Άννα Κασιμάτη: Το κορίτσι με τη βελούδινη φωνή μάς τραγουδά στα ισπανικά «Το παπάκι» του Άσιμου

Την Άννα Κασιμάτη θα την βρεις εκεί που ενώνεται η Κρήτη με την Ισπανία. Είναι τραγουδίστρια, παραγωγός και μια γυναίκα που αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό της και να το υποστηρίξει αποκλειστικά με τις δικές της δυνάμεις. Πρόσφατα έδωσε μια άλλη διάσταση σε ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει τα ακούσματα πολλών από εμάς. Με τη μελωδική φωνή της τραγούδησε το «Παπάκι» του Νικόλα Άσημου στα ισπανικά, με στίχους γραμμένους από την ίδια. «Θέλει τέχνη να μεγαλώνεις κι εγώ θέλω να τη μάθω»: η Άννα κάνει μια διαδρομή από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα και λέει στην BOVARY ποιο είναι το δικό της μυστικό που την κάνει να ξεπερνά κάθε δυσκολία.

«Ο πατέρας μου είναι Κρητικός, η μητέρα μου Ισπανίδα. Μεγάλωσα στην Κρήτη με όλα της τα χρώματα, αλλά και με πολλές εικόνες από την αγαπημένη μου Μαδρίτη και την Ισπανία. Η παιδική μου ηλικία είχε θαλπωρή και έντονες μνήμες από τα ιδιαίτερα στοιχεία των τόπων μου. Ταξίδια στις δυο αυτές πλευρές της Μεσογείου, συγγενείς με κουλτούρες αλλού όμοιες και αλλού τόσο διαφορετικές. Η εικόνα, η θέση και το πρότυπο της γυναίκας βίωνε την πλήρη αντίθεση στα κοριτσίστικα μάτια μου. Το τραγούδι, όμως, ήταν έντονο όπου κι αν βρισκόμουν.

Τι καινούριο να πω για την Κρήτη, τα βουνά της, την βαθιά της παράδοση. Όλα αυτά αναμείχθηκαν με τη μαγεία της Ισπανίας. Τη γλώσσα της, τα φλαμένγκο με τις καστανιέτες και τα όμορφα φλοράλ φουστάνια της. Μια συνεχόμενη νοσταλγία γι' αυτούς τους κόσμους μου έφερε την ανάγκη να τραγουδήσω.

Πολλές φορές ακούω πολύ παλιά ισπανικά τραγούδια τα βράδια και μεθάω με αυτά. Μιλώντας τη γλώσσα από τη μητέρα μου, εύκολα ξεκινάω να τραγουδώ. Έπειτα θυμάμαι ελληνικά τραγούδια. Του Μάνου κυρίως και του Μίκη. Δεν άργησε όλο αυτό να γίνει πιο μεγάλη και συχνή ανάγκη. Με άλλα λόγια οι πατρίδες μου με οδήγησαν να ασχοληθώ με το τραγούδι.

Κάποιες στιγμές όλο αυτό γίνεται ξεκάθαρα ένα και όταν η έμπνευση είναι πηγαία μοιάζουν οι δύο αυτές χώρες και λαοί να είναι τόσο πολύ κοντά.

Έτσι, ακούγοντας το παπάκι του Νικόλα Ασιμου, ένα απόγευμα, θα ορκιζόμουν ότι άκουγα ισπανικά λόγια. Δεν ίσχυε, ήταν στη φαντασία μου.

Το έκανα, όμως, να γίνει πραγματικότητα. Δεν νιώθω ότι το έκανα εγώ. Έχω την εντύπωση ότι το τραγούδι αυτό ίσως ήταν από πάντα έτσι.

Παρόλα αυτά η στιγμή που με ορίζει δεν έχει άμεση σχέση με τη μουσική.

Είναι η στιγμή που πριν οκτώ χρόνια γίνομαι μητέρα νιώθοντας αυτή τη γυναικεία πληρότητα από τόσο νωρίς. Το πιο γλυκό εμπόδιο της ζωής μου, από αυτά που όχι απλά δεν σε εμποδίζουν αλλά και σε εμπνέουν να κυνηγάς το κάθε όνειρο με όλο σου το πάθος.

Φοβόμουν ότι δεν θα μπορέσω να τα σηκώσω όλα μαζί. Πως κάποια πράγματα θα πρέπει να τα αφήσω πίσω. Για να έρθει από την κόρη μου η πιο δυνατή συμβουλή: να μην σταματήσω ποτέ να κυνηγώ ότι επιθυμώ.

Έτσι θα είμαι χαρούμενη, άρα και καλή μητέρα. Τώρα που μεγαλώνει μπορώ να την δω να ευχαριστιέται. Δεν μου λέει πολλά αλλά ευχαριστιέται και ανυπομονεί να ριχτεί και εκείνη στο δικό της κυνηγητό ονείρων. Θα είμαι πολύ χαρούμενη αν την εμπνέω προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς ουσιαστικά της το χρωστάω.

