H εξομολόγηση της Βανδή για τα δύσκολα χρόνια της μετανάστευσης: «Η "κατωτερότητα" με έσπρωξε προς το διάβασμα»

Κλέβει τις εντυπώσεις με την συμμετοχή της στο «Rising Star» σε ρόλο κριτή ενώ δίνει τον καλύτερό της εαυτό επί σκηνής κρατώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Mamma mia». Η Δέσποινα Βανδή διανύει μια πολύ δημιουργική περίοδο και μίλησε για όλα στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα και το δημοσιογράφο Δημήτρη Δανίκα.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Γερμανία: «Οι παππούδες μου, από τον Πόντο, μετανάστες. Το ίδιο και οι πρόγονοι του Ντέμη. Ο πατέρας μου, από το Χρυσόκαστρο Καβάλας. Εγώ γεννήθηκα σε βιομηχανική περιοχή κοντά στη Στουτγάρδη. Της διπλής μετανάστευσης δηλαδή. Και ο πατέρας μου, εργάτης, γκασταρμπάιτερ. Στη Γερμανία μέχρι τα πρώτα έξι χρόνια. Και εκεί και εδώ τον ίδιο ταξικό διαχωρισμό έχω βιώσει. (...) Από αυτή τη σχέση δύο πράγματα έμαθα. Ότι τίποτα δεν σου χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Και πράγματα, τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Όλα με κόπο, μόχθο, δουλειά, αφοσίωση, στοχοπροσήλωση. Όλα. Να το πιστέψεις αυτό. Και αν δεν το έχεις κάπου διαβάσει, πρέπει να ξέρεις ότι προκειμένου να εκπληρώσω τον στόχο μου έκανα όλες τις δουλειές. Γκαρσόνα, υπάλληλος καταστημάτων, γραμματέας, όλα. Και αισθάνομαι υπερήφανη γι' αυτό. Καμία δουλειά δεν αξίζει την περιφρόνησή μας».

«Έλεγα, λοιπόν, ότι λόγω της μετανάστευσης και της προλεταριακής κατάστασης του πατέρα μου τα βλέμματα των άλλων έπεφταν από πάνω προς τα κάτω. Σαν να με κοιτούσαν αφ' υψηλού. «Τώρα θα δείτε» έλεγα. Αυτή η «κατωτερότητα» με έσπρωξε προς το διάβασμα, τη μελέτη, την έφεση μιας ανώτερης εσωτερικής μετανάστευσης. Αυτό το κίνητρο. Τα αντίθετα έλκονται. Έτσι δεν είναι; Γι' αυτό πιστεύω ότι η αποτυχία είναι ευλογία. Η επιτυχία σε ακινητοποιεί, σε βολεύει. Η αποτυχία είναι απαραίτητη στη ζωή. Οι αντιξοότητες σε θωρακίζουν. Οι δυσκολίες είναι που σε οδηγούν προς την αυτογνωσία. Η ήττα είναι το εφαλτήριο προς την έξοδο, την εκτίναξη και την αλλαγή».