Ο λόγος που το κοινό παθιάζεται με τους βασιλικούς γάμους
Παραδοσιακά, οι βρετανικοί βασιλικοί γάμοι θεωρούνται «χρυσάφι» για τα media, ιδίως δε για την τηλεόραση – και τα νούμερα το επιβεβαιώνουν.
Περίπου 750 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται πως παρακολούθησαν το γάμο του Καρόλου με την Νταϊάνα, το 1981, ενώ τριάντα χρόνια αργότερα, στο γάμο του πρίγκηπα Ουίλιαμ, με την γλυκιά αγαπημένη του Κέιτ Μίντλετον, τα rates μίλησαν για 2.2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές, παγκοσμίως. Ο γάμος του Χάρι, με την Μέγκαν Μαρκλ, υπολογίζεται πως θα «φτάσει» σε κοινό 2,8 δισεκατομμυρίων -χωρίς να υπολογίζει κανείς τα live streams, τα «κατεβάσματα» σε υπολογιστές, tablets, smartphones, ή ακόμα και τους χιλιάδες, ενθουσιώδεις τουρίστες που έχουν συρρεύσει στο Windsor, για να «κλέψουν» μια ματιά του ζευγαριού, την ώρα που θα περνά από τον κεντρικό δρόμο, πάνω στη βασιλική άμαξα…
Θέλει να δει τον γάμο τους, για να χαρεί, να συγκινηθεί, να κουτσομπολέψει το νυφικό, τα λουλούδια, τα πεθερικά και τους καλεσμένους – ακριβώς όπως θα έκανε στο γάμο ενός φίλου
Όλη αυτή η ιστορία, μοιάζει με μια παράξενη, κλιμακούμενη τρέλα, μια ανεξήγητη εκκεντρικότητα. Τι παθιάζει άραγε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους, με μια συνηθισμένη τελετή, που αφορά δυό μέλη (χμ, σε αυτή την περίπτωση ίσως μόνο ένα μέλος …), ενός παμπάλαιου, ξεφτισμένου θεσμού;
Εντάξει, ίσως όχι και τόσο ξεφτισμένου. Αν το καλοσκεφτεί κανείς οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες είναι μεγαλωμένες με παραμύθια, που τελειώνουν πάντα με έναν γάμο στο παλάτι. Τα μικρά κορίτσια έχουν κούκλες πριγκίπισσες, διαβάζουν βιβλία ή βλέπουν ταινίες για κείνες, φοράνε τα κοστούμια τους, προβάρουν τα γοβάκια τους. μεγαλώνουν πιστεύοντας πως η ιδανική, ρομαντική εκδοχή του έρωτα, το «και έζησαν αυτοί καλά», είναι κάτι που το ζεις στο πλευρό ενός prince charming -απ’αυτή την άποψη μια 36χρονη, χωρισμένη, μιγάδα Αμερικανίδα ηθοποιός είναι η ιδανική Σταχτοπούτα.
Το θέαμα είναι υπέροχο: κόσμος, γέλια, τραγούδια, σημαιάκια, νυφικά, έρωτας και χρυσές βασιλικές άμαξες -τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Κι έπειτα, τα μέλη της αγγλικής βασιλικής οικογένειας, είναι εδώ και χρόνια μέλη μιας κυρίαρχης celebrity κουλτούρας -περισσότερο «υλικό» για εξώφυλλα σε «φωναχτά» βρετανικά tabloids και λιγότερο η τρομακτική εκδοχή του ελέω Θεού μονάρχη. Ο κόσμος τους γνωρίζει, παρακολουθεί τις ζωές τους, όπως θα παρακολουθούσε τους ήρωες- πρωταγωνιστές μιας καλοστημένης σαπουνόπερας, ξέρει (ή πιστεύει πως ξέρει) τους φόβους, τις αγωνίες, τα μυστικά τους σαν την παλάμη του χεριού του. Τους θεωρεί φίλους του. Θέλει να δει τον γάμο τους, για να χαρεί, να συγκινηθεί, να κουτσομπολέψει το νυφικό, τα λουλούδια, τα πεθερικά και τους καλεσμένους -ακριβώς όπως θα έκανε στο γάμο ενός φίλου. Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις ο γάμος ενός celebrity είναι ιδιωτική υπόθεση. Αλλά ένας βασιλικός γάμος, είναι μια δημόσια γιορτή, ένα χαρούμενο, ποζάτο, λίγο κιτς πάρτι στο οποία είμαστε όλοι καλεσμένοι.
Το «γιορτή», είναι η λέξη- κλειδί. Μέσα σε έναν ορυμαγδό κακών ειδήσεων, σε έναν σκληρό, γκρίζο, ασταθή κόσμο, το να βλέπεις δυό νέους, όμορφους ερωτευμένους ανθρώπους να παντρεύονται είναι πάντα «καλά νέα», μια εικόνα γλυκιά και παρηγορητική.
Στηνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση, για τον ίδιο λόγο, που θα καθόμασταν να δούμε μια χαριτωμένη, ρομαντική κομεντί: γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Και γιατί το θέαμα είναι υπέροχο: κόσμος, γέλια, τραγούδια, σημαιάκια, νυφικά, έρωτας και χρυσές βασιλικές άμαξες -τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Υπάρχει και κάτι ακόμα: η αίσθηση πως παρακολουθείς ιστορία. Την Μεγάλη Ιστορία (π.χ. πώς η βρετανική μοναρχία εκμοντερνίζεται καθώς δέχεται στους κόλπους της, ένα κορίτσι που είναι απόγονος σκλάβων), και την μικρή ιστορία.
Ο Ατίθασος Χάρι, είναι ο μικρότερος γιος μιας γυναίκας που έζησε λίγο, αγαπήθηκε πολύ, από πολλούς, δεν κατάφερε να γίνει μια στάλα ευτυχισμένη. Ο κόσμος που τον «υιοθέτησε», (όπως και τον αδελφό του) μετά το τραγικό τέλος της Nταϊάνα, μπορεί τώρα να ανασάνει κάπως, να τον αφήσει ελεύθερο. Όλα είναι καλά, ο μικρός παίρνει το κορίτσι που αγαπά, η τραγωδία κλείνει εδώ, με χαμόγελα, φιλιά, και -ίσως- λίγα δάκρυα.
Άλλωστε, σε όλους τους καλούς γάμους, κάποιος κλαίει στο τέλος…