Θεοδώρα Τζήμου: «Θα ήθελα οι δαίμονές μου να πέσουν να κοιμηθούν για λίγο»

Οσο διακριτική άλλο τόσο έντονη: Η Θεοδώρα Τζήμου μεταφέρει στη σκηνή την αύρα του ανθρώπου που ψάχνει και του ηθοποιού που δοκιμάζει. Αλλάζει, μεταμορφώνεται, γοητεύει και συνεχίζει. Αναζητώντας μια ισορροπία....

«Είχα από μικρή μια ενέργεια που ήθελα να διοχετεύσω και το θέατρο ήταν σαν παιχνίδι για μένα. Δεν είχα καμία σχέση με τον χώρο, ούτε έβλεπα πολύ θέατρο. Μου άρεσε όμως η εμπλοκή με αυτό το παιχνίδι. Προσπαθώ να το διατηρώ έτσι, γιατί μεγαλώνοντας χάνουμε την αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Αυτό είναι και το στοίχημα: Να μπορείς να την κερδίζεις και να την κρατάς συνέχεια. Οπότε γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Δεν νομίζω ότι την έχω αυτή την αθωότητα, αλλά το παλεύω.
Οι γονείς μου ήταν θετικοί στην επιλογή μου. Παρ΄ ότι δεν είχαν καμία σχέση, η μητέρα μου είναι γιατρός και ο πατέρας μου αρχιτέκτονας, με στήριξαν πολύ. Τα παιδικά μου χρόνια εμπεριέχουν και ωραίες και άσχημες αναμνήσεις, αλλά νομίζω ότι ακόμα και οι άσχημες έρχονται με ωραίο τρόπο πια.
Νομίζω ότι κάπως ήρθαν τα πράγματα έτσι όπως έπρεπε να έρθουν και συναντήθηκαν με έναν τρόπο. Κι εγώ ήμουν εκεί. Μπήκα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού, μικρή, στα δέκα επτά. Δεν αισθάνθηκα ότι αυτός είναι ο χώρος μου. Αντιθέτως, όταν την τελείωσα ένοιωθα μεγαλύτερη απόσταση. Μπερδεύτηκα. Δεν ήξερα τι μου άρεσε και τι δεν μου άρεσε. Μετά σιγά σιγά άρχισα κάτι να καταλαβαίνω. Ακόμα είμαι στη διαδικασία να αντιληφθώ τι είναι αυτό που με εμπλέκει με αυτό που κάνω -αλλάζει διαρκώς. Μετά τη σχολή ένοιωθα πιο άγνωστο το πεδίο.
Οχι δεν ήξερα πώς θα πορευτώ. Η συνάντησή μου με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό έπαιξε ρόλο όπως και η επόμενη με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη. Παρά την άγνοιά μου, καθόρισαν τον δικό μου τρόπο σκέψης και συνέβαλαν στην πορεία μου να κάνω ό,τι έχω κάνει. Είναι κάτι που διαμορφώνεται διαρκώς».

«Με τον Μιχαήλ γνωριστήκαμε όταν έκανα την Κασσάνδρα στον «Αγαμέμνονα» (σ.σ. 1999). Εκτός από το ότι είναι δάσκαλός μου, μοιραζόμαστε μια σχέση που διαρκώς διαπραγματεύεται μέσα στα χρόνια. Είναι ωραίο πράγμα να ξέρεις ότι υπάρχει κάποιος που ξέρει το υλικό σου και τον ξέρεις κι εσύ. Νοιώθω ασφάλεια. Με τρομάζει λίγο στο θέατρο που πρέπει συνέχεια να συναντάς καινούργιους ανθρώπους, να αυτοσυστήνεσαι. Οταν έχεις μια δεδομένη οικειότητα, πας ένα στάδιο πιο πέρα.

Η δημοσιότητα μου αρέσει αλλά με τρόπους και όρους που θέτω εγώ

Φυσικά όλοι οι ηθοποιοί θέλουμε να αρέσουμε, αλλά για μένα η διαδικασία της δουλειάς έχει μεγαλύτερη σημασία. Ανάλογα με τις ανάγκες σου τελικά πορεύεσαι. Επειδή, σαν άνθρωπος, έχω ένα πρόβλημα συγκρότησης, ένοιωθα ότι μέσα στη δουλειά είχα μια άλλου τύπου συγκρότηση, την οποία προσπαθώ να μεταφέρω στη ζωή μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Καμιά φορά νοιώθω ότι ζω πιο πολύ στη δουλειά παρά στη ζωή μου -αλλά το προσπαθώ. Μεγαλώνοντας νομίζω ότι όλο και πιο πολύ καθορίζεται η ζωή μου από τη δουλειά κι αυτό δεν το λέω μόνο για καλό. Δεν έχει να κάνει με θυσίες. Οσο πιο πολύ σε απασχολεί αυτό που κάνεις, κάτι θυσιάζεται έτσι κι αλλιώς, είτε με χαρά είτε με λύπη. Θα ήθελα να είχα ασχοληθεί πιο πολύ με τη ζωή μου, να έχω κάνει οικογένεια. Αλλά κάπως δεν έρχεται αυτό, δεν γίνεται. Είναι και ο χρόνος που αφιερώνω στο θέατρο -ό,τι δίνεις, παίρνεις».

