Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου μιλά στην Bovary για όλα, το θέατρο, τη μόδα αλλά και τον Τσίπρα -«Αν έβγαινα μαζί του για καφέ θα του έλεγα...»

Οι «αποσκευές» της γεμάτες με θεατρικούς και τηλεοπτικούς ρόλους, μέσα από τους οποίους την έχουμε γνωρίσει και αγαπήσει εδώ και πολλά χρόνια.

Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου όμως δεν είναι απλά μια σπουδαία ηθοποιός, αλλά και μια φινετσάτη και δυναμική γυναίκα. Τολμά να δοκιμάσει διαφορετικά πράγματα γιατί απολαμβάνει να εξελίσσεται συνεχώς. Μια γυναίκα δραστήρια, που αγαπάει τη γιόγκα και δηλώνει «παιδί του κέντρου της Αθήνας».

Διατηρεί ωστόσο την απλότητα της και υποδέχεται με χαμόγελο το Bovary.gr στο σπίτι της. Ενα περιβάλλον γαλήνιο και αθόρυβο, όπως ο χαρακτήρας της. «Μου λένε ότι είναι πολύ ζεν εδώ», παραδέχεται καθώς μας σερβίρει ζεστό καφέ στο καθιστικό της και μας συστήνει την αγαπημένη της φίλη, τη γάτα της, Λιλίκα.

Αυθόρμητη, γεμάτη χιούμορ αλλά και σοβαρότητα, με αισιοδοξία, άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τη σχέση της με τη μόδα, για την κρίση στην Ελλάδα και τον γλυκόπικρο πρωταγωνιστικό της ρόλο ως «Μαγείρισσα», στο έργο του Εντουάρντο Ματσάδο, που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο Αγγέλων Βήμα.

Φέτος, σας συναντάμε στην παράσταση «Η Μαγείρισσα». Ένα έργο για την ιστορία της Κούβας μετά την Επανάσταση μέσα από τον αγώνα μιας γυναίκας. Πείτε μας λίγα λόγια για την ηρωίδα.

Πρόκειται για μια γυναίκα που κρατάει έναν όρκο ζωής για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Μένει πιστή στα ιδανικά, στο αξιακό της σύστημα, στην ηθική της, ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω της, αλλά και ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει στο τέλος, όταν προδίδεται ο όρκος της από τρίτους. Η ίδια ωστόσο θεωρώ, ότι δεν μετανιώνει που παρέμεινε πιστή στις αξίες της.

Ποια κοινά χαρακτηριστικά «βλέπετε» σε εσάς και την ηρωίδα;

Είναι ένας ρόλος από τους λίγους που έχω υποδυθεί, που δεν αισθάνθηκα πως ήταν μακριά από εμένα σαν ψυχοσύνθεση. Την αισθάνθηκα πολύ κοντά μου αυτήν τη γυναίκα. Γιατί κι εγώ η ίδια πιστεύω σε κάποια πράγματα, που θεωρώ ιερά και στα οποία παραμένω πιστή. Ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει στην εποχή, αυτό που λένε για παράδειγμα πως «με το σταυρό δεν πας μπροστά», εγώ παραμένω πιστή σε αυτά που θεωρώ σημαντικά και στις αξίες ζωής.

Εχετε βρεθεί εσείς στην ίδια θέση με την ηρωίδα; Τη βλέπουμε να πέφτει «θύμα» του όρκου που τήρησε…

Εχω βιώσει κι εγώ αυτήν την κατάσταση στα πλαίσια της φιλίας. Για μένα η φιλία είναι κάτι ιερό, μπορώ να πω πως είναι πιο πάνω και από τον έρωτα, πιστεύω πάντα σε αυτήν. Γιατί ο έρωτας έρχεται και φεύγει ( μακάρι να καθίσει, αλλά συνήθως φεύγει!). Η φιλία είθισται τουλάχιστον να είναι ιερή και να παραμένει για μια ζωή έτσι. Οταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε αισθάνεσαι κάποια μεγάλη προδοσία.

