Η Ράνια εξηγεί γιατί δεν έκανε ποτέ το σύντροφό της φίλο στο Facebook

Γνωρίζετε κάποιον. Μιλάτε και, πολύ σύντομα, καταλαβαίνετε ότι το ενδιαφέρον είναι αμοιβαίο. Ποια είναι η επόμενη σας κίνηση; Να τον κάνετε φίλο στο Facebook. Όχι όμως και για τη Ράνια.

Μετά από χιλιάδες (καλά, κόβω κάτι) καθημερινά scroll down στο timeline στο Facebook, πλέον, μπορώ να μαντέψω τι θα δω. Έτσι, ξέρω ότι ανά τρία ποστ περίπου θα πέσω πάνω σε κάποια ζευγαρίστικη φωτογραφία (το καλοκαίρι που η κατάσταση έχει ξεφύγει μπορεί να είναι και πιο συχνα) κάποιων φίλων που ποζάρουν μπροστά από το φακό με μεγάλα χαμόγελα, χείλη ενωμένα και μάτια που φωνάζουν «Δείτε πόσο ξεχωριστή και μοναδική είναι η σχέση μας».
Συνήθως η αγαπησιάρικη φωτογραφία θα συνοδεύεται από γλυκερά σχόλια με υποκοριστικά που στέλνουν το «γούτσου-γούτσου» σε άλλα επίπεδα.

Σε μια κοινωνική πλατφόρμα που κατακλύζεται από ζευγάρια που φροντίζουν να ενημερώνουν τους υπόλοιπους για το πόσο αγαπημένοι είναι, αλλά και από ζευγάρια διατηρούν κοινό προφίλ στο Facebook (πραγματικά, δε θα καταλάβω ποτέ πως το κάνετε), το να ακούσεις για περιπτώσεις που όχι απλώς δεν έχουν καμία φεισμπουκική αλληλεπίδραση, αλλά δεν έχουν καν κάνει αίτημα φιλίας ο ένας στον άλλον, είναι αλήθεια αξιοπερίεργο. Και -κατ’ εμέ- αξιοθαύμαστο.

Τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν η πρόταση «Με τον Μιχάλη δεν είμαστε φίλοι στο Facebook» έφτασε στα αυτιά μου από το στόμα της φίλης Ράνιας. «Μα πως; Τι συνέβη; Που ζείτε;», είναι τα πρώτα, αυθόρμητα ερωτήματα που γεννήθηκαν στο πηγμένο μου μυαλό.

Όπως μου εξήγησε, στην αρχή, κι εκείνη (δεν) το έκανε κυρίως από αμηχανία. «Και οι δύο ξέραμε για τον άλλον ότι έχει Facebook, αλλά ούτε εκείνος μου έκανε friend request, ούτε εγώ. Κι επειδή αυτό που είχαμε ήταν ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο, δεν το έθεσα ως θέμα». Στην πορεία βέβαια και προς έκπληξη της (ευχάριστη ευτυχώς) ανακάλυψε ότι δεν της έλειπε που δεν τον είχε φίλο. «Το ότι δεν είχα πρόσβαση στο προφίλ του μου έδινε την ευκαιρία να μάθω περισσότερα για εκείνον. Συνήθειες, ενδιαφέροντα και εμπειρίες που, κανονικά, θα ανακάλυπτα μέσα από το προφίλ του, τα μάθαινα από τον ίδιο και όχι από φωτογραφίες που τον έχουν κάνει tag», μου έλεγε εκείνο το απόγευμα που τα λέγαμε κι εγώ σκεφτόμουνπως σε ένα κόσμο που όλοι έχουν την ελευθερία να μάθουν τα προσωπικά δεδομένα όλων, όλη αυτή η μη ελευθερία, μου μοιάζει τόσο ρομαντική.

Το να μην έχεις τη δυνατότητα να δεις ανά πάσα στιγμή που και με ποιον έκανε διακοπές ο άλλος το 2007 ή πως σχολίασε η πρώην του την profile photo που είχε το 2014 α. σε «προστατεύει» από μάταιο stalking και από ανούσιες ανασφάλειες για το παρελθόν του άλλου και β. σου επιτρέπει να τον γνωρίσεις μέσα από εκείνον και όχι μέσω μιας πλατφόρμας.

Ακόμα κι όταν έγιναν «κανονικό» ζευγάρι, όμως, η Ράνια και ο Μιχάλης συνέχισαν να μην είναι φίλοι στο Facebook αφού το ότι κανείς δεν είχε πρόσβαση στην σοσιαλμιντιακή δραστηριότητα του άλλου δημιουργούσε ένα πολύ όμορφο μυστήριο μεταξύ τους.

