Αλέκος Αλεξανδράκης: Ο ζεν πρεμιέ του ελληνικού θεάτρου με την ανεξέλεγκτη γοητεία στις γυναίκες

Υπήρξε ο απόλυτος ζεν πρεμιέ του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου για πολλές δεκαετίες, αλλά κι ένας ανεπανάληπτος ηθοποιός. Η κομψότητα, η φινέτσα, και αυτή η ποιότητα του τζέντλεμαν που τον χαρακτήριζε, τον έκανε αμέσως να ξεχωρίσει από τα μάτσο αρσενικά της εποχής. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, που προκαλούσε πανικό στο διάβα του, λάτρεψε και τίμησε τις γυναίκες, όπως κι εκείνες άλλωστε.

Διακρινόταν πάντα για το ήθος και τον ανθρωπισμό του, αλλά και τη γενναιοδωρία προς τους νέους. Αφοσιώθηκε στην τέχνη του με πάθος, απέχοντας από ίντριγκες και ανταγωνισμούς. Είχε μόνο φίλους και κανέναν εχθρό. Όσοι τον γνώριζαν δίκαια τον αποκαλούσαν « κύριο», μιας και ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να πει εναντίον του μια κακή κουβέντα.

Αν και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε το πρώτο όνομα, συχνά έλεγε: « Εγώ δεν νιώθω σταρ. Αντιστάρ είμαι». Ταυτόχρονα παρέμενε πιστός στις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ είχε επιστήθιους φίλους από όλους τους χώρους, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Παιδικά χρόνια

Γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1928 στην Αθήνα. Κι ήταν στις 8 του ίδιου μήνα, λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα 77 του χρόνια , που έφυγε χτυπημένος από την επάρατη νόσο, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό. Ο πατέρας του, δικηγόρος από τη Μάνη, μεγαλοαστικής καταγωγής, φρόντιζε για την ανατροφή του γιου του , στέλνοντάς τον στα καλύτερα σχολεία. Στο σπίτι τους , που ήταν γεμάτο βιβλία, ο μικρός Αλέκος θα αποκτήσει μια βαθιά καλλιέργεια, που θα τον ακολουθεί για όλη του τη ζωή. Παράλληλα ασχολείται και με την ξιφασκία και σε ηλικία δεκαπέντε ετών μπαίνει στην Εθνική Ομάδα. Όταν τελείωσε το σχολείο, αποφάσισε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού και γι’ αυτό γράφτηκε στην Σχολή Δοκίμων. Το μεγάλο του όνειρο όμως ήταν να πάει στην Αμερική και να σπουδάσει σκηνοθεσία κινηματογράφου.

Ο μεγάλος έρωτας με την Έλλη Λαμπέτη και ο επεισοδιακός χωρισμός

Τελικά, ένας φίλος του τον παρακίνησε να δώσει στο Εθνικό θέατρο. Στην επιτροπή ήταν και ο Δημήτρης Χορν, με τον οποίο αργότερα θα συνδεθεί με στενή φιλία. Εκείνος αναγνώρισε το ταλέντο του και έτσι ο νεαρός Αλέκος πέρασε πρώτος στη σχολή.

Κάθε μέρα πήγαινε στο Βασιλικό Θέατρο και χάζευε κρυφά πίσω από τις κουίντες τις πρόβες του μέντορά του και μιας νεαρής πρωταγωνίστριας, για την οποία μιλούσε όλη η Αθήνα. Ήταν η Έλλη Λαμπέτη- τότε ακόμα δεν είχε δεσμό με τον Χορν. Εκείνη τον πλησίασε πρώτη και ο Αλεξανδράκης, θαμπωμένος από την αύρα της, άρχισε να τη συνοδεύει σπίτι της τα βράδια. Η σχέση τους γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο έρωτα. Οι δυο τους εμφανίστηκαν μαζί στο θίασο της κυρίας Κατερίνας τον Ιούλιο του 1949, στο έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια», που ήταν και το ντεμπούτο του νεαρού Αλέκου. Την επόμενη μέρα οι κριτικές ήταν διθυραμβικές κι όλοι πλέον μιλούσαν για τον «νέο εραστή του ελληνικού θεάτρου». Οι προτάσεις άρχισαν να έρχονται βροχή.