Η ηρωίδα αναφέρει πως μέσα στο σπίτι της νιώθει ελεύθερη, σε αντίθεση με αυτό που αισθάνεται έξω. Πιστεύετε, πως σήμερα οι άνθρωποι αγωνίζονται για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους;

Νομίζω, πως η ανθρωπότητα περνάει μια πολύ δύσκολη φάση. Επαναπροσδιοριζόμαστε όλοι μαζί ως πλανήτης και είτε θα ανέβουμε όλοι μαζί ένα στάδιο πνευματικότητας είτε θα καταστραφούμε. Αυτή την αίσθηση έχω. Επαναστάσεις δεν βλέπω να γίνονται και μαζικές επαναστάσεις δεν ξέρω και κατά πόσο έχει νόημα να γίνουν, γιατί μόνο αίμα φέρνουν καμιά φορά. Η διεκδίκηση της ελευθερίας θεωρώ πως πρέπει να γίνει από τον καθένα προσωπικά και μέσω της παιδείας. Θεωρώ, ότι πρέπει καθένας από εμάς να αποκτήσει παιδεία και εννοώ να ασχοληθεί περισσότερο με τη δική του τη μόρφωση, να εμβαθύνει σε πράγματα, να αποκτήσει μεγαλύτερη κουλτούρα, να δει περισσότερη τέχνη, να διαβάσει πιο πολύ. Μόνο μέσα από την πνευματικότητα μπορεί να διεκδικήσει κανείς την ελευθερία του.

Από την εμπειρία σας στο θέατρο, βλέπετε οι γονείς σήμερα να συνειδητοποιούν το ρόλο της παιδείας ως προς τα παιδιά τους; Τα παίρνουν μαζί τους στο θέατρο;

Οι φίλοι που έχω εγώ τουλάχιστον, πηγαίνουν τα παιδιά τους στο θέατρο, όπως και στην Ακρόπολη και τα μουσεία ή σε ανάλογους χώρους όταν βρίσκονται στο εξωτερικό. Θεωρώ, πως οι περισσότεροι γονείς που γνωρίζω έχουν αίσθηση, ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώσουν μόνο με τη στείρα εκπαίδευση που παρέχει το σχολείο. Τα παιδιά άλλωστε σήμερα από μικρή ηλικία είναι καταδικασμένα να στοιβάξουν μέσα σε έναν εγκέφαλο πάρα πολλά πράγματα λόγω της πληροφόρησης που υπάρχει, χώρια αυτό που συμβαίνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που είναι άλλος ένας τομέας προς συζήτηση.

Πάμε πίσω στα παιδικά σας χρόνια, πώς ήταν η Αλεξάνδρα ως παιδί;

Οι γονείς μου είχαν την αίσθηση, πως ένα παιδί είναι καλό να έχει μια γενικότερη παιδεία. Με πήγαιναν πολύ στο θέατρο, όπως και στη Λυρική. Κάθε καλοκαίρι βέβαια θυμάμαι πως είχα έναν κατάλογο βιβλίων, που ήταν «must»! (γέλια) Επρεπε κάθε καλοκαίρι να διαβάσω βιβλία που μου έλεγε η μητέρα μου, όπως για παράδειγμα Ντοστογιέφσκι. Τελικά, αυτό ήταν καλό, γιατί με βοήθησε να αποκτήσω μια σφαιρική παιδεία, να εμβαθύνω αλλιώς στα πράγματα αργότερα. Αυτή ήταν και η παιδεία που μου έμεινε, γιατί από το σχολείο δεν θυμάμαι τίποτα!

Τι σημαίνει για την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου η υποκριτική;

Μετά από 25 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, η υποκριτική είναι συνυφασμένη με τη ζωή μου. Το τι είμαι ηθοποιός είναι μάλλον το στίγμα μου και σαν άνθρωπος.

Το θέατρο μοιάζει να είναι απελευθερωτικό, κάνει έναν ηθοποιό τρισευτυχισμένο όταν βρίσκεται επάνω στη σκηνή… Η γνώμη σας;

Αυτό που λες είναι αλήθεια. Οταν το κατακτάς βέβαια. Γιατί υπάρχουν και ηθοποιοί που δεν είναι έτσι, δεν γίνονται ηθοποιοί για να φτάσουν στην ουσία των πραγμάτων και να επικοινωνήσουν το συναίσθημα τους ή την κατάσταση που συμβαίνει επάνω (στη σκηνή) στον κόσμο. Γίνονται ηθοποιοί γιατί νομίζουν πως όλο αυτό έχει πολύ «γκλαμ», κάτι που στην Ελλάδα βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την υποκριτική. Και καλά κάνει και δεν έχει. Εγώ νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη που ασκώ αυτήν την τέχνη.

