Αλήθεια, πώς προέκυψε να δίνουμε φιλοδώρημα;

Οκ, εκτός από μια κίνηση ευγένειας και καλής θέλησης, πως προέκυψε η υποχρέωση να αφήνουμε φιλοδώρημα;

Όπου κι αν καθίσουμε, είτε για φαγητό, είτε για καφέ, είτε για ποτό, υποτίθεται ότι επιβάλλεται (!) να αφήσουμε φιλοδώρημα στο σερβιτόρο που μας εξυπηρέτησε. Σε αυτό το άρθρο μάλιστα μπορείτε να βρείτε και το ακριβές ποσό του φιλοδωρήματος εντός και εκτός Ελλάδας.

Αν και στο εξωτερικό είναι αδιαπραγμάτευτη η κατάθεση φιλοδωρήματος και μάλιστα πρέπει να καλύπτει πολύ συγκεκριμένο ποσοστό του λογαριασμού που κάναμε, στην Ελλάδα αυτή η συνήθεια υπάγεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός ενώ τελευταία, έχει αρχίσει να εκλείπει (κρίση γαρ).

Η ιστορία που γνωρίζουν οι περισσότεροι για το πουρμπουάρ που στην πραγματικότητα βγαίνει από τη γαλλική φράση «pour boire» και σημαίνει «κάτι για να πιεις», είναι ότι το 17ο αιώνα, στην Αγγλία, όταν οι πελάτες στα πανδοχεία έδιναν κάτι παραπάνω στους υπαλλήλους για να τους προσέξουν λίγο παραπάνω. Μέχρι το 18ο αι. η συγκεκριμένη συνήθεια είχε μεταπηδήσει και στις παμπ όπου οι πελάτες το έδιναν για καλύτερη εξυπηρέτηση.

Υπάρχει όμως και μια πιο σκοτεινή εκδοχή της ιστορίας.

Την αποκάλυψε ένας αμερικανός ιδιοκτήτης εστιατορίου ο οποίος, σύμφωνα με δημοσίευμα της Independent, ισχυρίζεται ότι η προέλευση του φιλοδωρήματος δεν είναι ευρωπαϊκή.

Έχει τις ρίζες της στον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο ο οποίος ξέσπασε το 1861, λίγο πριν την εκλογή του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, και κράτησε 4 χρόνια. Τότε, λέγεται ότι, τα εστιατόρια απαίτησαν να μην πληρώνουν τους σκλάβους, οι οποίοι στην πλειονότητα τους ήταν αφροαμερικανοί, και αντ’ αυτού οι πελάτες να δίνουν ένα συμβολικό ποσό. Η κυβέρνηση έκανε δεκτό το αίτημα τους ώστε αυτή η μικρή αμοιβή να αναιρεί το γεγονός ότι βρίσκονταν υπό καθεστώς δουλείας.