Η κυρία Κατερίνα τού ζήτησε να τον ακολουθήσει σε περιοδεία, που θα έκανε στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Τότε η Λαμπέτη απαίτησε να μην πάει, εκείνος αρνήθηκε, κι έτσι ο δεσμός τους έλαβε τέλος, και μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο. Έναν χρόνο αργότερα θα πάει με μια θεατρική συντροφιά να τη συγχαρεί στο καμαρίνι της, εκείνη όμως θα τον προσπεράσει επιδεικτικά.

Ο γάμος του με την Μάρτζι Βάλβη

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στο Χαρτούμ ήδη είχε γνωρίσει την Μάρτζι Βάλβη. Αυτή ξετρελαμένη μαζί του, τον ακολούθησε στην Αθήνα. Ο Αλεξανδράκης δεν είχε σκεφτεί ποτέ τον γάμο, όμως ο φίλοι του, ο Γιώργος Παππάς και η Μελίνα Μερκούρη, επέμεναν τόσο πολύ, που τελικά ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια.

Το ταμπεραμέντο στις γυναίκες: Του έσκιζαν τα ρούχα, του πετούσαν ραβασάκια

Η γοητεία που ασκούσε στις γυναίκες ήταν ανεξέλεγκτη. Οι θαυμάστριές του τον ακολουθούσαν σε κάθε του βήμα, έσκιζαν τα ρούχα του, έκλεβαν αντικείμενα του, ακόμα και τις γόπες από τα τσιγάρα του. Λέγεται μάλιστα ότι μια φορά ενώ έπαιζε τον Ιππόλυτο στην Επίδαυρο, κάποια του πέταξε χαρτάκι με το τηλέφωνό της.

Μια άλλη φορά, σε μια ταινία, υποδυόταν τον άρρωστο. Τον ρόλο της νοσοκόμας έπαιζε μια νεαρή ηθοποιός. Οι δύο τους είχαν γνωριστεί μισή ώρα πριν από το γύρισμα. Ξαφνικά έγινε ένα μπλακ άουτ και μόλις το φως ξανάναψε, είδαν τη νεαρή ηθοποιό στην αγκαλιά του. Σε μια άλλη παραγωγή, το 1964, ο Φίνος είχε νοικιάσει μια βίλα στην Κηφισιά για να κάνουν κάποια γυρίσματα. Εκεί υπήρχε ένα δωμάτιο για να ξεκουράζεται ο Αλεξανδράκης στα διαλείμματα. Απ’ αυτό το δωμάτιο είχαν παρελάσει όλες οι γυναίκες της ταινίας. Τόσο εντύπωση είχε κάνει το γεγονός, που ο Παντελής Παλιεράκης, φροντιστής στον Φίνο, του είχε πει: «Αμάν, ρε Αλέκο, κι αυτή; Δεν είναι πια και τόσο νόστιμη». Κι εκείνος του απάντησε: «Ψυχή έχει κι αυτή, γιατί όχι;» Πάντως, ο Ντίνος Δημόπουλος είχε εκμυστηρευτεί ότι η μόνη δικαιολογία που είχε δεχτεί από ηθοποιό για να καθυστερήσει στο γύρισμα, ήταν από τον Αλεξανδράκη, που μια μέρα έστησε όλο το συνεργείο, επειδή είχε ραντεβού.