Υπάρχει κάποιος ρόλος – σταθμός στην καριέρα σας;

Κάθε ρόλος είναι «σταθμός», γιατί καθένας είναι ένα σκαλοπατάκι που σου ανοίγει νέους ορίζοντες. Σε κάθε ρόλο έχεις να συναντήσεις έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις. Ψάχνεις το βιογραφικό του. Καλείσαι να ερμηνεύσεις τις εμπειρίες του, τις οποίες εσύ μπορεί να μην έχεις ζήσει.

Ποιος είναι ο ρόλος που θα θέλατε πάρα πολύ να υποδυθείτε αλλά δεν το καταφέρατε ακόμα;

Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να παίξω. Δεν έχω εμμονή με κάποιον συγκεκριμένο. Γενικά στις θεατρικές μου δουλειές, όταν μου προτείνεται κάτι, εξετάζω το «εν αρχή ην ο Λόγος», δηλαδή το κείμενο. Από εκεί και πέρα τους συντελεστές, το σκηνοθέτη και όλα τα υπόλοιπα. Ούτως ή άλλως είναι ομαδικό άθλημα το θέατρο.

Είναι εύκολο να συνεργάζεστε κάθε φορά με ανθρώπους που ενδεχομένως να μην γνωρίζετε;

Αυτό είναι και το ενδιαφέρον του θεάτρου, δεν σε αφήνει ποτέ να ρουτινιάσεις. Είναι ένα από τα καλά της δουλειάς μας. Κάθε χρόνο υποδύεσαι κάτι καινούριο, μαθαίνεις νέα πράγματα, συνεργάζεσαι με καινούριους ανθρώπους, των οποίων τα «χούγια» πρέπει να δεχτείς και να γίνεις κι εσύ πιο προσαρμοστικός. Επειδή ακριβώς η δουλειά είναι ομαδική, καθένας από εμάς πρέπει να αφήσει το εγώ του, να πάει ένα βήμα πίσω για να λειτουργήσει αυτό σαν ομάδα.

Σας λείπουν η τηλεόραση και ο κινηματογράφος;

Τηλεόραση έχω κάνει αρκετή, είναι ένα μέσο το οποίο μου αρέσει. Φυσικά έχω κάνει ωραίες δουλειές. Τώρα που τις βλέπω ξανά (γέλια) ήταν πολύ ωραίες! Κινηματογράφο θα ήθελα να κάνω πολύ περισσότερο όμως.

Με αφορμή το άρωμα Ελλάδας στα 89α βραβεία Οσκαρ, πώς βλέπετε την καριέρα του Ελληνα ηθοποιού στο εξωτερικό;

Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα στο εξωτερικό. Θεωρώ, ότι εάν φύγεις από μια πάρα πολύ μικρή ηλικία, ας πούμε τα 18 σου, πας να σπουδάσεις υποκριτική έξω και μείνεις εκεί, για να είσαι στο «παιχνίδι» από την αρχή, τότε ας πούμε πως έχεις πιθανότητες να πετύχεις. Αν όμως φύγεις στην ηλικία των 30-35 υπάρχει τόσος κόσμος που ήδη ζει εκεί, δεν είναι ξένος σαν εσένα. Ετσι έχεις αυτόματα λιγότερες πιθανότητες. Όχι ότι είναι αδύνατο, τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Πάμε στην πολιτική. Αν σας δινόταν η ευκαιρία να συναντήσετε τον κ. Τσίπρα και να πιείτε έναν καφέ μαζί του, τι θα του λέγατε; Κάποιοι ηθοποιοί είχαν πάρει θέση στο δημοψήφισμα και άλλαξαν γνώμη…

