5 τρόποι για να πολεμήσεις τη μοναξιά....
Είχαμε μάθει ότι οι συναναστροφές προϋποθέτουν δαπάνες, για καφέ, για ποτά, για δώρα…. Ζήσαμε σε μια περίοδο που μας αποπροσανατόλισε από το αληθινό νόημα της κοινωνικότητας και της ανθρώπινης επαφής, το οποίο δεν είναι η ανταγωνιστικότητα με τον άλλο καλεσμένο για την τιμή του δώρου αλλά η αλληλεπίδραση, η διαδραστικότητα και τελικά και πάνω από όλα η επικοινωνία. Ο γνωστός Ψυχολόγος Δημοσθένης Παναγιώτου μας εξηγεί πως το αίσθημα της μοναχικότητας μπαίνει στη ζωή μας, αλλά και πως μπορούμε να το διαχειριστούμε με τις λιγότερες απώλειες.
''Η κρίση δημιούργησε μία νέα πραγματικότητα με πολλά και πολύμορφα σύνδρομα, κλινικά ταυτοποιημένα ή όχι, τα οποία κάποιοι θα ξεπεράσουν και κάποιοι όχι. Μια από τις πρώτες αντιδράσεις όλων όσων κλονίζεται το κοινωνικό τους status είναι το αίσθημα της μοναχικότητας, η συνειδητή (σε πρώτη φάση) απόσυρση από τη μέχρι τότε κοινωνική ζωή, μια επιλογή που ανάλογα με την ένταση, διάρκεια, περιοδικότητα και συνύπαρξη με άλλα συμπτώματα μπορεί να γίνει επικίνδυνη για την ψυχική υγεία του ανθρώπου.''
Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να διαχειριστούμε τη μοναχικότητά μας, μόνοι μας και πριν η βοήθεια ειδικού γίνει απαραίτητη;
5 κινήσεις για να διαχειριστείς τη μοναχικότητα σου:
1. Η μοναχικότητά μάς φαίνεται σημαντική γιατί προκαλεί πόνο. Υπάρχει μια αλήθεια που αγνοούμε: ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος για να δίνει σημασία σε οτιδήποτε επώδυνο κι επικίνδυνο. Γι’ αυτό και η μοναξιά δείχνει τόσο σημαντική, επειδή ο εγκέφαλος προσπαθεί να αντιληφθεί τί ακριβώς συμβαίνει. Φτιάχνει τότε θεωρίες για τη φύση του προβλήματος, όπως «μήπως ο κόσμος είναι κακός; Γιατί νοιώθω έτσι; μήπως δε με αγαπάει κανείς; Μήπως γιατί δεν αξίζω;» θεωρίες που μας μπερδεύουν και γιγαντώνουν μια κατάσταση που δεν έχει τόσο μεγάλη αξία από μόνη της. Δέξου το γεγονός της ύπαρξης του συναισθήματος και συνέχισε τη ζωή σου στο αύριο.
2. Γνώρισε την εθελοντική προσφορά έργου χωρίς να περιμένεις αναγνώριση. Ο Μενέλαος Λουντέμης έχει πει πολύ σοφά «Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια». Ακούγεται ίσως άδικο αλλά ο πόνος και τα προβλήματα γύρω μας περισσεύουν, οπότε μια άμεση επαφή με τα προβλήματα άλλων αφενός θα αναδείξει την πραγματική φύση των δικών μας, αφετέρου θα τονώσει την αίσθηση αλτρουισμού και κοινωνικής προσφοράς, τα συνοδευτικά συναισθήματα των οποίων είναι πολύ, μα πολύ ευχάριστα. Εγωιστικό; Ίσως αλλά και με πολύ θετική επίδραση στη ψυχολογία μας.
3. Βρείς ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Το «κόλλημά» σου με τα κοινωνικά δίκτυα μπορεί να «βγει» σε καλό! Ψάξε και βρες άτομα ή ομάδες ατόμων που έχετε κοινούς προβληματισμούς ή ενδιαφέροντα κι εντάξου στις δυνάμεις τους! Κάνε το βήμα προς τη συντροφικότητα, αποφεύγοντας όμως τις θρησκευτικές ή κομματικές ομάδες, αφού προσμένουν περισσότερο να πάρουν παρά να δώσουν.
4. Πρόσεξε την εμφάνισή σου. Προσοχή στο βάρος σου, αφού το συναισθηματικό φαγητό παραμονεύει να γεμίσει την κοιλιά σου και να σου χαλάσει την εικόνα. Τα ρούχα σου θα αρχίσουν να μη σου κάνουν κι ενός κακού μύρια έπονται, ενώ τα υποτιμητικά σχόλια των κακοθελητών που παραμονεύουν θα σε ενοχλήσουν και δε θα σου αρέσουν, με αποτέλεσμα οι πληγές του εγωισμού σου να μεγαλώνουν και να επιζητάς ως λύση, όλο και περισσότερο τη μοναξιά. Η κάθε σου εμφάνιση πρέπει να είναι ένας πειραματισμός για νέες κοινωνικές δεξιότητες, αφού αναζητώντας νέες παρέες θα συγκεντρώνεις περισσότερο ενδιαφέρον όταν οι άλλοι θα αντιληφθούν ότι ενδιαφέρεσαι γι’ αυτούς. Κράτα με να σε κρατώ λέει η παροιμία, έτσι;
5.Μη σε φοβίσει μια αποτυχία στη συναναστροφή σου. Δεν υπάρχει μόνο μια ευκαιρία στη ζωή σου για να βγείς από το αδιέξοδο της μοναξιάς κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Στη ζωή μας γνωρίσαμε εκατοντάδες ανθρώπους και θα γνωρίσουμε περισσότερους ίσως, αλλά θυμόμαστε μόνο κάποιους, αυτούς που άγγιξαν κάποια χορδή μας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα, αν αποτύχεις να προσπαθήσεις ξανά μέχρι να βρείς αυτόν/αυτήν/αυτούς που θα σε ακούσουν και θα τους ακούσεις.