Και παρουσιάστριες και influencers -Η ελληνική τηλεόραση αναζητά το νέο απόλυτο τίποτα

Διαβάζω πολύ τις τελευταίες μέρες για τα «νέα» πρόσωπα που επιστρατεύονται από τα κανάλια για να στελεχώσουν το καλοκαιρινό τους πρόγραμμα -νέα κατά κυριολεξία, δηλαδή νεαρές wannabe stars, με μικρή τηλεοπτική πείρα.

Όμορφα, πλαστικά κορίτσια, «άφθαρτα» πρώην μοντέλα, γελαστά, γυμνασμένα αγόρια. Αναγνωρίσιμοι influencers (σ.σ. καμιά εντύπωση δεν μου κάνει, διαβάζω επίσης πως και στο Hollywood, στα castings δεν ασχολούνται πια το ταλέντο των υποψηφίων ή με τους ρόλους που έχουν παίξει, παρά μετρούν πόσους followers έχουν στο Ιnstagram…) ή πρόσωπα που «συζητιούνται» -μεταξύ αυτών και η σύντροφος ενός Έλληνα τραγουδιστή, ο οποίος βρήκε, προ ετών, τραγικό θάνατο.

Πρέπει να επιδεικνύω φωνάζοντας τις επιδόσεις μου στο τίποτα, μήπως και καταφέρω να γίνω κάτι…

Όλοι τους, ετοιμάζονται να παρελάσουν από το γυαλί, δηλώντας με ένα στόμα, μια φωνή, πως ναι, μπορεί να υστερούν σε εμπειρία, μόρφωση, γνώση του μέσου κ.λπ ωστόσο έχουν μια ευγενική φιλοδοξία: «να είμαι ο εαυτός μου». Ο Μεγάλος Εαυτός, το κέντρο του κόσμου. Το απόλυτο τηλεοπτικό θέαμα. Πρέπει «να είσαι ο εαυτός σου», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ακόμα και αν αυτός ο εαυτός είναι επιθετικός, μεγαλομανής, ενοχλητικός, χυδαίος, απαίδευτος, ατελής ή ακαλλιέργητος. Για κάποιο λόγο -παρά το όποια προφανή ελαττώματα- η αυθεντικότητα και η ταυτότητα με το Εγώ αναγορεύεται σε ύψιστη αρετή.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτή την έκθεση του μύχιου εαυτού, τη βρίσκω κάπως βαρετή αν όχι ύποπτη -στο κάτω κάτω τι άλλο έχει να εκθέσει ένας Εαυτός, έξω από την μεγαλειώδη αντανάκλασή του; Προφανώς, ο καθένας με το «εαυτός» υπονοεί «μοναδικός», «διαφορετικός», «πρωτότυπος» -άλλη μια αβυσσαλέα πλάνη. Ποιος είναι σήμερα αληθινά τηλεοπτικά μοναδικός και πως μπορεί να το δηλώσει; Γράφοντας ποιήματα στο πλατό; Διαβάζοντας την Αγία Γραφή; Κάνοντας τατουάζ on air; Αστεία πράγματα. Οι επαγγελματίες του μέσου ξέρουν καλά πως δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει κάπως, κάπου, κάποτε ξαναειπωθεί, ξαναγίνει ή ξαναγραφτεί.

Φωνές λοιπόν, πολλές φωνές για το τίποτα. Αλλά ίσως αυτό να είναι και η ουσία του τηλεοπτικού game: πρέπει να επιδεικνύω φωνάζοντας τις επιδόσεις μου στο τίποτα, μήπως και καταφέρω να γίνω κάτι…