Γιατί κουράστηκα να τσακώνομαι με το σύζυγό μου για τις δουλειές του σπιτιού
Μια γυναίκα που έχει φτάσει στα όρια της με το σύζυγό της, γράφει για το θέμα που ίσως να αποτελεί και την πιο συχνή αιτία καυγάδων μέσα σε μια σχέση.
Φυσικά, μιλάμε για τις δουλειές του σπιτιού. Το ότι ο αντρικός πληθυσμός θεωρεί προαιρετικό να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού είναι μια από τις παθογένειες της κοινωνίας που διαιωνίζεται ακόμα και από τις νεότερες γενιές με αποτέλεσμα οι άντρες που τελικά ασχολούνται να θεωρούνται απλά φωτεινές εξαιρέσεις σε έναν εξαιρετικά απαρχαιωμένο και εντελώς ανισότιμο «κανόνα» συμβίωσης.
Εσεις πόσες φορές έχετε καταλήξει να γκρινιάζετε στο σύντροφό σας για την απροθυμία του να αναλάβει, συμμετάσχει ή έστω βοηθήσει για δουλειές που είναι υποχρεωτικό να γίνουν προκειμένου να ζείτε σε ένα υγιές περιβάλλον τη στιγμή που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο;
Αυτή η γυναίκα -μαλλον- κουράστηκε να φωνάζει και αποφάσισε να γράψει το δριμύ -αν όχι «κατηγορώ» της- τότε σίγουρα παράπονο της στην εφημερίδα Τhe Guardian.
«Ποιος έχει κάνει το ένα, ποιος έχει κάνει το άλλο, ποιος κάνει περισσότερα, πως θα βελτιώσουμε το πρόγραμμα. Ποτέ δεν είπα ότι δεν κάνεις τίποτα, φέρνεις εις πέρας ένα μεγάλο κομμάτι σπιτικών υποχρεώσεων. Σε θεωρώ έναν υπέροχο, ευσυνείδητο, μοντέρνο σε απόψεις και αρχές, φεμινιστή άνθρωπο. Αλλά δε θεωρώ ότι υπάρχει απόλυτη ισότητα μεταξύ μας. Θυμώνεις μάλιστα όταν λέω ότι το πρόβλημα μας είναι σύμπτωμα των φυλετικών διακρίσεων και κατ' επέκταση της σεξιστικής κοινωνίας που ζούμε. Με κατηγορείς ότι μιλάω στερεοτυπικά, πράγμα που είναι εκνευριστικό, αλλά και ειρωνικό ταυτόχρονα. Δε νομίζεις;
Έχω περάσει τόσο χρόνο σκεπτόμενη το πρόβλημα- κάνοντας στοχασμούς, αναλύοντας και τελικά θυμώνοντας καθώς απλώνω τα ρούχα σου, καθαρίζω τη λεκάνη, μαζεύω τα παπούτσια σου από το πάτωμα. Έχω διαβάσει αμέτρητα άρθρα και φεμινιστικά κείμενα, βιβλία αυτοβοήθειας, έχω παρει συμβουλές από φίλους μου - γυναίκες και άντρες, στρέιτ και γκέι.
Μερικές φορές, απλώς παραιτούμαι. Σταματάω να κάνω το παραμικρό και ελπίζω να το παρατηρήσεις και να λάβεις το μήνυμα. Έχω χρησιμοποιήσει και εφαρμογή που σου δείχνει πόσες ώρες δαπανάς στο νοικοκυριό και σου έχω δείξει το αποτέλεσμα. Σου έχω στείλει άρθρα γι' αυτό το θέμα, σου έχω κάνει αστεία ή αφήσει επιθετικά υπονοούμενα. Έχω περάσει ώρες πάνω από το κινητό για να γράψω αστεία μηνύματα με μια δόση παθητικής επιθετικότητας, έχω σχεδιάσει τι θα πω και πως θα το πω.
Πίστευα ότι αν σου δώσω να καταλάβεις πόσο χρόνο μου πέρνει να τα κάνω όλα αυτά, πόσο με κάνεις να αισθάνομαι ότι ο δικός μου ελεύθερος χρόνος δεν έχει καμία αξία σε σχέση με τον δικό σου, ότι με κάνει να δυσανασχετώ μαζί σου....οτι είναι ένας λόγος που ανησυχώ για τι θα γίνει όταν κάνουμε παιδιά, τότε πίστευα ότι θα άλλαζες στάση.
Σου ζήτησα να κάνει ο καθένας μια λίστα και συζητήσαμε για το τι πρέπει να γίνεται, πότε και πόσο συχνά. Συμφωνήσαμε να κατεβάσουμε και οι δύο μια σχετική εφαρμογή και μετά προγραμμάτισα τις δουλειές που είχαμε κανονίσει. Πίστευα ότι μπορεί να θεωρούσες πρόκληση το γεγονός ότι θα έπαιρνες «πόντους» όταν θα ολοκλήρωνες τη δουλειά και ότι έτσι ίσως να έβγαζα στην επιφάνεια την αγωνιστική σου πλευρά.
Παρόλα αυτά, οι στοίβες από ρούχα συνέχισαν να μεγαλώνουν. Το σκορ σου; 92. Το δικό μου, 174. Όπως είπα, δεν είναι ότι δεν κάνεις τίποτα, αλλά συνεχίζουν να μην είναι αρκετά ώστε να θεωρηθούμε ίσοι ενώ ακόμα νιώθω ότι το έχεις δεδομένο ότι θα τα κάνω όλα εγώ.
Και τώρα; Η δυσφορία που νιώθω έχει αρχίσει να με βαραίνει. Οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούνε να παραπονιέμαι κι εγώ έχω ξεμείνει από εναλλακτικές.
Όσο για εμάς, συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε για το ίδιο πράγμα. Τουλάχιστον έχω ανάγκη να παραδεχτείς ότι κάνω περισσότερα από εσένα, ότι όλο αυτό είναι άδικο και ότι εκμεταλλεύεσαι το «προνόμιο» του ότι είσαι άντρας και θεωρητικά δεν χρειάζεται να νοιάζεσαι τόσο για το σπίτι. Χρειάζομαι να νοιάζεσαι περισσότερο. Άραγε θα συναντηθούμε ποτέ στη μέση;»