«Πώς είναι να ζεις με τριχοτιλλομανία» - Να βγάζεις τα μαλλιά σου τρίχα τρίχα, καταναγκαστικά

Τριχοτιλλομανία. Το πιο πιθανό είναι να μην έχεις ξανακούσει γι'αυτή. Είναι το να τραβάς τις τρίχες σου σε όλα τα σημεία του σώματός σου. Τις τρίχες στα φρύδια σου, τις βλεφαρίδες σου, τις μασχάλες σου, στα γεννητικά σου όργανα.

Αυτή η κίνηση είναι επαναλαμβανόμενη, καταναγκαστική. Με το τράβηγμα σε κυριεύει ένα ευχάριστο αίσθημα. Μοιάζει με ανακούφιση, εκτόνωση. Το πρόβλημα έχει ορατά αποτελέσματα και συνήθως φέρνει σε αμηχανία τα άτομα που δεν γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος που έχουν απέναντί τους αντιμετωπίζει αυτή την διαταραχή.

Τα κορίτσια έχουν την τάση να εμφανίζουν την διαταραχή σε μεγαλύτερο βαθμό σε σύγκριση με τα αγόρια. Εμφανίζεται σε πολύ μικρή ηλικία (συνήθως από τα 9 χρόνια και μετά) αλλά δεν έχει ηλικιακό όριο. Τα άτομα είναι έκθετα σε μολύνσεις, τραυματισμούς.

Μια γυναίκα περιγράφει στο womenshealth.com πώς είναι να ζεις με αυτή τη διαταραχή:

«Hμουν μόλις 9 ετών όταν γύρισα από το σχολείο μία μέρα και παρατήρησα τα έκπληκτα μάτια των γονιών μου. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να έχω δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό, είχα βγάλει όλες μου τις βλεφαρίδες. Δεν ξέρω αν είχα συνειδητοποιήσει τι είχα κάνει. Η αντίδρασή τους ήταν εκείνη που με ανησύχησε. Με πήγαν στο γιατρό και διέγνωσε ότι έχω τριχοτιλλομανία. Είναι η ανεξέλεγκτη τάση του ατόμου να βγάζει από μόνο του τις τρίχες του. Το συναντάμε περισσότερο στις γυναίκες. Σε εμένα αυτή η τάση έρχεται κατά κύματα: άλλες φορές μου έρχεται έντονα, άλλες καθόλου.

Οι γιατροί λένε ότι οι άνθρωποι που έχoυν τριχοτιλλομανία συνήθως βγάζουν τις τρίχες τους λόγω άγχους ή βαρεμάρας, ή γιατί δεν νιώθουν άνετα, από αμηχανία. Εμένα μου συνέβαινε ενώ μελετούσα και έκανα τις σχολικές εργασίες. Ηταν φανερό ότι με αυτό τον τρόπο ξεσπούσα τα συναισθήματά μου. Αντί να τα εκφράσω με έναν υγιή τρόπο, ακολουθούσα έναν μηχανισμό: έκανα ξανά και ξανά την ίδια κίνηση μέχρι να ξεπεράσω το άβολο αίσθημα που ζούσα εκείνη τη στιγμή.

Δυστυχώς από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει μια ευρύτερη γνωστή μέθοδος αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος. Θυμάμαι ότι όταν είχα πάει την πρώτη φορά σε γιατρό, δεν είχε ακούσει γι'αυτό. Η θεραπεία μου ήταν η ένταξη δημιουργικών δραστηριοτήτων στην καθημερινότητά μου. Κάθε φορά που μου ερχόταν να βγάλω τρίχες, έκανα κάτι άλλο: διάβαζα ένα βιβλίο, έβλεπα τηλεόραση, πήγαινα πολύ κοντά στον καθρέπτη. Το να μεγαλώνεις έχοντας μια τέτοια διαταραχή δεν ήταν κάτι εύκολο. Τα άλλα παιδιά με κορόιδευαν, έλεγαν για μένα άσχημα πράγματα. Οι σχολικές υποχρεώσεις συνέχιζαν να με αγχώνουν, έπιανα τον εαυτό μου να κάνει αυτή την κίνηση χωρίς να το συνειδητοποιώ. Οι γύρω μου αναρωτιούνταν πώς μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο χωρίς να το καταλαβαίνω.

Είχα και καλούς φίλους που καταλάβαιναν τι μου συνέβαινε. Ηθελα να είμαι κοινωνική αν και είχα το άγχος μην ντροπιαστώ. Αν πχ. Μου άρεσε κάποιος δεν ήξερα αν έπρεπε να του το πω ή όχι. Όμως μετά σκεφτόμουν ότι αν κάποιος δεν μπορούσε να με αγαπήσει και να με δεχτεί με το πρόβλημά μου, δεν θα ήταν για μένα. Πρόσφατα κατάφεραν φρύδια και βλεφαρίδες να μεγαλώσουν για πρώτη φορά μέσα σε εννέα χρόνια. Ηλπιζα αυτό να κρατήσει αν και ήξερα ότι ίσως ερχόταν άλλο ένα διάστημα που θα άρχιζα και πάλι να τα τραβάω. Λίγους μήνες όντως άρχισα ξανά. Ετσι έμαθα να χαίρομαι το διάστημα που αυτό μου συνέβαινε. Κάνοντας θεραπεία και αλλάζοντας την αντίληψη που είχα για τον κόσμο, αποδέχτηκα πλήρως την διαταραχή μου. Αντί να κατηγορώ τον εαυτό μου, έμαθα να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την ζωή μου. Ξέρω ότι μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή, ειδικά τα νεαρά κορίτσια που σιωπούν από ντροπή.

H τριχοτιλλομανία δεν είναι το μόνο πράγμα που με ορίζει ως άνθρωπο. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου που με επηρεάζει σε καθημερινή βάση αλλά είμαι ακόμα ένα παραγωγικός άνθρωπος που ζω μια υγιεινή ζωή. Εχω παντρευτεί, έχω ένα παιδί δύο ετών και όταν δεν εργάζομαι, βοηθώ την κοινότητα των ατόμων με την διαταραχή. Παίζω τένις και αφιερώνω χρόνο στην οικογένειά μου. Είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Για μένα το να τραβώ πια τις τρίχες μου δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο είναι το να ζω με ελπίδα ξέροντας ότι δεν είμαι μόνη».