«Πέρασαν τόσοι μήνες κι ακόμη δεν μπορώ να τον ξεπεράσω» Η καλύτερη συμβουλή για εσένα που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου

Κανείς δεν είπε ότι είναι απλό να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι από την μια στιγμή στην άλλη. Κι αν βάλουμε και τον έρωτα και τον χωρισμό μέσα σε αυτή την εξίσωση σκέψεων και συναισθημάτων, τότε τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Οταν νιώθεις το φάντασμα του πρώην να παραμονεύει σε κάθε σου βήμα, όταν νιώθεις ότι «δεν θα ξαναερωτευτείς ποτέ» και δεν θα προχωρήσεις ξανά, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις κάτι δραστικό, εντελώς διαφορετικό.

Ενα γράμμα μιας γυναίκας που χώρισε παίρνει την κατάλληλη απάντηση. Μια συμβουλή που μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι κι εσύ.

«Αγαπητή Μόλυ,

Είμαι στα late 20-s μου. Χώρισα πρόσφατα με το αγόρι μου, και παλεύω να προχωρήσω. Αυτός το έχει ξεπεράσει ήδη (τα βρήκε με την πρώην του), και μιας και ζει στο East Village, τους πετυχαίνω παντού μαζί. Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες και ξέρω ότι πρέπει να προχωρήσω με τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τις εμμονικές μου σκέψεις σχετικά με το τι κάνουν και να νιώθω προδομένη και στεναχωρημένη που την προτίμησε από μένα.

Μου λείπει ακόμα, και δεν μπορώ να φανταστώ να ερωτεύομαι κάποιον άλλον, τουλάχιστον ακόμη. Περιμένω την συμβουλή σου για το πώς να προχωρήσω.

-- Άυπνη στη Νέα Υόρκη

Αγαπητή «Άυπνη»,

Μια φορά, στα τέλη της δεκαετίας των 20 μου έτρωγα σούσι με τον φίλο μου τον Έρικ, κλαψουρίζοντας για έναν πρόσφατο χωρισμό. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχαμε πάει στο γάμο ενός παλιού συμμαθητή και συζητούσαμε σχετικά με το γεγονός, στους τόνους που το κάνουν οι θυμωμένοι και απογοητευμένοι 20άρηδες (τους κακοσχολιάζαμε), νιώθοντας απελπιστικά μόνη και αποτυχημένη, αιώνες μακριά από την εύρεση της μοναδικής αγάπης που κρατά για πάντα. Θυμάμαι πως έβρεχε, μόλις είχαμε δει το Brokeback Mountain και είπα κάτι σε αυτό το ύφος:

«Είμαι τελείως χαμένη. Δεν θα βρω ποτέ την αληθινή αγάπη», και ο Έρικ, ένας πραγματικά πιστός και αγαπημένος μου φίλος που πάντα καταλάβαινε τα ζόρια μου, αποκρίθηκε: «Υπάρχουν δύο ειδών 20άρηδες. Η κατηγορία Α και Β. Όσοι ανήκουν στην Α κάνουν τα πάντα σύμφωνα με το «εγχειρίδιο»: παντρεύονται τον σχολικό τους έρωτα, κάνουν παιδί νέοι, έχουν την τέλεια δουλειά και έναν λευκό φράχτη στο τέλειο σπίτι τους – όλο το πακέτο. Μετά υπάρχει η κατηγορία Β: αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκουν το δρόμο τους εύκολα και πάντα κάτι δεν ταιριάζει απόλυτα: η δουλειά, ο γκόμενος, πάνε στα τυφλά, ψάχνοντας και ψάχνοντας και ψάχνοντας.

Tότε ο φίλος μου πρόσθεσε: «Αποδέξου το Μόλυ, εγώ και εσύ ανήκουμε στην Β κατηγορία». Έγνεψα συμφωνώντας, αλλά μετά σταμάτησα να ακούω, απορροφημένη στις σκέψεις μου.

Σκεφτόμουν την αδελφή μου, την Μπέκα, που ανήκε στην πρώτη κατηγορία με τα όλα της.