(γέλια) Είναι φυσιολογικό οποιοσδήποτε άνθρωπος να πιστέψει σε κάτι που του δίνει ελπίδα και μετά να διαψευστεί. Αυτά συμβαίνουν. Παρατηρώντας την ιστορία αυτής της χώρας, είχα τα τελευταία χρόνια την πεποίθηση ότι δεν πρέπει, εγώ τουλάχιστον, να πιστεύω ( και δεν πίστεψα ποτέ) ανθρώπους που δίνουν υποσχέσεις. Δηλαδή, όταν κάποιος έλεγε «λεφτά υπάρχουν» δεν τον ψήφιζα. Όταν κάποιος έλεγε «η ελπίδα υπάρχει και θα χορεύουν οι αγορές πεντοζάλη και εμείς θα παίζουμε τους ζουρνάδες» δεν τον πίστεψα. Αρα, σαφώς ποτέ δεν πίστεψα και τον κ. Τσίπρα. Τον συγκαταλέγω όμως ανάμεσα σε άλλους που δεν πίστεψα. Στην περίπτωση που έπινα έναν καφέ μαζί του θα του έλεγα, πως είναι υπεύθυνος για πάρα πολλά που μας έχουν συμβεί, γιατί ήταν πολύ απροετοίμαστος, πήγε χωρίς εφόδια να αντιμετωπίσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση και νομίζω, ότι δεν έχει οδηγήσει τη χώρα σε κάτι καλό.

Βλέπετε φως στο τούνελ των μνημονίων;

Όχι, καθόλου. Από πού να το δω το φως; Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και λέω, δεν μπορεί θα αλλάξει, αλλά κοιτάζοντας γύρω, βλέπεις να έρχονται συνέχεια χειρότερα πράγματα, χειρότερα μέτρα, χειρότερες μέρες για όλους μας. Η ανάπτυξη δεν έρχεται. Και βεβαίως, έτσι όπως είναι η κατάσταση, πώς θα έρθει κάποιος επενδυτής, να επενδύσει σε αυτή τη χώρα;

Τι σας στενοχωρεί περισσότερο;

Με στενοχωρεί η ένδεια που βλέπω πλέον σε όλη την πόλη. Είμαι παιδί του κέντρου και με πιάνει στενοχώρια όταν βλέπω ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια ή να κοιμούνται στα πεζοδρόμια ή τα μαγαζιά να γράφουν «κλειστό» το ένα μετά το άλλο. Δεν είναι ωραίο θέαμα όλο αυτό και δεν σου δημιουργεί αισιοδοξία για το αύριο. Αν ζούσα σε επαρχιακή πόλη, ίσως να ήταν καλύτερα, γιατί η περιφέρεια δεν βιώνει αυτή τη μαυρίλα που βιώνουμε εμείς εδώ τόσο έντονα. Στην επαρχία υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, υπάρχει και ο κήπος, δεν είναι όλα διαλυμένα.

Η κρίση έχει οδηγήσει πολλούς Ελληνες σε άλλες χώρες, είναι πλήγμα αυτό για την χώρα;

Πλήγμα για τη χώρα είναι, αλλά τι να κάνει ο κόσμος; Δεν φταίει ο κόσμος που φεύγει, η χώρα τον έχει αναγκάσει. Είναι η Ελλάδα που πάντα μας πληγώνει τελικά. Αν ήμουν μικρότερη κι εγώ τώρα, αν είχα τελειώσει τώρα το σχολείο, θα τα είχα μαζέψει και θα είχα φύγει τρέχοντας από αυτήν τη χώρα. Δεν υπήρχε περίπτωση καμία να μείνω στην Ελλάδα, όπως είναι σήμερα, γιατί ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να ονειρευτεί τίποτα. Επίσης, αν είχα παιδί, θα του έλεγα «φύγε». Θα μου κόστιζε, να μεταναστεύσει, αλλά νομίζω θα ήταν η μόνη ευκαιρία να κάνει κάτι στη ζωή του και να δει και άλλα πράγματα. Από το να ζει μια μιζέρια καθημερινή, να έχει κάνει σπουδές και να μην βρίσκει μια δουλειά ή να βρει δουλειά και να μην πληρώνεται…

Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχετε κάνει ποτέ;

Το πιο ακραίο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι ότι έγινα ηθοποιός και μάλιστα στην Ελλάδα. Πιο ρίσκι και ακραίο δεν υπάρχει.

