Τελικά είναι σωστό να κοιμούνται τα παιδιά στο κρεβάτι των γονιών τους;
Υπάρχουν πολλές οικογένειες που τα βράδια βλέπουν τηλεόραση στο κρεβάτι και τελικά αποκοιμούνται όλοι μαζί. Από την άλλη υπάρχουν και ζευγάρια που βάζουν αυστηρούς κανόνες στα παιδιά απαγορεύοντας την είσοδο τόσο στο υπνοδωμάτιο όσο και στο κρεβάτι τους. Τι συμβαίνει όμως όταν τα παιδιά συνηθίζουν τον ύπνο με τη μαμά και τον μπαμπά και αρνούνται να κοιμηθούν στο δικό τους δωμάτιο; Και κυρίως, είναι καλό για ένα παιδί να μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι με τους γονείς του ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία;
Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πράγματι πολύ αμφιλεγόμενο, με τους μισούς γονείς να υποστηρίζουν πως οι ύπνος με τα παιδιά είναι κάτι πολύ αθώο και αγνό και δημιουργεί ένα ακόμη μεγαλύτερο δέσιμο ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, και με τους άλλους μισούς να υποστηρίζουν πως μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει τόσο στο ζευγάρι αλλά και στο παιδί.
Η υπόλοιπη κοινωνία, ως παρατηρητής του φαινομένου, χωρίζεται και εκείνη σε δύο κατηγορίες: από τη μία ο κόσμος εκλαμβάνει αυτήν την κίνηση ως μία τρυφερή κατάσταση που προκύπτει στο πλαίσιο της οικογένειας και από την άλλη είναι πολλοί εκείνοι που επικρίνουν τους γονείς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να κοιμούνται στο κρεβάτι τους, θεωρώντας πως είναι κάτι αφύσικο και πολλές φορές «ενοχλητικό» σαν ιδέα.
Τον Μάρτιο του 2007, οι New York Times δημοσίευσαν μία έρευνα σχετικά με το αν τελικά πρέπει ή δεν πρέπει να κοιμούνται τα παιδιά με τους γονείς τους. Σύμφωνα με το άρθρο, όταν ένα μεγαλύτερο σε ηλικία παιδί κοιμάται σε καθημερινή βάση με τους γονείς του, φτάνει σε σημείο να αδυνατεί να ξεχωρίσει τη θέση του γονέα και του παιδιού όπως και τη διαφορά ανάμεσα στους ενήλικες και στα παιδιά. Και φυσικά, όταν ένα 10χρονο παιδί βρίσκεται συνεχώς ανάμεσα στο ζευγάρι, τα προβλήματα στον γάμο δεν πρόκειται να αργήσουν να έρθουν. Ειδικότερα, η έρευνα έδειξε πως το να μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι παιδιά και γονείς, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ενός γάμου ενώ παράλληλα μπορεί να μπερδέψει και τα παιδιά για τη σεξουαλική τους ταυτότητα.
Μία άλλη μελέτη, αυτή τη φορά από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, έδειξε πως η εγκεφαλική ανάπτυξη των παιδιών που κοιμούνταν με τους γονείς τους πέρα από την ηλικία των 2 και πολλές φορές μέχρι και τα προεφηβικά τους χρόνια, ήταν πολύ πιο αργή ενώ τα περισσότερα παιδιά αντιμετώπιζαν δυσκολίες στον ύπνο ακόμη και στην ενήλικη ζωή τους. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσκόπηση του Mothering, το 40% των μαμάδων υποστηρίζει πως ο ύπνος σε κοινό κρεβάτι είναι κάτι που θα πρέπει να σταματάει ανάμεσα στην ηλικία των 3-5, ενώ το 34% πιστεύει πως τα παιδιά 6-8 ετών θα πρέπει να έχουν απαγορευτικό όσον αφορά στις επισκέψεις στο κρεβάτι των γονιών. Το 24% από την άλλη, θεωρεί πως όλη αυτή η κατάσταση θα πρέπει να αποτρέπεται από την αρχή και να μην φτάνει ποτέ το παιδί σε σημείο να αποζητά το κρεβάτι των γονιών του για να κοιμηθεί.
Σύμφωνα με τον Σύλλογο Οικογενειακού Δικαίου των ΗΠΑ, οι διαφορές στις απόψεις σχετικά με τον ύπνο των παιδιών στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς, και ειδικά με τους μεγαλύτερους σε ηλικία γονείς όπως και με τον γονέα του αντίθετου φίλου, είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι αμφιλεγόμενες. Και δεδομένου πως κανένας νόμος δεν ορίζει πως τα παιδιά απαγορεύεται να μοιράζονται το κρεβάτι με τους γονείς τους, όλη αυτή η συζήτηση περνάει μέσα σε μία γκρίζα ζώνη.
Το σίγουρο είναι πως το παιδί από ένα σημείο και μετά θα σταματήσει να κοιμάται με το ζευγάρι, με τον προβληματισμό να αφορά το όριο ηλικίας στο πλαίσιο του οποίου αυτό θα είναι επιτρεπτό και να μην βρίσκεται μία μέση λύση. Και φυσικά, το σημαντικότερο όλων είναι να συμφωνούν όλα τα μέλη για αυτήν την επιλογή. Αν για παράδειγμα ο πατέρας δεν νιώθει άνετα να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι και με τη γυναίκα του και με το παιδί του, τότε τα μέλη της οικογένειας οφείλουν να τον σεβαστούν. Το ίδιο ισχύει όμως και για το ίδιο το παιδί: αν εκείνο προτιμά να κοιμάται στο κρεβάτι του, οι γονείς δεν πρέπει να το αναγκάζουν να κοιμάται μαζί τους μόνο και μόνο επειδή αρνούνται να δεχτούν πως αυτό έχει μεγαλώσει.
Ποιος μπορεί λοιπόν να διαλευκάνει την υπόθεση, αν όχι η επιστήμη; Μα φυσικά, η κρίση των γονέων.
Φωτογραφίες: Shutterstock