Πως σταμάτησα να είμαι η «άνετη» μέσα σε μια σχέση και άρχισα να ζητάω αυτά που θέλω

Γιατί φοβόμαστε να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε μέσα σε μια σχέση;

«Α θα βγεις και τρίτη ημέρα συνεχόμενα με τα παιδιά; Όχι δεν έχω πρόβλημα», είπε, ποτέ, καμία γυναίκα και να το εννοεί.

Παρόλα αυτά σε όλες και όλους έχει τύχει να προσποιούνται κάτι που δεν είναι ή να ενδύονται μια άλλη προσωπικότητα. Είναι ανθρώπινο. Είναι άλλο όμως να γίνεσαι πιο ελαστικός ή να κάνεις υποχωρήσεις και άλλο να πέφτεις σε μια λούπα προσποίησης που μοιάζει με βαρέλι δίχως πάτο.

Θέλεις που όσο περνάνε τα χρόνια, οι σχέσεις και οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο δύσκολοι; Θέλεις επειδή είδαμε 2-3 ταινίες που ενίσχυσαν το μύθο της «άνετης γκόμενας»; Θέλεις λόγω περιόδων που η αυτοπεποίθηση μπορεί να έφτανε υπό το μηδέν; Θέλεις που απεχθάνεσαι να σε λένε «γκρινιάρα»;
Τα συναισθηματικά «τραύματα» που μπορεί να λειτουργήσουν τόσο διαβρωτικά στη συνείδηση που να καταλήξουν να αλλοιώσουν την άποψη μιας γυναίκας για τον τρόπο που θέλει να υπάρχει σε μια σχέση.

Οκ, όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι μέσα στην ασημαντότητα μας είμαστε κάτι φοβερά ξεχωριστό, αλλά στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι, δεν είμαστε τίποτα άλλο από συνηθισμένα όντα που έχουν ανάγκη από τα συνηθισμένα πράγματα (αποκλειστικότητα, αίσθηση φροντίδας) για να νιώθουν καλά μέσα σε μια σχέση. Αυτά στα οποία δεν ήθελα με τίποτα να μοιάσω δηλαδή. Και από εκεί ξεκινάει η ιστορία μου ως τέρας κυνισμού.

Ήθελα να είμαι η άνετη. Αυτή που δεν έχει πρόβλημα ποτέ και με τίποτα και που δέχεται τα πάντα αδιαμαρτύρητα, χωρίς γκρίνιες και μουρμούρα, χωρίς σοβαρά «θέλω να μιλήσουμε» ή βλοσυρές ματιές όταν κάτι την ενοχλεί. Αυτή που δεν είχει απαιτήσεις να κάνετε πράγματα μαζί, αυτή που ναι μεν ήταν εκεί, αλλά και που έφευγε πριν ο άλλος το ζητήσει.

Ένα προνομιακό πακέτο με πολλές παροχές και λίγες απαιτήσεις που σε κάνει ανάρπαστο στην «αγορά». Για να ενισχύσω το μύθο μου, καταδίκαζα οποιαδήποτε δημόσια -αλλά πολλές φορές και ιδιωτική- εκδήλωση τρυφερότητας και αγάπης («Άσε μου το χέρι», «Μην είσαι τόσο εκδηλωτικός μπροστά στον κόσμο») και, φυσικά, δεν είχα πρόβλημα να μιλάει με άλλες κοπέλες (Θεέ μου τι μου συνέβαινε;). Στην ουσία προσπαθούσα να έχω μια σχέση σε φιλική διάσταση, αλλά το προνόμιο της σεξουαλικής ικανοποίησης.

Το έκανα για να διευκολύνω τον άλλον; Όχι. Μάλλον «πρόβλημα» δημιουργούσα. Το έκανα για να βάλω «φρένο» στα συναισθήματα του; Σε καμία περίπτωση (μπορεί μέσα μου να ένιωθα περισσότερα πράγματα από εκείνον). Μάλλον το έκανα για να μην επιτρέψω σε μένα την ίδια να αφεθεί και να ερωτευτεί και φυσικά, για να μην χαρακτηριστώ needy. Δείχνοντας ότι δεν είχα ανάγκη τίποτα, περίμενα ότι όλα θα μου δοθούν πιο φυσικά, πιο αμερόληπτα, πιο απρόσκοπτα, πιο «επειδή το αξίζω».

Θα ήμουν αυτή που θα τα είχε «κερδίσει» χωρίς καν να προσπαθήσει γι' αυτά. Πόσο κουλ, πόσο χαλαρή, πόσο άνετη. Και πόσο ψεύτικη.

Δε θα ξεχάσω μια από τις πιο άβολες και θλιβερές στιγμές της «καριέρας» μου ως «η άνετη».

Όταν μια μέρα ο Σ. μου είπε ότι η κοπέλα ενός φίλου του θέλει να κοιμούνται αγκαλιά, αλλά εκείνος δε βολεύεται. «Τι; Αγκαλιά;», είπα και γέλασα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου «Ενώ έχουν διπλό κρεβάτι και μπορούν να απλωθούν ο καθένας στη μεριά του;», άκουσα τον εαυτό μου να λέει ατάραχα και απαξιωτικά, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την «απαίτηση» της κοπέλας ως «παρανοϊκή».

