Το λέμε και το ξαναλέμε, για να το ακούσουμε εμείς οι ίδιοι, για να το ακούσουν οι άλλοι, για να μην το ξεχάσει κανείς μας. Λες και υπάρχει περίπτωση να το ξεχάσουμε...
«Η ζωή συνεχίζεται». Το ξέρουμε, το θυμόμαστε. Μας ακολουθεί από παιδιά αυτή η φράση, όπως ακολουθεί κάθε στεναχώρια, κάθε πίκρα, κάθε απώλεια. Είναι η αχτίδα της αισιοδοξίας μας, της προοπτικής μας, η ανάγκη μας να υπάρχει επόμενη μέρα... Είναι το μερίδιο ευτυχίας που όλοι θέλουμε από τη ζωή, η άρνηση στο αναπόφευκτο, στο μοιραίο. Η μόνιμη άρνηση στον θάνατο...
Ο καθένας περνά το πένθος με τον δικό του τρόπο: Αλλοι κρύβονται και θέλουν να μείνουν μόνοι κι άλλοι επιλέγουν να το μοιραστούν ή και να το φωνάξουν
Δέκα μέρες μετά τις φωτιές κι ενώ ακόμα αναγνωρίζονται και ταυτοποιούνται αγνοούμενοι, δέκα μέρες μετά την καταστροφή που άφησε πίσω νεκρούς και συντρίμμια, κι ενώ καθημερινά η Ελλάδα θάβει τα αθώα θύματά της, «η ζωή συνεχίζεται»...
Δέκα μέρες μετά την καταστροφή, με τους γονείς να έχουν χάσει τα παιδιά και τους δικούς τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες, τα αδέλφια τα αδέλφια τους, με τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν και τις μνήμες από τις φλόγες να ξυπνούν εφιάλτες (άραγε θα τους ξεπεράσουν ποτέ), ναι, η «ζωή συνεχίζεται»....
Αλλά πως; Λένε πως ο μεγάλος πόνος δεν επουλώνεται ποτέ και πως απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του. Λένε πως αφού ο χρόνος κάνει τη δουλειά του οι πληγές κλείνουν ή τουλάχιστον τις κουκουλώνουμε... Ετσι θα είναι, έτσι είναι.
Ο καθένας περνά το πένθος με τον δικό του τρόπο: Αλλοι κρύβονται και θέλουν να μείνουν μόνοι κι άλλοι επιλέγουν να το μοιραστούν ή και να το φωνάξουν. Κάποιοι αποζητούν τη σιωπή και κάποιοι άλλοι τον θόρυβο. Οι ψυχολόγοι λένε ότι μια μερίδα επιλέγει να μιλά συνέχεια και μια άλλη να μην μιλά καθόλου... Το πένθος δεν έχει κανόνες.
Και, ναι, πράγματι η ζωή συνεχίζεται -ευτυχώς. Αλλά κάποιες φορές μπορεί να συνεχίζεται ερήμην μας. Γιατί άλλο η ζωή συνεχίζεται κι άλλο η ζωή μου συνεχίζεται....