«Τελευταίως για να ζήσεις πρέπει να κάνεις τρία πράγματα μαζί -πας από παράσταση σε πρόβα και από πρόβα σε παράσταση. Είναι δύσκολο να βρεις χρόνο, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να πας μια εκδρομή. Οσο περνάει ο καιρός οι φίλοι μου είναι όλο και πιο πολύ μέσα από το θέατρο. Εχω κρατήσει φιλίες από τα παιδικά μου χρόνια αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω να τους βλέπω. Κι η φιλία είναι κι αυτή που διαπραγματεύεσαι συνέχεια.

Μου αρέσουν πιο πολύ οι πρόβες από την παράσταση. Γιατί εκεί έχεις το περιθώριο της δοκιμής

Μεγαλώνοντας ζω όλο και πιο πολύ μέσα στο θέατρο. Πολλές φορές νοιώθω ένα κενό και στεναχωριέμαι, αλλά από την άλλη με γεμίζει το θέατρο. Μακάρι να αποκτήσω μια καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική μου ζωή και στη δουλειά -ακόμα με διέπει ανισορροπία.

Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο -πρόσφατα έκανα μια ταινία με τη Στέλλα Θεοδωράκη, αλλά είναι δύσκολο πράγμα πια. Τηλεόραση έχω κάνει λίγο. Μου είναι δύσκολοι οι ρυθμοί της, θέλω τον χρόνο μου. Νοιώθω λίγο άβολα όταν έρχεται κάποιος και εισβάλλει στη ζωή σου επειδή σε ξέρει από την τηλεόραση. Οταν λοιπόν έκανα μια σειρά -πάνε πολλά χρόνια, είχα πάθει πανικό, μου φαινόταν λίγο βίαιο. Η δημοσιότητα μου αρέσει αλλά με τρόπους και όρους που θέτω εγώ. Οταν σου συμβεί σε μικρή ηλικία, μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά -σε μένα τουλάχιστον. Μετά από αυτή τη σειρά, απέφευγα την τηλεόραση για καιρό. Σκέψου, πως έκανα δύο χρόνια να πάω να πληρωθώ, είχα μια άρνηση, μια απώθηση -κι ας χρειαζόμουν τα χρήματα».

«Τότε συνειδητοποίησα πόση σημασία έχει για μένα να νοιώθω καλά σε μια δουλειά. Και πόσο σημαντική είναι η διαδικασία. Να νοιώθω δημιουργικά και να θαυμάζω τους άλλους με τους οποίους συνεργάζομαι.

Ποτέ δεν είπα «πέτυχα». Τυχερή νοιώθω, τυχερή, που αυτή τη δύσκολη εποχή έχω δουλειά. Αλλά δεν νοιώθω ότι έχω πετύχει κάτι. Δεν θέλω να φανώ ταπεινή αλλά δεν με απασχολεί. Μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο αυστηρή με τον εαυτό μου. Την ανημπόρια μου βλέπω κι όχι το τι μπορείς να κάνεις.

Με απασχολεί ότι μεγαλώνω και καμιά φορά νοιώθω να με προλαβαίνει κάτι ενώ εγώ είμαι πολύ πιο εκεί, πιο πίσω

Μου αρέσουν πιο πολύ οι πρόβες από την παράσταση. Γιατί εκεί έχεις το περιθώριο της δοκιμής. Παλιά νόμιζα ότι μου άρεσε να δοκιμάζομαι και να φτάνω στα όριά μου, αλλά νομίζω ότι τελικά δεν είμαι έτσι. Ενώ δείχνω πολύ θαρραλέα σε πολλά άλλα, μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι δεν είμαι και τόσο. Πιο πολύ δοκιμάζομαι στη δουλειά, παρά στη ζωή. Στη δουλειά έχω άμυνες. Στη ζωή νομίζω ότι είμαι πολύ κότα... Μου λένε ότι δεν το εκπέμπω αυτό, κι ότι δείχνω μάγκας. Δεν ισχύει. Είμαι πιο φοβισμένη. Παλεύω με τις ταμπέλες και την εικόνα μου. Καμιά φορά αυτό που νομίζουμε για εμάς, δεν είναι αλήθεια. Κι εγώ νόμιζα ότι είμαι θαρραλέα και δυναμική, αλλά τελικά κατάλαβα ότι αυτή είναι η εικόνα που ήθελα να έχω για τον εαυτό μου. Και με εμπόδιζε να τον διαχειρίζομαι ειλικρινά. Μεγαλώνοντας, επειδή ησυχάζεις, του το επιτρέπεις... »

«Χωρίς έρωτα γίνεται; Με τα μούτρα πέφτω. Με ταράζει ο έρωτας, ταράζει τη ζωή μου, την ισορροπία μου. Τι σημαίνει θύμα ή θύτης στην αγάπη; Είναι ρόλοι που διαλέγουμε ο καθένας και αποφασίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας και έτσι αποφασίζουν και οι άλλοι για εμάς. Ολα τα πράγματα άλλωστε είναι από ποια μεριά τα κοιτάς.

