«Εκθέτοντας τα παιδιά μου»: Μια παγίδα που στήνουν οι γονείς
Παιδιά που μαγειρεύουν, παιδιά που φτιάχνουν γλυκά, παιδιά που παίζουν σε τηλεοπτικές σειρές, παιδιά που συμμετέχουν σε ταινίες, παιδιά που τραγουδούν, χορεύουν, κάνουν ακροβατικά, παιδιά στην πασαρέλα: Παιδιά-θαύματα (;) σε δημόσια έκθεση.
Η εικόνα ενός παιδιού με ταλέντα, χαρίσματα, ειδικές δεξιότητες που προβάλλεται μέσα από τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη, αποτελεί πλέον μια νέα, διαδεδομένη πραγματικότητα. Είναι τα ανήλικα πλάσματα που εμφανίζονται μπροστά μας και μας προκαλούν να τα κρίνουμε, να τα βαθμολογήσουμε, να τα εμψυχώσουμε. Το διάλεξαν; Είναι απίθανο ένα δεκάχρονο να καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει αυτή η δημόσια έκθεσή του. Οπως είναι δύσκολο να την διαχειριστεί -εδώ μεγάλοι και δεν τα καταφέρνουν.
Μια δημοφιλία λίγων ημερών και ενδεχομένως μια αίσθηση αποτυχίας για ένα μέλλον χωρίς φώτα και προβολείς...
Κι όμως, η δημοσιότητα που, όπως φαίνεται, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ψάχνουν έστω και γι΄αυτά τα λίγα λεπτά, δεν έχει αφήσει έξω από το κάδρο τα παιδιά. Μια επιλογή που κάνουν οι γονείς τους, προβάλλοντας κυρίως τις δικές τους ανάγκες, τις δικές τους ανασφάλειες, τα δικά τους απωθημένα. Να δείξω το παιδί μου για να δουν οι άλλοι, στη γειτονιά, στην παρέα, στο σχολείο, ότι είναι καλύτερο, εξυπνότερο, πιο ικανό, πιο όμορφο. Χωρίς να σκεφτώ αν θα το τραυματίσω, αν θα του περάσω λάθος μήνυμα για τη ζωή, αν θα του δημιουργήσω την εικόνα ενός κόσμου που κινείται γύρω του, γιατί το παιδί μου, το δικό μου παιδί είναι ξεχωριστό. Να το πάρει η κάμερα, να το δείξει ο φακός, να νοιώσω εγώ, ο γονιός, υπερήφανος.
Αλήθεια, πόσα από τα παιδιά θαύματα έκαναν καριέρα (αν αυτός είναι ο στόχος); Πόσα ακολούθησαν έναν δρόμο που χάραξαν οι γονείς τους γι΄αυτά πριν τα ίδια το συνειδητοποιήσουν; Ο απολογισμός είναι ελάχιστος και σπάνια είναι επιτυχημένος. Τι είδους χαρά γεύονται αυτά τα ανήλικα κορίτσια και αγόρια, πηγαίνοντας την άλλη μέρα στο σχολείο; Μια δημοφιλία λίγων ημερών και ενδεχομένως μια αίσθηση αποτυχίας για ένα μέλλον χωρίς φώτα και προβολείς....