Δύο τουρίστες μια μέρα στην Πλάκα μου υπενθύμισαν πόσο ωραία είναι η ζωή
Τους κοιτούσα έτσι όπως κατέβαιναν τα σκαλιά στα σοκάκια της Πλάκας: Εκείνη, άβαφη, χαλαρή, με ένα αέρινο απλό φόρεμα και σανδάλια, που φαίνονταν σαν καινούργια -σίγουρα θα τα είχε αγοράσει από τα πάμπολλα μαγαζιά της περιοχής.
Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα αλλά έμοιαζαν λιτά, ανεπιτήδευτα προσεγμένα. Θα΄ταν γύρω στα είκοσι τρία. Εκείνος, με μια χαλαρή βερμούδα, ελαφρά αξύριστος, με αθλητικά παπούτσια κι ένα απλό Τ-Shirt. Συνομήλικός της, άντε να΄ταν είκοσι πέντε...
Πάντα αγκαλιασμένοι, κοιτούσαν δεξιά και αριστερά, χάζευαν βιτρίνες και σουβενίρ, διάβαζαν καταλόγους από εστιατόρια με «souvlakia + mousaka». Πέρασαν έξω από το Σινέ-Παρί και στάθηκαν λίγο, εντυπωσιασμένοι από την προοπτική ενός κινηματογράφου «κάτω απ΄τ΄άστρα, με θέα την Ακρόπολη»...
Το ζευγάρι εξέπεμπε την υγεία της καθημερινότητας, την απόλαυση της στιγμής
Ολα σχεδόν πάνω τους έμοιαζαν βγαλμένα από μια άλλη εποχή, ενώ, την ίδια στιγμή, οι δυο τους δεν απείχαν καθόλου από το σήμερα. Τουρίστες, όμορφοι, χαρούμενοι. Δεν ήταν απ΄αυτούς που έρχονται και αφήνουν τα πολλά λεφτά στη χώρα, που ξοδεύουν μεγάλα ποσά για ένα φαγητό σε ακριβό εστιατόριο και αγοράζουν τσάντες και παπούτσια από τα επώνυμα μαγαζιά της Βουκουρεστίου.
Τα πρόσωπά τους δεν είχαν την επίφαση «της μόδας». Η όψη τους ήταν γήινη, καθημερινή, άφτιαχτη. Είχαν μια ειλικρίνεια. Δεν κρατούσαν κινητά στα χέρια τους κι όταν κάθισαν για καφέ δεν κοιτούσαν, ο καθένας μόνος του, την οθόνη του τηλεφώνου τους. Προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με το γκαρσόνι που τους έπαιρνε την παραγγελία, μιλούσαν και γελούσαν μεταξύ τους, χαζεύοντας τους περαστικούς.
Οι δυό τους έφτιαχναν σκηνικό ταινίας, από εκείνες που καθόμαστε να δούμε με μια νοσταλγία. Οχι με τη νοσταλγία του χρόνου που πέρασε, αλλά με εκείνη τη γλύκα του τώρα που χάνουμε. Το ζευγάρι εξέπεμπε την υγεία της καθημερινότητας, την απόλαυση της στιγμής. Μακριά από κάθε είδους αναγκαστική επίφαση ενός επιβεβλημένου modus vivendi. Ζήλεψα. Κι είπα να κρατήσω την εικόνα τους. Για να μην ξεχνάω πόσο ωραία είναι η ζωή....