«Μαμά, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αδύνατος»

Την έχω δει στον δρόμο, στο μετρό, στην παιδική χαρά, στην παραλία, στην ταβέρνα, στο φαστφουντάδικο. Την έχω δει παντού.

Και την βλέπω ακόμα: Αυτή την κλασική Ελληνίδα μάνα, που τρέχει πίσω από το παιδί της να του δώσει μια ζακέτα «μην κρυώσει», να του κρατήσει την τσάντα «γιατί είναι βαριά», να το παρηγορήσει όταν το μαλώσει ο δάσκαλος γιατί «εσύ παιδί μου δεν φταις, αυτός φταίει», να το πιέζει να φάει «μην μου πάθεις τίποτα...».

Μόνον στην Κατοχή άνθρωποι πέθαιναν στην Ελλάδα από πείνα. Από τότε, ευτυχώς, δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Κι όμως: Ακόμα και σήμερα η αγωνία της μάνας να μην μείνει νηστικό το παιδί της _από κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, παλιότερα, ως σοκολάτες, μπισκότα τσιπς, παγωτά και αναψυκτικά, τότε και τώρα, δεν έχει αλλάξει. Το θετικό είναι ότι έχει μειωθεί, αλλά έχει ακόμα δρόμο.

Γιατί παρά τη μείωση, η χώρα μας, μαζί με τις άλλες της Μεσογείου, Ιταλία, Ισπανία, Κύπρος, Μάλτα, παραμένει από εκείνες με το υψηλότερο ποσοστό παιδικής παχυσαρκίας.

Ενα στα πέντε παιδιά είναι σήμερα παχύσαρκο _σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, για τη διετία 2015-2017... Ενα αντιθέσει με τους Βόρειους (Νορβηγία, Ιρλανδία, Λετονία, Δανία) και τους Γάλλους, που σημειώνουν τα χαμηλότερα ποσοστά.

Θέμα υγείας, φυσικά, η παχυσαρκία, είναι, παράλληλα, καθοριστική για την ψυχολογία μας. Ενα παιδί με (πολλά) παραπανίσια κιλά, δεν μπορεί να τρέξει, να παίξει, να μπει στην παρέα, να αρέσει... Γίνεται δακτυλοδεικτούμενο (καλώς ή κακώς) από τους άλλους (μικρούς και μεγάλους), με αποτέλεσμα να αναπτύσσει ένα δυνατό αίσθημα απόρριψης, να θέλει να μείνει μόνο του κι αυτό, μπορεί να το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.

Ευτυχώς, όλο και περισσότερες οικογένειες αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και παύουν να θεωρούν ότι το δίλημμα είναι «παχύσαρκο ή ανορεξικό». Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κανονικό και ισορροπημένο.