«Με τρεις κουβέντες ο πατέρας μου με έκανε να αγαπήσω τις ουλές μου» -Mια γυναίκα εξομολογείται
Η Κίμπερλι Ρεξ υποβλήθηκε σε επέμβαση στην καρδιά, όταν ήταν μόλις ενός έτους. Η επέμβαση αυτή της άφησε ένα μεγάλο σημάδι στο στέρνο και την κοιλιά της. Στις 3 Ιουλίου του 1997, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ένας γιατρός άνοιξε το παλιό αυτό σημάδι της για να την υποβάλει σε ακόμη μια επέμβαση.
Η ίδια γράφει για την περιπέτεια της υγείας της και αποκαλύπτει πώς ο πατέρας της κατάφερε να τη βοηθήσει να ξεπεράσει αυτό που ένιωθε εξαιτίας των ουλών στο σώμα της.
«Το νέο μου σημάδι κοντά στο στομάχι μου ήταν πιο σκούρο και ροζ. Ηταν σαν να φώτιζε όταν ο ήλιος έπεφτε επάνω του. Πέντε μήνες αργότερα – κι ένα μήνα μετά τα 16α μου γενέθλια - ένας άλλος γιατρός έκανε μια καινούρια ουλή στο σώμα μου, προκειμένου να μου εμφυτεύσει βηματοδότη. Ο κορμός μου έμοιαζε σαν μια σελίδα από τετράδιο μαθηματικών με γραμμές και διαγράμματα. Μεγάλωσα πριν από την εποχή που αυτή που προσπαθεί να διδάξει στα νεαρά κορίτσια πως είναι όμορφα ακόμα και με τα ελαττώματα τους. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάπου ότι το μικρό μου στήθος ήταν τέλειο ακόμα κι έτσι. Δεν θυμάμαι να στέκομαι μπροστά από τον καθρέφτη και να πιστεύω ότι η μεγάλη, φαρδιά μου μύτη είναι όμορφη επειδή ανήκει σε μένα. Ομως θυμάμαι, να συγκρίνω τον εαυτό μου με γυναίκες -σταρ των αγαπημένων μου εκπομπών. Θυμάμαι να εκτιμώ και να θαυμάζω ένα μοντέλο ή τα πράσινα μάτια, σε σχέση με τα δικά μου καστανά».
«Οταν πια πέρασα την εφηβεία, οι ανασφάλειες μου βελτιώθηκαν αλλά εξακολουθούσαν να είναι παρούσες. Πέρασα πολλές βραδιές με φίλους, να χορεύουμε και να ακούμε μουσική, να γελάμε, να φλερτάρουμε, αλλά πολύ συχνά έκλεινα τα μάτια μου και κοιτούσα εμένα. Πήγαινα στις τουαλέτες για να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τις περισσότερες φορές έβλεπα ότι δεν ήμουν ευτυχισμένη με το θέαμα».
«Παρά όμως τις σκέψεις μου αυτές, ποτέ δεν προσπάθησα να καλύψω τις ουλές μου. Αντιθέτως φορούσα κοντές μπλούζες και μπικίνι στην παραλία. Οι ουλές μου ήταν εκεί και ήταν δικές μου. Ποτέ όμως δεν με ένοιαξαν τόσο. Αναρωτήθηκα γιατί. Γιατί μια νεαρή γυναίκα να είναι τόσο ανασφαλής για διάφορα σημεία της εικόνας της, αλλά να μην έχει συνειδητοποιήσει εκείνο που ξεχωρίζει; Και τότε θυμήθηκα. Θυμήθηκα ότι κάποτε με ένοιαζε. Ηταν λίγο μετά τη δεύτερη μου επέμβαση το 1997. Με ένοιαζε που άλλοι άνθρωποι μπορούσαν να δουν τα σημάδια επάνω μου, τις ουλές αυτές. Και μετά κάτι άλλαξε. Κάθισα στο τραπέζι της κουζίνας μας και ξεφύλλισα ένα περιοδικό για να βρω το ιδανικό φόρεμα για το πάρτι που έπρεπε να πάω. Θυμάμαι πως γύριζα τις σελίδες και διαρκώς διαμαρτυρόμουν στη μητέρα μου για τη λαιμόκοψη των φορεμάτων. Κανένα δεν θα ήταν δυνατόν να καλύψει τις ουλές της επέμβασης. Ο πατέρας μου βρισκόταν εκεί. Στεκόταν δίπλα στο τραπέζι κι άκουγε. Πάντα το έκανε αυτό πριν μιλήσει».
Ο πατέρας της Κίμπερλι την ρώτησε γιατί την ένοιαζε το να καλύπτεται το σημάδι από τη χειρουργική επέμβαση από το φόρεμα.
Εκείνη με τη σειρά της απάντησε: «Δεν ξέρω. Είναι άσχημο».
«Ακούω ακόμα στα αυτιά μου τη φωνή του πατέρα μου, μετά το θάνατο του. Μιλούσε πάντα τόσο άνετα, σαν να μιλάει για τον καιρό ή για έναν αγώνα. Ηξερε ότι όταν μιλούσε έτσι, ήταν πιο πιθανό να τον ακούσει μια έφηβη».
Ο πατέρας της τής είπε: «Μα είμαι τόσο περήφανος για εσένα. Λέω σε όλους στη δουλειά πόσο ενθουσιασμένος είμαι που ποτέ δεν νοιάζεσαι για τις ουλές, για το ποιος τις βλέπει».
Η Κίμπερλι δεν θυμάται, αν ποτέ του απάντησε.
«Μπορεί και να του απάντησα. Ισως να τον ευχαρίστησα. Ισως να του χαμογέλασα απλά και να του έκανα ένα νεύμα. Η ακόμη μπορεί να συνέχισα να γυρίζω τις σελίδες του περιοδικού και να άφησα τα λόγια του να μπουν βαθιά μέσα μου, για να μου δείξουν, ποια ήθελα να είμαι. Αυτό ήταν ο πατέρας μου. Ποτέ δεν σου έλεγε να κάνεις πράγματα. Οταν κάτι σχετιζόταν με την προσωπικότητα μας, δεν απαιτούσε. Εκανε παρατηρήσεις. Εδειχνε την απογοήτευση του ή σε παίνευε. Τα λόγια του ήταν λίγα μα πολύ προσεκτικά διαλεγμένα και ειπωμένα. Κι όταν τέλειωνε με το λόγο του ήθελες πάντοτε να είσαι καλός, γενναίος και περήφανος. Μερικές φορές δεν έβλεπες το «μάθημα» που σου έδινε, μέχρι να περάσουν τα χρόνια. Δεν ξέρω τι ακριβώς έκανε για εμένα εκείνη την ημέρα. Σε μόλις τρεις προτάσεις, μου έμαθε ότι αυτό που αντιμετώπισα στο παρελθόν με έκανε πιο όμορφη. Μου έδειξε ότι αυτά τα σημάδια, οι ουλές δηλαδή, ήταν κομμάτι του εαυτού μου και εγώ πήρα αυτό το μάθημα μαζί μου και το μετέφερα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου, στις φιλικές και ερωτικές μου σχέσεις. Σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτά είναι πράγματι όμορφα. Οχι όλα τους φυσικά, μα ξέρω πως είμαι τυχερή που είχα έναν πατέρα, ο οποίος μου δίδαξε κάτι που πιθανότατα δεν ήθελα να μάθω».