Αυτές, λοιπόν, οι αντικειμενικές ευθύνες της ζωής με έκαναν να νιώθω ακόμα πιο όμορφα, ακόμα πιο θηλυκή και να τραγουδώ ακόμα πιο βαθιά από την ψυχή μου, μαθαίνοντας ότι ο τρόπος να τα σηκώνεις όλα αυτά δεν είναι άλλος από αυτό που λέμε «αγάπη».

Θέλει τέχνη να μεγαλώνεις και θέλω να την μάθω.

Αυτή η αγάπη θα υπερνικήσει κάθε δυσκολία, θα με κάνει να κάνω μόνη μου με τους πολύτιμους συνεργάτες μου την παραγωγή των τραγουδιών που θέλω να λέω και αυτό με τη σειρά του όταν φεύγει η πάντα δύσκολη αρχή, αμέσως μετά μου προσφέρει αυτήν την απόλαυση της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης που επισκιάζει πάντα κάθε διαδικαστικό εμπόδια συνεννόησης, συντονισμού ακόμα και χρημάτων μέσα σε μια πράγματι πολύ δύσκολη εποχή.

Μια τέτοια αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι πάλι με έφερε έκτος από τις μουσικές παραγωγές και στη διοργάνωση συναυλιών μέσα από το γραφείο μου για να είμαι, έτσι, με κάθε τρόπο στην υπηρεσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ακούω καλά λόγια για τη δουλειά μου. Ακόμα καλύτερα τα βλέπω έμπρακτα από την αποδοχή και την εμπιστοσύνη που λαμβάνω. Χαίρομαι σαν παιδί, δεν το κρύβω. Προσπαθώ άμεσα, όμως, να το μετατρέψω σε μια ακόμα δημιουργική ευθύνη. Να γίνω καλύτερη μέρα με την ημέρα. Όχι τραγουδίστρια ή καλλιτέχνις, ούτε και επαγγελματίας μάνατζερ. Μα άνθρωπος, γυναίκα και μητέρα. Έτσι, όταν το καταφέρνω αυτό πολύ εύκολα έρχονται και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν μετανιώνω για ένα λάθος που μάλλον θα έκανα έτσι και αλλιώς, αλλά τώρα ξεμπέρδεψα μια ώρα αρχύτερα μαζί του.

Γι’ αυτό δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει ή επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Θα μπορούσα να το πω εύκολα ότι έχω μετανιώσει. Βιασύνες, λάθος εκτιμήσεις, γενικά λάθη μικρά και μεγάλα όλοι κάνουμε και θα κάνουμε πάντα με συνέπεια να περνάμε και όχι τόσο φωτεινές περιόδους και εποχές της ζωής μας.

Το θέμα είναι ότι όταν κάθομαι να κάνω τον απολογισμό, όσο και αν μετανιώνω για κάποια πράγματα, την ίδια στιγμή θα ξέρω ότι χρωστάω ακόμα και σε αυτά ώστε να διαμορφωθεί αυτή η Άννα που νιώθω καλά μαζί της.

Δεν μετανιώνω για ένα λάθος που μάλλον θα έκανα έτσι και αλλιώς, αλλά τώρα ξεμπέρδεψα μια ώρα αρχύτερα μαζί του.

Γιατί μέσα από όλα αυτά ο χρόνος περνάει. Για πρώτη φορά νιώθω όντως ενήλικη. Κάτι ολοκαίνουριο για μένα. Κι όμως το απολαμβάνω. Θέλει τέχνη να μεγαλώνεις και θέλω να την μάθω.

Η «εξωτερική εμφάνιση» είναι κάτι παροδικό με ημερομηνία λήξης για όλους. Παίζει ρόλο για τα πρώτα δυο λεπτά το πολύ. Η ομορφιά είναι πάντα εσωτερική. Το όμορφο ρούχο ή τα όμορφα μαλλιά δεν είναι για επίδειξη και σύγκριση με του δίπλα όπως κάνουμε όλοι. Είναι απλά μια αποτύπωση του ψυχικού μας κόσμου και της διαφορετικότητας μας. Αυτός ο μέσα μας κόσμος που θέλει κι αυτός επίσης την τέχνη του να αναπτύσσεται, να είναι γοητευτικός και ικανός να διατηρήσει σχέσεις και όνειρα ζωντανά για πάντα.

Αυτό είναι το όνειρο μου. Να μένουν οι πρώτες φλόγες που με παρακίνησαν να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να τραγουδήσω, να ονειρευτώ αν γίνεται πάντα αναμμένες. Εντάξει και για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένη να δίνω κάποιες παραστάσεις όπως τις ονειρεύομαι, με τραγούδια που ονειρεύομαι ότι θα φτιαχτούν για μένα.

Αλλά και τη κόρη μου να βιώνει τα αντίστοιχα σε ότι εκείνη επιθυμεί μεγαλώνοντας. Αρα δεν υπάρχει μόνο η τέχνη του τραγουδιού αλλά και πολλές άλλες που μπορούν να σε βοηθήσουν και στο τραγούδι.

Προσπαθώ να μάθω όσες πιο πολλές κι όσο πιο καλά μπορώ.