«Είμαι κι εγώ κόρη του Στιβ Τζομπς» -Για εσένα που δεν ήσουν ποτέ το κοριτσάκι του μπαμπά

Οχι, δεν έγινε ποτέ η κόρη του μπαμπά. Το θυμήθηκε διαβάζοντας την ιστορία της πρωτότοκης κόρης του Στιβ Τζομπς, της Λίζα Μπρέναν-Τζομπς -στο αυτοβιογραφικό «Small fry» που μόλις κυκλοφόρησε.

Ενιωσε μια οικειότητα με αυτή την σαράνταχρορνη γυναίκα στην άλλη άκρη του κόσμου, που έζησε την απόρριψη από τον πατέρα της.

Ηξερε άλλωστε πως δεν αποτελούσε εξαίρεση. Απλώς ήταν συνηθισμένη να ακούει δίπλα της, διαρκώς και από όλους, γι΄αυτή την μοναδική σχέση πατέρα και κόρης: Ηξερε ότι η μάνα της είχε πάντα αδυναμία στον δικό της πατέρα της (τον παππού της). Ακουγε τις φίλες της να θαυμάζουν τον μπαμπά τους και να περιμένουν πότε θα κρυφτούν στην αγκαλιά τους. Εβλεπε όλες εκείνες τις ταινίες, με τους συγκινητικούς πατεράδες που δάκρυζαν και μόνον στην σκέψη της κόρης τους. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε πάει λάθος στην δική της περίπτωση. Μήπως έφταιγε εκείνη;

«Οι γονείς ευθύνονται, όχι τα παιδιά», είχε ακούσει κάποτε να λένε οι ειδικοί στην τηλεόραση και μεγαλώνοντας κατάλαβε ότι η αφετηρία στη σχέση γονιών-παιδιών είναι στο γήπεδο του πατέρα και της μητέρας. Γι΄αυτό κι έψαξε να βρει τις απαντήσεις. Θυμήθηκε πόσο ανεξήγητα αυστηρός και απόλυτος ήταν μαζί της, ενίοτε και βίαιος, πόσο την καταπίεζε, πόσο τελικά τον φοβόταν. Θυμήθηκε πως κοριτσάκι, οκτώ-δέκα χρόνων, έσπασε ένα πιάτο με γλυκά, κι έφαγε το ξύλο της χρονιάς της και μια άλλη φορά που έφερε έναν κακό βαθμό στο σπίτι, εκείνος της είπε ότι «δεν μου κάνει εντύπωση, γιατί είσαι χαζή». Μέσα στα χρόνια, η απόσταση όλο και μεγάλωνε...

Θα΄ταν δεν θα΄ταν είκοσι χρόνων όταν ο πατέρας της αρρώστησε βαριά. Εμεινε ανήμπορος. Και μόνος. Αποφάσισε να σταθεί δίπλα του, όχι από αγάπη ούτε από καθήκον. Αλλά με τη διάθεση της δικής της κάθαρσης. Και τα κατάφερε. Οταν εκείνος πέθανε, ένιωσε ανακούφιση. Γιατί ένα βράδυ, εκεί λίγο πριν το τέλος, της ψιθύρισε: «Τελικά ήμουν τυχερός. Είχα σπουδαία κόρη....»