Πεθαμένοι-ζωντανοί στα social media

Είναι τόσο απλό: Μια ανάρτηση, μια κουβέντα, δύο φράσεις στο facebook ή στο twitter και η είδηση, η είδηση του θανάτου είναι πλέον γεγονός.

Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η είδηση έχει μεταδοθεί παντού, εντός και εκτός, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Χωρίς like δεν πεθαίνεις σήμερα. Ποτέ δεν κατάλαβα στ΄αλήθεια τι σημαίνουν τα εκατοντάδες like κάτω από μια είδηση θανάτου

Το ζήσαμε πρόσφατα με τον Κώστα Γαβρά, όταν αποδόθηκε στην υπουργό Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά το τουίτ που γνωστοποιούσε τον θάνατο του διεθνούς Έλληνα σκηνοθέτη. Μέχρι να το πάρουν είδηση και να το διαψεύσουν, είχε μεταδοθεί στο εξωτερικό και η είδηση είχε αρχίσει να φτάνει στην Ελλάδα μέσω Γαλλίας -μια που το Παρίσι αποτελεί την δεύτερη πατρίδα του Γαβρά... Ενδιαμέσως το πήρε είδηση και ο ίδιος, που βγήκε στα κανάλια να δηλώσει ότι ζει...

Και σαν να μην έφτανε το πρόσφατο περιστατικό, ήρθε, αμέσως μετά, κι ένα δεύτερο: Ο «θάνατος» της Ειρήνης Παππά. Μόνον που αυτή τη φορά η γυναίκα ζει, ΖΕΙ. Το διαδίκτυο όμως είχε διαφορετική γνώμη κι έτσι όχι μόνον διέδωσε τον θάνατό της, αλλά έτρεξαν κι όλοι οι καλοθελητάδες να δηλώσουν τα «βαθειά και ειλικρινή» τους συλλυπητήρια, εκθειάζοντας τις αρετές και τα ταλέντα της...

Ο θάνατος στα χρόνια των social media έχει ένα καλό: Ερχεται και παρέρχεται, εμπεριέχοντας καμιά φορά και την «ανάσταση». Από την άλλη, η είδηση, αληθινή ή ψεύτικη, κρατάει τόσο όσο, προκαλώντας στους χρήστες μια ακατανίκητη διάθεση συμμετοχής στο πένθος του άλλου: Λίγα λόγια, μια φωτογραφία, ένα σκίτσο. Και οπωσδήποτε ένα like. Χωρίς like δεν πεθαίνεις σήμερα. Ποτέ δεν κατάλαβα στ΄αλήθεια τι σημαίνουν τα εκατοντάδες like κάτω από μια είδηση θανάτου. Και φαντάζομαι πόσο πολύ πόνο θα προκαλεί μια είδηση θανάτου χωρίς like.

Τελικά ο θάνατος στο διαδίκτυο είναι μια περίεργη υπόθεση: Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν εκεί μέσα αλλά στην πραγματικότητα είναι ζωντανοί. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, που είναι ζωντανοί στο facebook αλλά στην πραγματικότητα έχουν «πεθάνει».....