«Οι παππούδες μου χώρισαν μετά από 50 χρόνια και μου κατέστρεψαν την έννοια του έρωτα»

Η ζωή είναι μια διαρκής αναζήτηση για πραγματική αγάπη. Μια αναζήτηση που μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Μια γυναίκα περιγράφει πώς ο χωρισμός των παππούδων της μετά από 50 χρόνια γάμου έμελλε να της αλλάξει την ιδέα που είχε για την αγάπη.

"Όταν ήμουν παιδί ζήλευα τα άλλα παιδιά που είχαν πάντα και τους δύο γονείς τους στις κερκίδες όταν είχαμε αγώνες. Εγώ είχα ή τον έναν ή τον άλλο. Οι γονείς μου χώρισαν μετά από 12 χρόνια γάμου. Ημουν πολύ μικρή τότε. Το μεσαίο παιδί της οικογένειας. Επηρεάστηκα πολύ. Ως παιδί δεν σταμάτησα να πιστεύω στην αγάπη. Ηθελα να σκέφτομαι ότι κάθε άνθρωπος αξίζει να ζήσει έναν έρωτα βγαλμένο από παραμύθι. Ισως γιατί σε όλα μου τα παιδικά χρόνια έβλεπα συνέχεια ταινίες της Disney και άκουγα ιστορίες. Οι τοίχοι του δωματίου μου είχαν αφίσες από πριγκίπισσες και ροζ καρδιές. Μεγάλωνα με την ιδέα ότι οι γονείς μου ήταν απλά η εξαίρεση στον κανόνα της παντοτινής αγάπης. Δεν μου άρεσε που ήταν χωρισμένοι, αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν καλύτερα έτσι.

Στη δική μου ζωή, ήθελα να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ηθελα να παντρευτώ, να «ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».

Συνέβη όμως κάτι μου άλλαξε για πάντα τη ζωή.

Ο χωρισμός των παππούδων μου. Μετά από 50 χρόνια γάμου. Η γιαγιά μου δεν ήταν πια ευτυχισμένη. Ο παππούς μου ήταν άρρωστος. Όταν τους έβλεπα προσπαθούσα να είμαι ήρεμη και συγκρατημένη, φοβόμουν να μιλήσω. Πώς μπορούν δύο άνθρωποι που ήταν ζευγάρι μια ζωή να δώσουν τέλος στη σχέση τους; Μιλάμε για 50 χρόνια. Τρία παιδιά. 13 εγγόνια. Χιλιάδες αναμνήσεις. Δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Όλα μου τα παιδικά χρόνια προσπαθούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα του χωρισμού των γονιών μου και το κατάφερα. Αλλά αυτό που συνέβη με τους παππούδες μου με πήγε πολύ πίσω. Για μένα οι παππούδες μου ήταν αχώριστοι. Μπορεί να καβγάδιζαν δυνατά ακόμα και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, αλλά στο τέλος της ημέρας πίστευα ότι μεταξύ τους υπήρχε μόνο αγάπη. Χωρίς αυτούς τους δύο, οικογενειακές διακοπές και οικογενειακές γιορτές δεν θα ήταν ίδιες. Σε όλα τα εγγόνια τους έμαθαν ότι η αγάπη θέλει σκληρή δουλειά και ότι η αληθινή αγάπη δεν σπάει εύκολα. Αλλά η δική τους έσπασε. Τότε σκέφτηκα: «Δηλαδή κι εγώ αν παντρευτώ, μια μέρα θα χωρίσω;». Η γιαγιά μου μετακόμισε σε δικό της διαμέρισμα και για πρώτη φορά στη ζωή τους άρχισαν να ζουν χώρια. Ηταν περίεργο για μένα, τα ξαδέρφια μου και τη μητέρα μου να βλέπουμε τους παππούδες μας σε χωριστά σπίτια. Λίγο καιρό μετά, ο παππούς μου πέθανε. Μετά από μήνες, ήρθε ένας νέος σύντροφος στη ζωή μου. Για μένα δεν ήταν εύκολο να χτίσω μια νέα σχέση γιατί φοβόμουν για την κατάληξή της. Σκεφτόμουν πάντα τους παππούδες μου. Ενιωθα ότι είχα χάσει την εμπιστοσύνη μου στις ανθρώπινες σχέσεις. Σκεφτόμουν ότι «Ετσι κι αλλιώς θα χωρίσουμε, γιατί να είμαστε μαζί;». Τότε ο σύντροφός μου, μου είπε κάτι που μου άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Ότι πρέπει να απολαμβάνουμε το ΤΩΡΑ. Ετσι είδα τη σχέση μας χωρίς άγχος και άρχισα να απολαμβάνω την κάθε στιγμή της"