Με λίγα λόγια, παντρεύτηκε τον σχολικό της έρωτα λίγα χρόνια μετά το πανεπιστήμιο, απέκτησε το τέλειο σπίτι με τον λευκό φράχτη, είχε την ίδια καριέρα που λάτρευε για χρόνια, δεν άργησε ποτέ της να πληρώσει λογαριασμό, πάντα δίπλωνε τα εσώρουχά της και δεν πάτησε ποτέ snooze στο ξυπνητήρι της. Ήμουν πάντοτε, απ' όταν ήμασταν μικρές, το άκρο αντίθετό της: μια ζάλη από Πρόζακ, άπλυτα πιάτα και δουλειές που ποτέ δεν μπορούσα να κρατήσω. Κάθε πρωί ξυπνούσα σε μια παραζάλη αυτοκριτικής, κοιτώντας το ταβάνι αποφασισμένη πως κάποια απ΄αυτές τις μέρες όλος ο πλανήτης θα έπεφτε πάνω μου και θα με έλιωνε.

Σε συμπονώ πραγματικά, «Άυπνη». Έχω περπατήσει στα παπούτσια σου, και δε θα ευχόμουν ποτέ τον πόνο που περνάς σε κανέναν. Τα late 20s είναι από μόνη της δύσκολη περίοδος, ιδίως αν ξεπερνάς και ερωτική απογοήτευση από πάνω. Για να μην αναφέρω το φόβο του να πετύχεις τον πρώην σου έξω ανά πάσα στιγμή α λα μπρατσέτα με την νέα του κοπέλα. Πραγματικός εφιάλτης. Υπάρχει νομίζω μόνο ένας τρόπος να ξεφύγεις από τον πόνο και, ετοιμάσου, δεν είναι για τους λιπόψυχους.

Δεν μπορείς να ονειρευτείς ή να σκεφτείς την έξοδό σου από αυτή τη θλίψη. Δεν μπορείς να κλάψεις ή να μισήσεις τον εαυτό σου και αυτόν ελπίζοντας πως θα περάσει ως δια μαγείας.

Πρέπει να αδράξεις τη στιγμή και να πράξεις.

Ξέρω πόσο ωραία νιώθεις αυτή τη στιγμή αγκαλιάζοντας τη θλίψη σου. Να βουλιάζεις στον άνετο καναπέ σου, φορώντας τη φόρμα του σπιτιού, κουκουλωμένη με την αυτολύπησή σου. Είναι ζεστά εκεί, το ξέρω. Κάτω από την κουβέρτα σου, μπαίνοντας στο Instagram και στα λοιπά social media, βλέποντας σειρές. Το έχω περάσει. Είναι αυτό που κάνουμε όλοι, όταν νιώθουμε ηττημένοι. Βυθιζόμαστε στη στεναχώρια μας, απομονωμένοι και με μίσος. Παθαίνουμε εμμονές με το βάρος και την εικόνα μας. Αλλά δεν βρίσκεται εκεί το κλειδί της ελευθερίας σου.

Αγάπη, πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι τόσο πολύ. Όταν θες οπωσδήποτε να τσεκάρεις το Insta του, γράψε μια καρτ ποστάλ στην μαμά σου. Όταν θες να δεις παλιές σας φωτογραφίες στο κινητό σου, φτιάξε ένα γλυκό για τη γειτόνισσα σου. Αν πεθαίνεις από την ανάγκη να ρωτήσεις για την κοπέλα του και να μάθεις τα πάντα για αυτήν, πήγαινε έξω και τάισε τις γατούλες της γειτονιάς.

Πράξε το αντίθετο. Βοήθα τους γύρω σου. Κάνε γυμναστική. Κινήσου. Άδραξε τη μέρα τελοσπάντων!

Η αλήθεια είναι πως το τι κάνει ο πρώην σου είναι έτσι και αλλιώς εκτός του ελέγχου σου.

Κράτα το focus σου στον εαυτό σου. Γίνε ο άνθρωπος που θα ερωτευόσουν. Περίπου την ίδια εποχή που είχα την συζήτηση με τον Έρικ, έβγαινα που και που με ένα φωτογράφο που έμενε στη γειτονιά.

