι αναγνωρίσιμος και να μην έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο

Πολλοί νομίζουν ότι είμαι σεφ, μπερδεύοντας τον τηλεοπτικό μου ρόλο. Είμαι απλά μια μαμά μαγείρισσα νοικοκυρά, που μπήκε κάποτε στην κουζίνα για να αναπαράγει τη φοβερή μαγειρική της γιαγιάς της και που τυχαίνει να έχει τρέλλα με το μαγείρεμα και τη γεύση, γενικότερα. Η μαγειρική είναι για μένα ζωή, ελπίδα, αυτοσυγκέντρωση, πειθαρχία, ψυχανάλυση, μοίρασμα, γιορτή, αγάπη.

Στους σεφ δεν με γοητεύει τίποτα απολύτως. Τυχαίνει, όμως, να εκτιμώ κάποια παγκόσμια ονόματα γιατί συνδυάζουν τη γεύση με την παιδεία, τη γνώση των τεχνών, τη σκέψη, τη διανόηση, τη φιλοσοφία. Δεν υπάρχει περίπτωση να συγκλονιστώ με άνθρωπο που δεν διαθέτει βαθιά παιδεία και κουλτούρα. Στην Ελλάδα δυστυχώς, αυτά δεν ταυτίζονται με το επάγγελμα του σεφ».

«Γενικά τρώω τα πάντα αλλά είμαι τσακωμένη με το χοιρινό. Ίσως γιατί ποτέ δεν το μαγειρεύαμε στο σπίτι, λες και είμαστε Αραβες. Επίσης με αφήνει παγερά αδιάφορη το γλυκό, για την ακρίβεια η ζάχαρη χαλάει την ψυχολογία μου, μου φέρνει κατάθλιψη. Λατρεύω τα βραστά αβγά, τις σαλάτες, τα σπάνια ωμά όστρακα, ένα ζυμωτό, προζυμένιο ψωμί. Αυτά μπορώ να τα τρώω κάθε μέρα σε όλη μου τη ζωή.

Η επαρχία, επίσης, τρώει καλύτερα, πιο αληθινά, πιο αγνά, πιο ποιοτικά, πιο νόστιμα και απείρως πιο φτηνά

Σιχαίνομαι την έννοια της θυσίας και επίσης, δεν την αντιλαμβάνομαι. Ίσως γιατί είμαι ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε θυσία. Η ζωή μου είναι η δουλειά μου και το αντίστροφο. Οπότε δουλεύω όσο ζω: 24 ώρες το 24ωρο, ακόμη και στον ύπνο μου. Μοιραία, όταν αφοσοιώνεσαι σε κάτι, πετυχαίνεις. Και μάλλον αυτό είναι που λένε καριέρα. Πάντως ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να κάνω καριέρα ή κάτι τέτοια φιλόδοξα. Εξ’άλλου στις μέρες της κρίσης και η καριέρα δεν σημαίνει πλέον τίποτα. Το να είσαι αναγνωρίσιμος και να μην έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Άρα τί σημαίνει πια καριέρα;

Η ζωή μου ήταν πάντα έντονη. Απλά η ένταση μοιράζεται ανάλογα με την εποχή: άλλοτε στον έρωτα, άλλοτε στη μητρότητα, άλλοτε στη φιλία, άλλοτε στα ταξίδια, άλλοτε στη δουλιά, άλλοτε σε άλλα δημιουργικά πράγματα, όπως στα κεντήματά μου, ας πούμε. Πάντως τα ντεσιμπέλ ποτέ δεν μου έλειψαν.

Το να μην φοβάσαι τον κίνδυνο είναι ηλιθιότητα, μειωμένο IQ. Τον φοβάμαι αλλά ταυτόχρονα δεν ξέρω να βάζω και όρια στον εαυτό μου. Πρόβλημα»!

«Απρόσιτη εγώ; Γελάω όταν το ακούω αυτό γιατί είμαι ένας ανοιχτός, αθώος, κοινωνικότατος άνθρωπος, στα όρια της αφέλειας. Αυστηρή δεν μπόρεσα να είμαι ούτε σαν μάνα, ενώ ενίοτε θα έπρεπε. Η δημοσιότητα μπορεί να με τρόμαξε καναδυό φορές αλλά δεν την πήρα ποτέ στα σοβαρά γιατί ήρθε αργά στη ζωή μου, όταν ήμουν χορτασμένη από τα πάντα. Εξ’αλλου τη δημοσιότητα που εγώ θέλησα, στις κοινωνικές μου σχέσεις και στην αναγνώριση της δημοσιογραφικής μου δουλειάς την είχα κερδίσει και απολαύσει πολύ πριν συστηθώ με την τηλεόραση. Το μόνο καλό που ήρθε από το γυαλί είναι οι χιλιάδες άνθρωποι που έχω γνωρίσει, οι απλοί άνθρωποι που μπαίνουν στον κόπο μου και μοιράζονται μαζί μου συνταγές και συμπάθεια.

Όχι τελικά δεν με γοητεύει το επιχειρείν. Και τις δυό φορές που το έκανα ήταν γιατί το μοιράστηκα με ανθρώπους δικούς μου, αγαπημένους.

Αθήνα - Βολος: Η ζωή στη φύση, η ζωή στην πόλη. Πράγματα εντελώς διαφορετικά, με τη δική του αξία το καθένα. Δεν θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη χωρίς το ένα από τα δύο. Η επαρχία, επίσης, τρώει καλύτερα, πιο αληθινά, πιο αγνά, πιο ποιοτικά, πιο νόστιμα και απείρως πιο φτηνά.

Αυτή την εποχή χτίζω το σάιτ μου, το www.pirouni.gr και το σάιτ της χειροποίητης δουλιάς μου, του Eleni Psihouli concepts Δυό διαφορετικές δουλειές που με συμπληρώνουν, η δουλειά των χεριών και η δουλειά του μυαλού».