Είχα μόλις χλευάσει αυτό ακριβώς που (κρυφά) ήθελα κι εγώ αφού κάθε φορά που μπορεί να κοιμόμασταν μαζί μπορεί να πάσχιζα να βρω μια, κάποια αφορμή για να έρθουμε -κυριολεκτικά- πιο κοντά. Θυμάμαι μάλιστα ότι την πρώτη φορά που (είτε κατά λάθος, είτε συνειδητά) με αγκάλιασε μπερδεύτετηκαν τόσο πολύ τα συναισθήματα μου για το πως έπρεπε να αντιδράσω (σύμφωνα με αυτή που είμαι ή με αυτή που θέλω να να δείχνω ότι είμαι) που για μερικά δευτερόλεπτα δεν είχα ανάσα. Τελικά τον αγκάλιασα.

Εν ολίγοις, για να μην είμαι πιεστική για τον άλλον, κατέληγα να είμαι πιεστική με τον εαυτό μου.

Ψυχολόγος δεν είμαι, αλλά έχω κοιτάξει αρκετές ώρες το ταβάνι για να μπορώ να πω ότι ακόμα και να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι, αργά ή γρήγορα θα σε κουράσει.

Κατί που επίσης μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να έχουμε μια σχέση που θα μας γεμίζει και θα καλύπτει τα συναισθηματικά μας «θέλω» (γιατί, εκτός αν ψάχνουμε «βιτρίνα»,τι νόημα έχει να γνωρίζουμε ανθρώπους και να συνδεόμαστε μαζί τους;), είναι να εκφράζουμε τις ανάγκες μας, να λέμε τι μας ενοχλεί και -τέλος πάντων- τι στο καλό θέλουμε από τον άλλον.

Φυσικά, τα «θέλω» δεν είναι καρμπόν για όλους. Για εμένα μπορεί να είναι να κοιμάμαι αγκαλιά με το σύντροφό μου, για εσένα να μιλάτε στο τηλέφωνο 5 φορές την ημέρα, να κρατιέστε χέρι-χέρι στις βόλτες, να σου κάνει κοπλιμέντα, να σου στέλνει «καληνύχτα», να έρχεται μαζί σου στα οικογενειακά τραπέζια, να βγαίνετε μαζί τα Σάββατα, να μην έχει επαφές με την πρώην του, να μη φλερτάρει με άλλες, ακόμα και να συγκατοικήσετε ή να ανεβάζετε μαζί φωτογραφίες στα sοcial (Δυστυχώς, δε θα σου πω «ακόμα και το να έχετε κοινό προφίλ στα social media» γιατί, προσωπικά, δεν έχω καταφέρει να το αποδεχτώ και απομυθοποιήσω -πόσο μάλλον να το επιδοκιμάσω, αλλά αυτό είναι εντελώς προσωπική μου άποψη. Μια μια άλλη συντάκτρια, μια άλλη μέρα, σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο πλανήτη μπορεί να έχει διαφορετική άποψη όμως).

Τίποτα δεν είναι μεμπτό, τίποτα δεν είναι κατακριτέο, τίποτα δε χρειάζεται να σε κάνει να ντρέπεσαι ή να νιώθεις άσχημα (μιλάμε πάντα για «θέλω» σε λογικά πλαίσια και σε λογική συχνότητα. Ένα «θέλω» ας πούμε που ξεφεύγει από τα όρια είναι να απαιτείς ο άλλος να σε πηγαινοφέρνει σπίτι σου με το αυτοκίνητο του, μονίμως. Αυτό δεν είναι «ανάγκη». Μάλλον με εκμετάλλευση καλοσύνης μοιάζει περισσότερο).

Αντιθέτως, αυτό που είναι μεμπτό είναι να δείχνεις στον άλλον κάτι που δεν είσαι.

Δεν λέμε να πέσεις με τα μούτρα και να αρχίσεις τα νιαουρίσματα ή αντίστοιχα τα νεύρα μετά το δεύτερο σας ραντεβού. Αυτό που λέμε είναι να μάθεις τον εαυτό σου, να τον αποδεχτείς και να μάθεις να τον δείχνεις ειλικρινά και συνειδητά στο πρόσωπο που έχεις κάθε φορά απέναντί σου. Θα πάρεις πάντα αυτά που θέλεις; Μπορεί όχι. Θα είσαι ειλικρινής με το σύντροφό σου (αλλά και με τον εαυτό σου); Σίγουρα ναι.

Στο κάτω κάτω, αυτό που μπορεί να εντάξει έναν άνθρωπο στην κατηγορία «πιεστικός» είναι ακριβώς η πίεση που ασκεί ο ίδιος στον εαυτό του για να είναι κάτι που απέχει έτη φωτός από την πραγματική του φύση.

Αντιθέτως, αν υπάρχει κάτι που σε κάνει πραγματικά «άνετη» και χαλαρή αυτό είναι να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι περήφανη γι΄ αυτόν.