Η κουλτούρα της αγένειας

Μιλάει σε όλους στον ενικό και μάλιστα με την άνεση του κολλητού. Περνάει μπροστά στην ουρά του μετρό, στην πόρτα, στις σκάλες, παντού...

Δεν ξέρει τι θα πει συγνώμη γι’ αυτό και δε χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη. Σπρώχνει, βρίζει, πουλάει μούρη.

Η ευγένεια βγαίνει από μέσα μας και καλλιεργείται από νωρίς, αρκεί να μην την αμφισβητείς

Η κουλτούρα της αγένειας ζει δίπλα μας, μαζί μας, είναι μέσα στη ζωή μας. Από το πρωί ως το βράδυ συναντούμε αγενείς ανθρώπους, βιώνουμε καταστάσεις αγένειας και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε -ευτυχώς όχι όλοι.

Χωρίς να είναι ελληνικό και μόνον το φαινόμενο, η αγένεια στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει. Εχει γίνει κατάσταση γιατί πρώτα-πρώτα θεωρείται μαγκιά. Ο ευγενής είναι φλούφλης και ξενέρωτος, γελοίος και ξεπερασμένος, ένας σκέτος λαπάς. Είναι ντεμοντέ να μιλάς με το σεις και με το σας, να λες καλημέρα όταν μπαίνεις σε ένα μαγαζί και ευχαριστώ φεύγοντας και πάνω απ’ όλα είναι ντεμοντέ να μιλάς στον πληθυντικό σε άγνωστους και φυσικά σε μεγαλύτερους. Οσο για την παλιά συνήθεια να σηκώνεσαι για να καθίσει ένας ηλικιωμένος, σήμερα μοιάζει με ψιλά γράμματα.

Τι φταίει; Η πρώτη και εύκολη απάντηση έχει να κάνει, πάλι, με την κρίση. Η κρίση μας έκανε νευρικούς και ανυπόμονους, μας έκανε να χάσουμε τους καλούς μας τους τρόπους γιατί τώρα που δεν έχουμε να φάμε που καιρός για ευγένειες... Ψέματα.

Τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι απλά, πολύ πιο απλά. Η ευγένεια βγαίνει από μέσα μας και καλλιεργείται από νωρίς, αρκεί να μην την αμφισβητείς. Γιατί αν δεν την πιστεύεις ούτε να την ενσωμάτωσεις μπορείς ούτε να την καλλιεργήσεις ούτε να την περάσεις στα παιδιά σου. Η ευγένεια δεν είναι κουστούμι να το φορέσεις για ένα βράδυ. Είναι εσωτερική αρετή, είναι άξια και δεν έχει κανένα κοινωνικό ή οικονομικό πρόσημο, δεν έχει χρώμα, πατρίδα, θρησκεία. Γι' αυτό όσοι την έχασαν δεν την είχαν ποτέ. Ας μην την ψάχνουν λοιπόν κάπου εκεί έξω. Μάταιος κόπος.