Το λέτε αυτό με κάποια απογοήτευση;

Όχι, δεν το λέω με απογοήτευση, όμως το να ακολουθήσεις ένα επάγγελμα που δεν έχει καμία βεβαιότητα, καμία σιγουριά, που δεν ξέρεις αν θα πετύχεις και δεν σου υπόσχεται κανείς τίποτα, που κάθε χρονιά ψάχνεις να βρεις τι θα κάνεις την επόμενη και είσαι μέσα στην αδρεναλίνη, αυτό δεν το λες και πολύ «κανονικό».

Αν δεν ήσασταν ηθοποιός, ποιο επάγγελμα θα μπορούσατε να κάνετε;

Θα ήθελα να ήμουν χορεύτρια του κλασικού μπαλέτου, αυτό είναι ένα επάγγελμα που μου θα μου άρεσε. Επίσης, θα μου άρεσε πάρα πολύ να είμαι πιλότος (γέλια), βέβαια νομίζω ότι σε αυτή τη δουλειά δεν εμπιστεύονται τις γυναίκες και αυτό λόγω ορμονών, το έχω ψάξει.

Πώς χαλαρώνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Βλέπω θέατρο, μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω τις δουλειές των συναδέλφων μου, αυτό με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Κάνω επίσης γιόγκα, που θεωρώ ότι είναι μια μέθοδος γυμναστικής που βοηθάει πάρα πολύ και θα το πρότεινα σε όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτου ηλικίας. Είναι ένα σύστημα που συνδυάζει τόσο τη σωματική όσο και την πνευματική άσκηση. Βλέπω την οικογένεια μου, αλλά και τους φίλους μου, που είναι και αυτοί η οικογένεια μου.

Μαγειρεύετε, όπως η «Μαγείρισσα» στο έργο;

Όταν θέλω να κάνω ένα τραπέζι, μαγειρεύω πολύ καλά. Όμως στην καθημερινότητα μου, επειδή λείπω πάρα πολλές ώρες από το σπίτι, δεν έχω το χρόνο και τη διάθεση να μαγειρέψω. Το μόνο που θέλεις να κάνεις μετά από τόσες ώρες δουλειάς είναι να πέσεις, να ξεκουραστείς και να σηκωθείς και πάλι την επόμενη μέρα. Με τη μαγειρική δεν έχω τη σχέση που έχει η «Μαγείρισσα». Αυτό δεν σημαίνει πως δεν την αγαπώ, γιατί και αυτή τη θεωρώ τέχνη. Δεν είμαι όμως μετρ στο είδος!

H σχέση σας σήμερα με τα social media;

Ασχολούμαι «τόσο-όσο». Στην αρχή που ασχολήθηκα με το facebook, μπορώ να σου πω, ότι είχα πάθει ένα μικρό εθισμό. Ανοιγα το μάτι και έβλεπα κατευθείαν το facebook! Τώρα πια τα χρησιμοποιώ όταν έχω κέφι ή για να δω τι συμβαίνει. Μέσα από το facebook παρατηρείς βέβαια τις τάσεις του κόσμου. Μου έχει δώσει την αίσθηση, ότι σε δύσκολες στιγμές, εκεί γίνονται μάχες, ένας εμφύλιος, κάτι που δεν μου αρέσει. Καθένας λέει μια άποψη που κανείς δεν του τη ζητάει, κάνει ένα στάτους, μετά σχολιάζει άλλος από κάτω και στον τοίχο γίνεται μακελειό! ( γέλια) Ολο αυτό το θεωρώ λίγο άχρηστο.

Τη δουλειά του ηθοποιού όμως μπορεί να τη βοηθήσουν τα social media;

Ναι, γιατί ουσιαστικά είναι μια προώθηση της δουλειάς μας. Ως προς αυτό το κομμάτι, ναι, βοηθάνε.

Είμαστε γυναίκες και δεν θα μπορούσα να παραλείψω να ρωτήσω για τη σχέση σας με τη μόδα.

