«Δύσκολο πράγμα να χωρίζεις αξιοπρεπώς»
«Εχω πετύχει το τέλειο διαζύγιο», θυμάμαι να διηγείται προ διετίας μια φίλη στην παρέα της. Γύρω στα σαράντα πέντε, με τρία παιδιά και εργαζόμενη η ίδια, είδε την ζωή της να αλλάζει όταν ο άντρας της, με τον οποίο ήταν μαζί από το πανεπιστήμιο, της ανακοίνωσε ότι ερωτεύθηκε άλλη και θέλει να ζήσει τον έρωτά του.
Φυσικά και δεν της άρεσε. Σε ποιον αρέσει η απόρριψη; Απλώς είχε κι εκείνη συνειδητοποιήσει ότι η σχέση τους ήταν κυρίως οικογενειακή και όχι προσωπική. Γι΄αυτό και εξετίμησε -με βαριά καρδιά, την ειλικρίνεια του συζύγου της και δέχτηκε να προχωρήσουν στο διαζύγιο. Γιατί να επιμένει να ζει με έναν άνδρα που ήθελε άλλη;
«Ό,τι δικαστήρια δεν κάναμε μέχρι να βγει το διαζύγιο, θα κάνουμε από εδώ και μπρος»
Σ΄εκείνη την προ διετίας κουβέντα, εξηγούσε πώς αντί να φάει τον χρόνο και τα χρήματά της σε δικαστήρια, προτίμησε να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για τα παιδιά της -όλα κάτω από δέκα χρόνων, και την ίδια. «Τα συμφωνήσαμε και τα μοιράσαμε από την αρχή: Τα περιουσιακά, τα της διατροφής, τα των παιδών, όλα. Βγάλαμε συνεναιτικό διαζύγιο και προσπαθήσαμε να μην μεταφέρουμε στα παιδιά τις δικές μας κόντρες».
Οχι πως ήταν εύκολο. Ισως όμως να ένοιωθε κι εκείνη πως στα σαράντα κάτι, είχε ακόμα μια ζωή μπροστά της και γιατί όχι έναν έρωτα...
Μόνον που πριν κλείσει χρόνος από αυτή την τόσο καθωσπρέπει διευθέτηση, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή: Ο άντρας της και πατέρας των παιδιών της, άλλαξε στάση. Αναθεώρησε και σκέφτηκε πως η διατροφή παρά ήταν μεγάλη, οπότε άρχισε σιγά-σιγά να την μειώνει. Μέχρι που, όπως έλεγε η φίλη, τις προάλλες, εδώ και δύο μήνες «δεν μας δίνει ούτε ένα ευρώ»...
«Κακά τα ψέμματα», αναγκάστηκε να παραδεχτεί. «Ό,τι δικαστήρια δεν κάναμε μέχρι να βγει το διαζύγιο, θα κάνουμε από εδώ και μπρος. Κι εγώ που νόμιζα ότι θα ήμουν η εξαίρεση.... Τελικά, το πιο δύσκολο απ΄όλα δεν είναι να χωρίσεις, αλλά να χωρίσεις αξιοπρεπώς».