«Εκοψα τη γλουτένη για ένα μήνα και ορίστε τι μου συνέβη»

Τελικά η γλουτένη είναι υπεύθυνη για την αύξηση βάρους; Προκαλεί φούσκωμα στη κοιλιά; Είναι εχθρός για τον μεταβολισμό;

Μια γυναίκα, θέλοντας να δώσει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα έκανε ένα πείραμα: έκοψε τη γλουτένη για ένα μήνα. Πόσο άλλαξε το σώμα της, η ψυχολογία της και η καθημερινότητά της από αυτή την αλλαγή;

Η ίδια δίνει απαντήσεις καταγράφοντας τι συνέβη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων εβδομάδων του πειράματος...

To πείραμα: «Αποφάσισα να επιστρατεύσω όλη μου την αυτοπειθαρχία και για ένα μήνα να μην φάω τίποτα που να περιέχει γλουτένη. Είτε θα πήγαινα σε εστιατόρια είτε σε καφέ, θα επέλεγα πιάτα ή σνακ χωρίς γλουτένη και θα ήμουν πιο προσεκτική με τις ετικέτες των τροφίμων που θα αγόραζα από το σούπερμαρκετ. Κατά τη διάρκεια του πειράματος θα κρατούσα ημερολόγιο για να καταγράφω τις αλλαγές στο σώμα μου, ξέροντας βέβαια ότι μια διατροφή χωρίς γλουτένη δεν είναι απαραίτητα υγιεινή. Αποφάσισα να κρατήσω μακριά όλα τα συσκευασμένα προιόντα και να μαγειρεύω στο σπίτι. Ηξερα ότι το πείραμα θα με δυσκολέψει γιατί δίνω μάχη με τις... λιγούρες. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω το καλύτερο που μπορώ τρώγοντας συγκεκριμένα γεύματα μέσα στη μέρα και να διώξω από το δωμάτιό μου όλα τα σνακ που είχα καταχωνιασμένα».

Eβδομάδα πρώτη: «Το πείραμα-πρόκληση ξεκίνησε με ενθουσιασμό. Προμηθεύτηκα προιόντα χωρίς γλουτένη, φρούτα και μπάρες (εννοείται χωρίς γλουτένη). Κάθε μέρα, πριν φύγω από το σπίτι, ετοίμαζα τα γεύματα που θα έτρωγα. Ολοι γύρω μου αναρωτιούνταν για την ξαφνική αλλαγή των διατροφικών μου συνηθειών. Προσπάθησα να τους πείσω να με στηρίξουν στην προσπάθεια. Τις πρώτες ημέρες όλα μου φαίνονταν πολύ εύκολα. Αναρωτιόμουν γιατί κάποιοι παραπονιούνται αμέσως όταν κάνουν μια αλλαγή στη διατροφή τους. Κάθε φορά που σκεφτόμουν κάποιο σάντουιτς, πήγαινα στην τσάντα μου και έτρωγα κάποιο στικ λαχανικού που είχα μαζί μου. Οσο για τη φυσική μου κατάσταση, δεν παρατήρησα καμία αλλαγή. Τα επίπεδα ενέργειάς μου ήταν τα ίδια. Ισως να ήταν ιδέα μου, αλλά στο τέλος της εβδομάδας αισθανόμουν τα τζιν μου λίγο πιο φαρδιά».