Ήταν κούκλος και αδιάφορος, και σύμφωνα με το MySpace του, εμπλεκόταν σε πολλά περαστικά ρομάντζα. Με λίγα λόγια: μάλλον δεν ήξερε καν το όνομά μου. Δεν με ένοιαζε πάντως. Έμενε λίγους δρόμους κάτω από το σπίτι μου, και συχνά φόραγα το πιο κολακευτικό μου τζιν και μπλε σκιά, έφτιαχνα τις αφέλειες μου και έβγαινα βόλτα, ελπίζοντας να τον πετύχω.

Καμία τύχη φυσικά, δε τον πέτυχα, και πέραν των ελάχιστων συναντήσεων μας, παρέμενε ένα μυστήριο για μένα. Μια μέρα, ενώ είχα βγει να ψωνίσω πράγματα για το σπίτι, ερωτεύτηκα την πιο κακόγουστη πορτοκαλί λάμπα, και ενώ ήμουν ήδη φορτωμένη με πράγματα, αποφάσισα να την πάρω.

Δεν είχα πού να την κρατήσω και την στερέωσα στο κεφάλι μου. Ποιος νοιάζεται σκέφτηκα, είμαι στη γειτονιά μου και κάνω ψώνια. Μεγάλο λάθος. Το δευτερόλεπτο που πάτησα στο πεζοδρόμιο, ο φωτογράφος, σέξι, γεμάτος τατουάζ και βγάζοντας φερομόνες και μυρωδιά τσιγάρου από κάθε ίνα του, πέρασε δίπλα μου.

Για να γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, ήταν αγκαζέ με ένα διάσημο μοντέλο. Με κοίταξε. Τον κοίταξα. Μετά, καθώς περνούσε, άραξε το βλέμμα του στο αμπαζούρ που κρατούσα στερεωμένο στο κεφάλι μου, με μια έκφραση οίκτου. Νομίζω ότι και αυτός και το μοντέλο γέλασαν κοροϊδευτικά.

Βλέπεις που το πάω; Μερικές φορές η θεότητα του σύμπαντος παίζει άσχημα παιχνίδια όταν τα περιμένουμε λιγότερο, και τα τζιν που κολακεύουν και τα χαζά όνειρα που κάνουμε βγαίνουν πετώντας από το παράθυρο, και στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου σαν χαζές!

Αλλά, ο κόσμος συνεχίζει τη ροή του, είτε το θες είτε όχι.

Μετά το περιστατικό με τη λάμπα, έχασα την κολλητή μου, βρήκα μια καριέρα που μου ταίριαζε και λατρεύω, ερωτεύτηκα και έκανα παιδιά και τώρα γίνομαι 40 και νιώθω τέλεια.

Η ερωτική απογοήτευση είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της δεκαετίας των 20 που περνάς. Όλη αυτή η εμπειρία, ο πόνος και η απώλεια ανήκουν στη μεγαλύτερη εικόνα που δεν έχεις δει ακόμα και στο μέλλον μόνο θα βγάλει νόημα για σένα.

Ανήκεις στην κατηγορία Β. Παραδέξου το. Κάνε το κομμάτι σου.

Αποδέξου ότι δεν ξέρεις πού πας και πού είσαι αλλά θα φτάσεις στον προορισμό σου στον δικό σου χρόνο. Άσε το τέλειο σπίτι με τον τέλειο λευκό φράχτη για άλλες. Άσε την καρδιά σου να σπαράξει και να ξανακολλήσει και να ξανασπάσει. Συνέχισε να ερωτεύεσαι.

Ο Λέοναρτ Κόεν είπε κάποτε: «Υπάρχει μια ρωγμή, μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί μπαίνει το φως». Προσωπικά, προτιμώ να κάνω παρέες με κοπέλες που έχουν πληγές».

Πηγή: «It’s Been Months, and I Still Can’t Get Over My Ex-Boyfriend», άρθρο της Molly Guy, vogue.com