Θέλω να είμαι πολίτης του κόσμου, να είμαι μέσα στα πράγματα, οπότε παρακολουθώ τις τάσεις. Τώρα αν μπορώ να τις ακολουθήσω ή αν μου αρέσει να τις ακολουθώ… Γιατί δεν είναι απαραίτητο ότι κάθε τάση που ισχύει, ταιριάζει και σε μένα. Επιλέγω αυτό που μου αρέσει. Συνήθως όμως επιλέγω πιο κλασικά πράγματα και κάνω ένα mix&match.

Αν ανοίξω την ντουλάπα σας, ποια είναι τα βασικά κομμάτια που θα βρω μέσα;

(γέλια) Μπορείς να πας στην γκαρνταρόμπα μου, που είναι ανοιχτή και να δεις τι έχω. Εχω πάρα πολλά κάζουαλ ρούχα: φόρμες, αθλητικά, τζην, για την καθημερινότητα μου. Εχω όμως ένα φετίχ με τα παπούτσια. Όχι απαραίτητα ακριβά παπούτσια. Μπορώ να πάρω και παπούτσια από καλάθι των πέντε ευρώ, απλά και μόνο επειδή μου αρέσουν. Οσο για τα ρούχα, λόγω του ότι κρατάω κομμάτια από παλιά, έχω διάφορα είδη και στιλ στην γκαρνταρόμπα μου. Υπάρχουν κομμάτια που έχουν μείνει αφόρετα.

Θα μας αποκαλύψετε τα μυστικά ομορφιάς σας, χάρη στα οποία είστε τόσο λαμπερή;

Νομίζω, ότι η άσκηση είναι πολύ σημαντική. Όπως προείπα εγώ κάνω γιόγκα. Η διατροφή είναι επίσης πολύ σημαντική. Προσέχω τόσο –όσο, δεν είμαι «τρελή» με τη διατροφή μου. Στερούμαστε τόσα πράγματα, που κάποια στιγμή θέλεις να κάνεις και μια παρασπονδία, άνθρωπος είσαι. (γέλια) Μπορεί να στερούμαι για παράδειγμα για καιρό μακαρόνια ή σουβλάκι αλλά κάποια στιγμή θα φάω, γιατί δεν μπορώ πια! Γενικά πάντως προσέχω, δεν λέω ότι διατηρούμαι αν και τρώω τα πάντα χάρη στο μεταβολισμό μου, δεν ισχύει αυτό. Ως προς το πρόσωπο μου αυτό που έχω κάνει είναι πρόληψη, στην οποία γενικότερα πιστεύω. Από τα 30 μου έχω κάνει μεσοθεραπεία, μια δερματολογική, κατά βάση προληπτική θεραπεία.

Αφιερώνετε χρόνο καθημερινά στον εαυτό σας για την περιποίηση του προσώπου σας και το μακιγιάζ σας;

Μια κρέμα θα τη βάλω, όμως αυτή μου την έχει δώσει ο δερματολόγος μου, δεν χρησιμοποιώ κρέμες εμπορίου. Να μακιγιαριστώ σε καθημερινή βάση, αυτό είναι το αστείο της ημέρας! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Δεν βάφομαι για κανένα λόγο, ποτέ. Δεν μου αρέσει το μακιγιάζ. Είναι μεν απαραίτητο όταν εμφανίζεσαι κάπου που υπάρχουν κάμερες και η εικόνα σου πρέπει να είναι προσεγμένη γενικότερα, αλλά στην καθημερινότητα μου θεωρώ, ότι το μακιγιάζ δεν μου προσδίδει τίποτα. Είμαι πολύ καλύτερη χωρίς μακιγιάζ, τι να σου πω τώρα, έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου μάλλον! (γέλια)

Πριν κλείσουμε θα ήθελα από εσάς μια ευχή για τις γυναίκες, τις αναγνώστριες του Bovary.gr…

Να είμαστε περισσότερο συμφιλιωμένες με εμάς και με το χρόνο. Να μην αγχωνόμαστε με τα πρότυπα που μας πλασάρουν, τα πρότυπα της «κυρίας τέλειας». Εύχομαι να έχουμε μεγαλύτερη ηρεμία, αυτογνωσία, αγάπη για τον εαυτό μας.