Εβδομάδα δεύτερη: «Βγήκα για φαγητό με τους φίλους μου και μπορώ να πω ότι το ψωμί μου έλειψε. Το προηγούμενο βράδυ είχα ονειρευτεί ένα καρβελάκι ψωμί, ζεστό και ξεροψημένο. Ηταν καταπιεστικό για μένα να βλέπω τους φίλους μου να βουτάνε την μπαγκέτα στο ελαιόλαδο. To επόμενο πρωί ξύπνησα λίγο μουδιασμένη. Πήγα να πάρω καφέ και περιμένοντας στην ουρά πήγα τα κρουασάν μου έσπασαν τη μύτη. Ηθελα επιτόπου να αγοράσω ντόνατς. Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό που ένιωθα ήταν μια μικρή «κρίση». Τα πράγματα έγιναν χειρότερα, όταν το αγόρι μου την επόμενη μέρα ήρθε στο σπίτι με ένα πακέτο μπισκότα με σοκολάτα (εννοείται με γλουτένη!) και φυστικοβούτυρο που του το είχε φέρει δώρο ένα μαθητής του από τη γιόγκα. Μπορεί να αγαπώ το σπιτικό φαγητό αλλά κοιτούσα όλα αυτά τα υγιεινά που έπρεπε να φάω και ήθελα να κλάψω. Πήρα το πακέτο με τα κράκερ και όποια άλλα σνακ χωρίς γλουτένη είχα στο ντουλάπι, κλείστηκα στο δωμάτιό μου και τα έφαγα όλα μέχρι που με πόνεσε η κοιλιά μου. Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τη σκέψη ότι είχα αρχίσει να στερώ από τον εαυτό μου πράγματα που αγαπούσε και αυτό είχε αρχίσει να μου προκαλεί νευρικότητα. Δεν ήθελα, όμως, να παρατήσω την προσπάθεια».

Εβδομάδα τρίτη: «Η δεύτερη εβδομάδα δεν είχε τελειώσει καλά και προσπάθησα να βρω την αιτία. Είπα να προσπαθήσω να είμαι πιο δημιουργική. Μπήκα στο Ιντερνετ και κατέβασα νέες συνταγές, έκανα μια λίστα με εστιατόρια των οποίων τα μενού ήξερα ότι έχουν πιάτα που θα μπορούσα να φάω. Αγόρασα προιόντα πιο «πρωτότυπα». Τρώγοντας έξω, συνέχισα να είμαι πολύ προσεκτική και σχολαστική. Ζητούσα από τους σερβιτόρους λεπτομέρειες για τα πιάτα συνέχεια. Στο τέλος της τρίτης εβδομάδας, δεν παρατήρησα καμία αλλαγή στη πέψη. Το μόνο που παρατήρησα ήταν μια αλλαγή στο πρόσωπό μου. Είχα λιγότερη κοκκινίλα και αυτό με έκανε να θέλω να συνεχίσω την προσπάθεια».

Εβδομάδα τέταρτη: «Νοστάλγησα ένα πιάτο με μακαρονάδα, αλλά ήξερα ότι δεν έπρεπε να το φάω. Αρχισα να φτιάχνω γλυκά χωρίς γλουτένη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν θερμίδες. Οσο πλησιάζαμε στο τέλος του μήνα διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Ηξερα ότι το να στερώ από τον εαυτό μου πιάτα που λαχταρούσε, ήταν πολύ καταπιεστικό τελικά. Χάρηκα που είδα το δέρμα μου να λάμπει και σκέφτηκα «Μήπως πρέπει να επιβραβεύσω τον εαυτό μου για όλη αυτή την προσπάθεια με κάτι που έχει γλουτένη;». Αλλά όχι, ήμουν πριν το τέλος και έπρεπε να κρατηθώ».

Τα αποτελέσματα: «Φτάνοντας στο τέλος του πειράματος χαιρόμουν που θα ξανα-έτρωγα το ψωμί που μου άρεσε. Ηταν σαν να επέστρεφα σπίτι μετά από ένα μακρύ, κουραστικό ταξίδι. Κατάλαβα ότι κάποιες φορές είναι επικίνδυνο να στερούμε από τον εαυτό μας πράγματα που αγαπά. Το να στερώ από τον εαυτό μου την γλουτένη, με έκανε να έχω μεγαλύτερη όρεξη για τσιμπολόγημα. Είναι προτιμότερο να τρως κάθε τόσο πχ. Μια μακαρονάδα, από το να μην τρως καθόλου, ποτέ. Δεν θέλω να ξανακάνω το πείραμα. Δεν άλλαξε τίποτα από την φυσική μου κατάσταση μέσα σε αυτό το μήνα. Είδα ότι όλα θέλουν μέτρο και η πλήρης στέρηση τροφών -όταν δεν έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα- δεν είναι λύση».

Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο bustle.com