Πού τελειώνει η ενημέρωση και πού αρχίζει η θανατολαγνεία;
«Όλα έγιναν στάχτη», «Το Μάτι είναι κρανίου τόπος», «Οι κάτοικοι προσπαθούν να μαζέψουν ό,τι απέμεινε από τις ζωές τους, που χάθηκαν στις φλόγες», «Ζουμ στο χωράφι που έγινε τάφος για 26 ανθρώπους». - κάθε βράδυ, εδώ και δέκα, δώδεκα βράδια, το ίδιο πράγμα.
Μεγαλοστομίες, δραματικοί, φωσκολικοί τίτλοι, συνοδεία πένθιμης, εμβατηριακής μουσικής, Δάκρυα. Φωνές. Άνθρωποι-ερείπια. Τρομακτικά ερασιτεχνικά βίντεο, φρικιαστικές διηγήσεις από επιζώντες που «σώθηκαν, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή» και ρεπορτάζ στα αποκαϊδια με cues που κλαίνε τους νεκρούς τους on camera -τα ίδια, ξανά και ξανά, λίγο διαφορετικά ειπωμένα, με το πρόσχημα πάντα της ανθρώπινης ιστορίας, Δώδεκα, δεκατρείς, δεκατέσσερις μέρες μετά την Μεγάλη Πυρκαγιά στην Αττική, το follow up της είδησης καταλαμβάνει καθημερινά (δικαιολογημένα ίσως) το μεγαλύτερο μέρος των τηλεοπτικών δημοσιογραφικών δελτίων. Και κάθε βράδυ η ενημέρωση πνίγεται -χωρίς λόγο πια- σε μια θάλασσα από θάνατο. Ή από θανατολάγνα δημοσιογραφικά κλισέ.
Ναι είναι βέβαιο πως η χώρα βίωσε, (ή βιώνει κι αυτή την ώρα που μιλάμε) μια μεγάλη τραγωδία. Nαι, το χώμα στο Μάτι αχνίζει ακόμα, υπάρχουν άταφοι νεκροί. Κανείς δεν ξέχασε, ούτε πρέπει να ξεχάσει - σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για τις ευθύνες (ηθικές, πολιτικές ή ποινικές), είναι ανοιχτή και απ’ότι φαίνεται θα τραβήξει σε μάκρος. Το θέμα υπάρχει και «παράγει» ειδήσεις. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο η εμμονική αναπαραγωγή των πλάνων και των ιστοριών που συντηρούν το αίσθημα πένθους ή καταστροφής. Άλλο να εκβιάζεις ξεδιάντροπα το συναίσθημα του κοινού για λόγους τηλεθέασης (σ.σ. «αίμα και σεξ, αυτό πουλάει στην τηλεόραση», που έλεγαν και οι παλιοί). Το πρώτο είναι απαραίτητο. Το δεύτερο, θλιβερό και εξοργιστικό, δείγμα μιας αμήχανης αντίληψης για την ενημέρωση. Οι νεκροί, το πένθος, οι απώλειες των ανθρώπων, όλα αυτά είναι σεβαστά. Αλλά αν θέλουμε κάποτε, κάτι να αλλάξει χρειαζόμαστε πραγματικές ειδήσεις, κατανόηση, συζητήσεις και νέες ιδέες προτάσεις, δράση, επαγρύπνηση -όχι άλλο κλάμα. Όχι, άλλο (τηλεοπτικό) κάρβουνο παρακαλώ.