«Είμαι το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση, αλλά δε νιώθω ένοχη για τίποτα»
Μια γυναίκα που έχει σχέση με έναν άντρα που είναι ήδη σε σχέση διηγείται την ιστορία της και δείχνει και την «τρίτη» πλευρά του νομίσματος.
Λένε πως για να υπάρξει τρίτο πρόσωπο μέσα σε μια σχέση σημαίνει ότι έχει ήδη δημιουργηθεί «χώρος» από το ζευγάρι. Έτσι, το καινούριο άτομο μπαίνει και καλύπτει κενά, άλλες φορές με τέτοια φόρα που καταλήγει να διαλύει εντελώς την ήδη ταραγμένη σχέση ενώ άλλες τείνει να πάρει έναν υποστηρικτικό ρόλο για τη σχέση που τελικά την συντηρεί και με έναν παράδοξο, αλλά τελικά ρεαλιστικό τρόπο την αναγεννά.
Συνήθως αυτές οι ιστορίες ακούγονται από την πλευρά της απατημένης συντρόφου. Αυτή η γυναίκα γράφει την ιστορία της στη The Guardian από την πλευρά στην οποία κλείνουμε τα μάτια και επιλέγουμε να αγνοούμε, αλλά τελικά μπορεί να πει πολλά για το είδος της σχέσης μέσα στην οποία έχει μπει. Αυτή του τρίτου προσώπου. Και μάλιστα ενός τρίτου προσώπου που έχει πάρει τη τις αποφάσεις του, έχει πλήρη συνείδηση του ρόλου του και δε νιώθει καμία ενοχή γι' αυτόν.
«Όχι δεν είναι παντρεμένοι, αλλά μπορεί και να γίνουν. Όχι δεν έχουν παιδιά και αυτό είναι καλό. Φυσικά, όλη αυτή η ιστορία δεν είναι εύκολη, ούτε χαλαρή και πολλές φορές δημιουργεί πολύ άγχος. Όχι, δεν πιστεύω ότι μου λέει ψέματα όταν μου εξομολογείται ότι έχουν πάψει να κάνουν σεξ σχεδόν μια δεκαετία τώρα (Ποιος θα έλεγε ένα τόσο χοντρό ψέμα;). Δεν πιστεύω ότι θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και όχι, δεν αισθάνομαι ενοχές γι' αυτό που κάνω. Αυτές είναι μερικές από τις απαντήσεις που δίνω σε φίλους και γνωστούς, στις ερωτήσεις που μου απευθύνουν τα τελευταία χρόνια όταν η συζήτηση έρχεται στη σχέση μου με έναν άντρα που είναι σε σχέση τα τελευταία 12 χρόνια.
Ερωτευτήκαμε και στους 4 μήνες γίναμε ζευγάρι, χωρίσαμε μετά από ένα χρόνο και από τότε ζούμε μέσα σε έναν φαύλο κύκλο τσακωμών και αναποφασιστικότητας.
Ξέρω ότι είχε πάψει να είναι ευτυχισμένος πολύ καιρό πριν εμφανιστώ εγώ στη ζωή του και δεν είμαι τόσο αφελής για να πιστεύω ότι εκείνος δεν έχει μερίδιο ευθύνης στα προβλήματα τους. Ούτε πιστεύω ότι η σχέση τους είναι τελειωμένη υπόθεση-μπορώ να καταλάβω τους δεσμούς που δημιουργούνται όταν είσαι με κάποιον για πολλά χρόνια.
Ενώ όμως προσπαθώ να δείχνω κατανόηση, η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται. Είμαι πολύ νεότερη από εκείνον και έχω μπροστά μου μια ζωή για να φτιάξω.
Κουράστηκα να έχω μια σχέση που δεν έχει στιγμές μέσα στα σαββατοκύριακα, βαρέθηκα να κοιμάμαι μόνη μου, να λαμβάνω μηνύματα μόνο όταν η σύζυγός του κοιμάται.
Περιμένω να αντιδράσει (προφανώς έχει ήδη αποφασίσει όμως τι θέλει) και στο μεταξύ, συνεχίζω να παίζω το ρόλο της εξωσυζυγικής συντρόφου, της φίλης, της έμπιστης, αλλά και του συμβούλου. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι. Εκείνος με έχει αγαπήσει και στηρίξει απόλυτα. Αλλά σε αντίθεση με εκίνον, δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι ένας παθητικός παρατηρητής της ζωής μου– Δε θα περιμένω για πολύ».