Μάρθα Κουτουμάνου-Ζένια Μπονάτσου: Μητέρα και κόρη σε επίσημη πρεμιέρα

Επίσημη πρεμιέρα για την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» το βράδυ της Πέμπτης 19 Απριλίου.

Η παράσταση είναι μια μουσικοχορευτική αναδρομή με τρυφερότητα, σαρκασμό, χιούμορ και στιγμές συγκίνησης.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη έχει όλη της σκηνή δική της και με το αφοπλιστικό της ταπεραμέντο δίνει ρεσιτάλ.

Στην επίσημη πρεμιέρα, το «παρών» έδωσαν εκπρόσωποι από τον καλλιτεχνικό, επιχειρηματικό και τηλεοπτικό χώρο. Δύο παρουσίες που σπάνια κάνουν μαζί κοινές δημόσιες εμφανίσεις, πόζαραν μετά το τέλος της παράστασης.

Μάρθα Κουτουμάνου-Ζένια Μπονάτσου. Μητέρα και κόρη δεν συνηθίζουν την έκθεση στα φωτογραφικά φλας.

Είναι σπάνιες οι φορές που έχουν εμφανιστεί μαζί σε εκδηλώσεις.

Πάντα είχαν τη δική τους θέση στις πρεμιέρες της Ζωής Λάσκαρη, εκφράζοντας την αγάπη και τον θαυμασμό τους προς το πρόσωπό της με το πιο δυνατό τους χειροκρότημα.

Η 20χρονη Ζένια Μπονάτσου ονειρεύεται να χτίσει τη δική της καριέρα στο χώρο της υποκριτικής, όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της.

Η Μάρθα Κουτουμάνου στέκεται διακριτικά στο πλευρό της κόρης της και είναι σύμμαχός της σε κάθε της απόφαση και στόχο.

Η ίδια έχει δηλώσει σε συνέντευξή της στο περιοδικό People και τον Άρη Καβατζίκη το 2014 για το μεγάλωμα της Ζένιας:

«Ισως επειδή λείπει ο πατέρας της, έχω μέσα μου ένα άγχος, ίσως να γκρινιάζω λίγο παραπάνω. Κάπως συμπληρώνεται, βέβαια, η απουσία του από τη μαμά, τον Αλέξανδρο ή τη Μαρία – Ελένη. Ωστόσο, το άγχος μου ήταν ότι δεν μπορούσα να της πω “θα το πω στον πατέρα σου” και αισθανόμουν κάπως “κουτσή” σε αυτό το θέμα. Αν και δεν νομίζω να είμαι υπερβολική.Την έλλειψη της πατρικής παρουσίας για το παιδί δεν την ένιωσα αμέσως μετά το θάνατο του Βλάσση. Όσο, όμως, περνούσε ο καιρός και σε κάποια πράγματα το παιδί έπρεπε να είναι με τον πατέρα του, στενοχωριόμουν. Με ζόριζε η απουσία του. Μάλλον το πιο δύσκολο ήταν στην εφηβεία της, κάθε φορά που υπήρχε ένας τσακωμός, πριν από δύο χρόνια περίπου. Διαφωνούσαμε κι έφευγε. Κι εγώ την κυνηγούσα, ενώ ταυτόχρονα τηλεφωνούσα στη μαμά και της έλεγα “κυνηγάω τη Ζένια με το αυτοκίνητο”. Το κενό της απουσίας πάντα θα υπάρχει, δεν γίνεται να μην υπάρχει. Το μεγάλωμα της Ζένιας, όμως, είναι πιο ασφαλές τώρα πια. Έκανα την καλή, την κακή, την αυστηρή. Έπαιξα πολλούς ρόλους, αλλά δεν ήθελα να χαθεί η εμπιστοσύνη της, αφού μου τα έλεγε όλα. Ήταν πολύπλοκο. Η Ζένια μπορεί εξωτερικά να μοιάζει στον Βλάσση, αλλά μέσα της είναι μια μικρή Ζωίτσα. Τσαούσα, ξέρει τι θέλει και αυτό που θέλει θα το κάνει».