Ολοι έχουμε τους δαίμονές μας. Θα ήθελα οι δικοί μου να πέσουν να κοιμηθούν για λίγο....

Νομίζω, είναι πολύ εύκολο να γίνει μια ένωση ανθρώπων. Το δύσκολο είναι να παραμείνει αυτή η ένωση, να παραμείνει στο αρχικό υλικό, το μεταφυσικό, το χημικό. Μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο, που κι αυτό είναι ωραίο. Αλλά πρέπει να έχεις το θάρρος να αγαπήσεις κι αυτό το κάτι άλλο, θέλει φοβερή αποδοχή και για σένα και για τον άλλον...

Με απασχολεί ότι μεγαλώνω και καμιά φορά νοιώθω να με προλαβαίνει κάτι ενώ εγώ είμαι πολύ πιο εκεί, πιο πίσω. Θα ήθελα να συμβαδίζω -και ενεργειακά, με την ηλικία μου, γιατί αισθάνομαι ότι δεν συμβαδίζω πάντα -νοιώθω μικρότερη. Είναι καλό να συναντιέσαι με το τώρα.
Τον τελευταίο καιρό έχω κουραστεί να παρακολουθώ τι συμβαίνει γύρω μας. Μου φαίνονται όλα τόσο μάταια.
Εχω μια ησυχία σε σχέση με τις αναποδιές. Οταν μια δουλειά δεν γίνει, λέω δεν ήταν να γίνει. Κάπως έρχονται τα πράγματα, κάπως τα φέρνει η ζωή, και κάτι γίνεται. Ξέρω όμως ότι μπορεί και να μην γίνει τίποτα, το έχω πάντα στο νου μου αυτό».

«Το ταλέντο είναι μια ορμή, μια ροπή προς κάτι. Με τρομάζει λίγο η λέξη. Σαν κάτι το μεταφυσικό, που γεννιέσαι και το΄χεις. Εμένα, τώρα τελευταία, με εντυπωσιάζει η σκέψη στα πράγματα και ο τρόπος που τα αντιλαμβάνεσαι. Αυτά φωτίζουν ένα ταλέντο.
Δεν σκέφτομαι μελλοντικά πράγματα, δεν ονειρεύομαι να κάνω κάτι -από μικρή έτσι ήμουν. Αν με ρωτάς τι θα ήθελα, θα έλεγα να είμαι ήρεμη, να βλέπω γύρω μου ευτυχισμένους ανθρώπους και να συνυπάρχω με ανθρώπους που θαυμάζω.
Θα ήθελα να ηρεμήσω κάποια στιγμή. Ολοι έχουμε τους δαίμονές μας. Θα ήθελα οι δικοί μου να πέσουν να κοιμηθούν για λίγο.... Μέχρι να ξαναξυπνήσουν κάποιοι άλλοι. Λίγη ηρεμία και λίγη ησυχία, καλό θα ήταν...

Ρόλοι και παραστάσεις
Υπάρχει μια μυθολογία γύρω από τα πρόσωπα των έργων και για τη Στέλλα η μυθολογία τη θέλει να είναι εκείνη που κακοποιείται από τον άντρα της. Διαβάζοντας τον ρόλο την βρήκα πολύ δυναμική, με ισχυρή πίστη στα θέλω της και τα πιστεύω της, αφοσιωμένη στους ανθρώπους, στην Μπλανς, στον Στάνλεϊ. Θεωρώ ότι έχει μια δυναμική ενέργεια.
Δεν θα γίνω η Στέλλα. Δεν υπάρχει μια θέση να μπεις για να γίνεις ο ρόλος. Προσπαθώ να γίνω η γλώσσα του ρόλου.
Μετά το Πάσχα έχω τη χαρά να δουλέψω με πολύ νέα παιδιά και να κάνουμε στον Φούρνο «Το Αηδόνι και το τριαντάφυλλο» του Οσκαρ Ουάιλντ -ένας συγγραφέας που μου αρέσει πολύ».
*****
Η Θεοδώρα Τζήμου παίζει στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» του Ζοέλ Πομερά σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Υπόγειο).
Από τις 2 Φεβρουαρίου θα βρίσκεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην παράσταση «Το τραμ με το όνομα “Πόθος”» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.