Από τις πρώιμες ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι τα σύγχρονα έθνη-κράτη, η διατροφή αποτελεί βασικό πυλώνα της ταυτότητας ενός τόπου.
Πρώτος ο Ιπποκράτης είχε πει πως «είμαστε ό,τι τρώμε», αναγνωρίζοντας τον ρόλο της διατροφής ως ένα πολυδιάστατο αγαθό, που αντικατοπτρίζει και συνάμα διαμορφώνει τον χαρακτήρα ενός λαού. Χιλιάδες χρόνια μετά, είναι πλέον μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια πως το φαγητό δεν είναι απλώς μια φυσική ανάγκη, αλλά μία πολιτιστική έκφραση με συμβολισμούς και υπαρξιακές προεκτάσεις.
Συγκεκριμένα στη Μεσόγειο, τόσο οι διατροφικές συνήθειες όσο και οι πρακτικές παραγωγής τροφίμων είναι άρρηκτα συνδεμένες με την ιστορία και την παράδοση του τόπου, με τις αξίες που διαπνέουν το πνεύμα των ανθρώπων του και τους θεσμούς που θεμελιώνουν τις κοινωνίες τους. Όντας διαμορφωμένο σε ένα τοπίο ετερόκλητο, το Μεσογειακό διατροφικό μοντέλο ενσαρκώνει διαχρονικά μία φιλοσοφία ζωής που θέτει τις ανθρώπινες σχέσεις στον πυρήνα της, που προάγει την κοινωνικότητα, την αυτάρκεια και τον σεβασμό στην πρώτη ύλη.