«Αναζητώντας τον Αττίκ» -Η εμφάνιση της Ζωζώς Σαπουντζάκη απέδειξε ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη δεν κατατάσσεται πουθενά.

Εκανε τον χρόνο φίλο της και η πηγαία λάμψη της εξακολουθεί να είναι αφοπλιστική. Γεννήθηκε τον Μάιο του 1933 στη Θεσσαλονίκη. Στα 85 της χρόνια, δίνει ρεσιτάλ ζωντάνιας στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς.

Η μεγάλη θεατρική επιτυχία «Αναζητώντας τον Αττίκ» επέστρεψε και έκανε πρεμιέρα.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, για μια ακόμα φορά, δίνει άλλες διαστάσεις στη νεότητα. Βγάζει από αυτήν κάθε αριθμητικό μέγεθος και την κάνει «ιδέα» που προσπερνά τον χρόνο.

Το σώμα της, η σκηνική της παρουσία, η αστείρευτη ενέργειά της, έκαναν το κοινό να την αποθεώσει. Οι εμφανίσεις της επί σκηνής δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο πόσο όμορφα φέρθηκε στον εαυτό της, σε κάθε δεκαετία της ζωής της.

Η παράσταση είναι μια μουσικοχορευτική αναδρομή που δεν έχει τόσο νοσταλγική διάθεση: έχει χιούμορ, τρυφερότητα, συγκίνηση και σαρκασμό.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη έχει στο πλευρό της έναν δυναμικό θίασο: Αντώνης Καφετζόπουλος, Άκης Σακελλαρίου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Νάντια Κοντογεώργη, Μίνως Θεοχάρης, Κωνσταντίνος Ασπιώτης δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής. Τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία υπογράφει η Σοφία Σπυράτου, την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση της ορχήστρας ο Θόδωρος Κοτεπάνος, τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος, ενώ ο Μανόλης Παντελιδάκης επιμελείται τα καινούργια εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια.

Ας θυμηθούμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από συνέντευξη της Ζωζώς Σαπουντζάκη στο περιοδικό ΕΓΩ!.

«Aφηνόμουν στο συναίσθημα όπως κάθε γυναίκα. Δεν είχα καμία σχέση με τη Ζωζώ της μαρκίζας. Ήμουν ερωτική, απλή, σεμνή, όπως όλες οι ερωτευμένες γυναίκες. Στις μέρες μας δεν ξέρω κατά πόσο ερωτεύονται οι κοπέλες.Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έχει εκλείψει το φλερτ που υπήρχε στην εποχή μου. Νιώθω μοναξιά πολλές φορές. Όταν έχω πράγματα να κάνω, μια πρεμιέρα, ένα θεατρικό έργο, μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Υπάρχουν όμως και στιγμές που έχω ανάγκη μια παρέα. Μου αρέσουν τα απλά πράγματα, να βρεθώ σε ένα πιάνο restaurant, να φάω το ψαράκι μου, το φιλετάκι μου, τη σαλάτα μου. Τρώω μετρημένα πράγματα. Αποφεύγω τα ζυμαρικά, τα όσπρια και τις σάλτσες.Τώρα τρώω περισσότερο από ό,τι παλιότερα. Τον προηγούμενο χειμώνα είχα αδυνατίσει πάρα πολύ, γιατί δεν έτρωγα καθόλου. Αναγκάστηκα να πάρω βιταμίνες. Συνήθως τρώω κυρίως το βράδυ που συνήθως είμαι καλεσμένη κάπου. Πίνω ένα κρασάκι, απολαμβάνω την παρέα μου, περνώ όμορφα. (...) Άργησα πολύ να ωριμάσω. Ωρίμασα όταν πέθανε ο δεύτερος άντρας μου. Ήταν δικηγόρος. Ήμασταν μαζί είκοσι τρία χρόνια. Περάσαμε πολύ όμορφα. Πέθανε μέσα σε τρεις μήνες. Όταν έφυγε, εγώ δεν ήξερα πολλά πράγματα. Ήθελα μόνο να δουλεύω, να έχω να λούσα μου, τα κοσμήματά μου, τις γούνες μου, τα φορέματά μου. Ήμουν πολύ σπάταλη. Όταν πέθανε, θυμάμαι μια ημέρα έλαβα με το ταχυδρομείο κάτι χαρτιά που αφορούσαν διαδικαστικά θέματα. Φοβήθηκα. Πήγα στο δικηγόρο και μου είπε πως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Από εκεί και πέρα, άρχισα να ωριμάζω και φρόντισα να τακτοποιήσω τις υποθέσεις μου. Πούλησα τα σπίτια μου. Είχα πολλά διαμερίσματα. Άρχισα να τα πουλώ. Δεν ήξερα τίποτα από οικονομικά. Τα έτρωγα τα χρήματα. Δούλευα και έπαιρνα εκατομμύρια. Τότε διαπίστωσα ότι είμαι πολύ δυνατή και πως μπορώ να τα βγάλω πέρα σε όλα. Ξόδευα τα χρήματά μου στα λούσα. Αγόραζα φορέματα από μεγάλους οίκους μόδας, τόσο για τη δουλειά μου όσο και για την προσωπική μου ζωή. Μου άρεσε να φορώ πάντοτε καινούργια τουαλέτα. Θέλω να κάνω ένα μουσείο και να εκθέσω όλα μου τα ρούχα».