«Να σου πω την αλήθεια μου αρέσει που μπορώ να ανεβάζω, να σχολιάζω και να λέω ό,τι θέλω χωρίς να σκέφτομαι τι θα σκεφτεί εκείνος για μένα ή πως θα με κρίνει», μου λέει. «Απελευθερωτικό», σκέφτομαι.

Αν και, προσωπικά, δεν ήθελα πολύ για να πειστώ για τη χρησιμότητα του να μην είσαι φίλη στο Facebook με τον σύντροφό σου, υπάρχει ακόμα ένα επιχείρημα που με κάνει να ενθουσιάζομαι με αυτή την τακτική. Το ότι χαρίζει μια ιδιωτικότητα που προστατεύει τη σχέση. Χωρίς φωτογραφίες, ποστ, like και tags ο ένας στον άλλον μειώνονται οι πιθανότητες να ξυπνήσεις το ηφαίστειο που λέγεται «πρώην που δεν σε έχει ξεπεράσει ακόμα» και να αρχίσεις να δέχεσαι (ή να δέχεται) αντίστοιχα μηνύματα νοσταλγίας, ξεκάθαρου θυμού ή επιθυμίας για εκδίκηση.

Επιπλέον, το να κρατάει κανείς αυτό την σοσιαλμιντιακή του ζωή «κρυφή» από τον άλλον, είναι ένα στοίχημα και ταυτόχρονα μια συμφωνία εμπιστοσύνης για τη σχέση. Μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι τον άλλον, από το ότι δεν φλερτάρει με άλλες μέχρι το πως πέρασε την προηγούμενη φορά που βγήκε για ποτό με τους φίλους του, χωρίς να χρειάζεται να τον επαληθεύσεις, τσεκάροντας το προφίλ ή το ιστορικό των φωτογραφιών του.

Έχοντας κλείσει με αυτό τον τρόπο, έξι μήνες σχέσης, η Ράνια μου παραδέχεται ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο το σκέφτεσαι. Φυσικά δεν γίνεται το ίδιο κατανοητό απ’ όλους.

«Οι φίλοι μας μάς κοιτούν σαν εξωγήινους αν τύχει να το αναφέρουμε σε κάποια κουβέντα», μου εξηγεί. Λογικό μου ακούγεται σκεπτόμενη ότι ζούμε σε ένα κόσμο που οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να δημοσιοποιούν τα διαπιστευτήρια της αγάπης τους. «Δε θα σου κρύψω ότι έχουν υπάρξει φορές που έχω μπει στον πειρασμό να ανεβάσω μια κοινή μας φωτογραφία που μου αρέσει πολύ, αλλά το ξεπερνάω».

Θα μπορούσαμε να πούμε πως, χωρίς την ύπαρξη εικονική πραγματικότητας, μια σχέση γίνεται πιο ποιοτική και ίσως πιο υγιής. Ο Ian Keller, σύμβουλος σχέσεων από τη Νέα Υόρκη, συμβουλεύει τα ζευγάρια που παρακολουθεί να πάψουν να είναι φίλοι στο Facebook αν θέλουν να κάνουν την σχέση τους να διαρκέσει περισσότερο.
Ακολουθώντας και ο ίδιος τη συμβουλή που δίνει, εξηγεί: «Λιγότερες πληροφορίες για τον σύντροφό σας σημαίνει περισσότερο μυστήριο. Άρα περισσότερη έκπληξη», λέει. «Σε μία σχέση δεν θέλεις να είναι όλα προβλέψιμα. Χρειάζεται ένα κομμάτι του άλλου που παραμένει άγνωστο, ανεξερεύνητο, μυστήριο».

Ακόμα κι αν σε αυτό το σημείο, το να μην έχετε φίλο τον σύντροφό σας στο Facebook συνεχίζει να σας ακούγεται ενοχλητικό, θυμηθείτε ότιτην περίοδο που ακόμα φλερτάρατε μαζί του. Τότε που κάθε καινούρια πληροφορία για εκείνον ήταν μια ακόμα κατάκτηση. Τι μας δείχνει αυτό; Ότι αν υπάρχει ένα στοιχείο που μπορεί να παρατείνει το ενδιαφέρον μας για τον άλλον δεν είναι πάντα αυτά που μαθαίνουμε για εκείνον και μας βοηθούν να τον γνωρίζουμε ακόμα πιο βαθιά, αλλά αυτά που δεν ξέρουμε ακόμα για εκείνον.