Εκείνα τα χρόνια θα γνωρίσει σε μια βόλτα του στη Γλυφάδα μια Γαλλίδα καλλονή, που είχε κερδίσει και τα καλλιστεία, την Κλοντ Σαμπαντού. Έζησαν ένα θυελλώδες ρομάντζο και πολύ γρήγορα παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο. Αλλά και πάλι, μετά από τρία χρόνια, ο Αλεξανδράκης ζήτησε διαζύγιο. Εν τω μεταξύ είχε ήδη συνάψει σχέση με την Αλίκη Γεωργούλη. Δεν τους ένωνε μόνο το πάθος για το θέατρο, αλλά και οι κοινές τους πεποιθήσεις και οι αγώνες που έδιναν. Μαζί δημιούργησαν θίασο, ερμηνεύοντας μεγάλους συγγραφείς, ενώ συχνά λάμβαναν μέρος σε πορείες και διαμαρτυρίες. Έμεινε κοντά της οχτώ χρόνια, τα πιο δημιουργικά της ζωής του, όπως ο ίδιος έλεγε. Μετά το χωρισμό τους παρέμειναν φίλοι, καθώς θαύμαζαν κι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον πάρα πολύ.

Ο γάμος του με την Ελβετίδα Βερένα Γκάουε και ο έρωτάς της ζωής του, Νονίκα Γαληλέα

Το 1964 γύριζε στη Ρόδο το «Δόλωμα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τα γυρίσματα γίνονταν στο ξενοδοχείο Μιραμάρε, όπου γνωρίστηκε με την ανιψιά του ιδιοκτήτη, την Ελβετίδα Βερένα Γκάουε. Ερωτεύθηκαν παράφορα και πριν από την πρεμιέρα της ταινίας, παντρεύτηκαν. Μαζί της απέκτησε δυο παιδιά, όμως στα πέντε χρόνια , ο Αλεξανδράκης έμελλε να συναντήσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του: τη Νόνικα Γαληνέα.

Η ίδια στην αυτοβιογραφία της περιγράφει τη γνωριμία τους: «Με τον Αλέκο πρωτοδουλέψαμε μαζί στο θέατρο Μετροπόλιταν της λεωφόρου Αλεξάνδρας, στα «Μεγάλα Χρόνια» του Γεωργίου Ρούσσου, ένα έργο για τη ζωή του Διονυσίου Σολωμού, που το σκηνοθετούσε ο Αλέξης Μινωτής. Πολύ μεγάλος θίασος. Πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Φαρμακωμένης, η Νίκη Τριανταφυλλίδη. Εγώ έπαιζα την Κοντέσα Σολωμού. Μοιραζόμουν το ίδιο καμαρίνι με την Τριανταφυλλίδη. Ένα βράδυ, στις 29 Ιουνίου 1969, μέρα Σάββατο, βγαίνοντας απ' το καμαρίνι μας, με κλείδωσε μέσα και έφυγε. Άρχισα να φωνάζω. Ο φύλακας δεν υπήρχε περίπτωση να με ακούσει. Αν και φορούσε διπλά ακουστικά, ήταν θεόκουφος. Και με άκουσε ο Αλεξανδράκης από τη μάντρα - δυο τετράγωνα πιο κάτω - όπου είχε πάει να πάρει το αυτοκίνητό του. Γύρισε πίσω και μου άνοιξε μαζί με το φύλακα, γιατί η άλλη είχε βάλει λουκέτο. Του είπα πως δεν είχα αυτοκίνητο, παρόλο που είχα, ένα κάμπριο Triumph διθέσιο, το οποίο μόλις είχα πάρει. Το είχα στην ίδια μάντρα που είχε κι εκείνος το δικό του, αλλά μια και ο Αλέκος έμενε στη Γλυφάδα κι εγώ στον Αστέρα με πήγε εκείνος. Στη διαδρομή έτρεμα ολόκληρη από τρακ και νόμιζα πως θα τρελαινόμουν. Όταν βγήκε απ' το αυτοκίνητο για να με καληνυχτίσει, του είπα (πώς το τόλμησα ούτε ξέρω): ''Φίλησέ με''. Εκείνος μου είπε: ''Ασ' το καλύτερα'', και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρεθήκαμε κάτω από ένα δέντρο ενώ τ' αυτοκίνητα περνούσαν το ένα πίσω απ' τ' άλλο, ρίχνοντας τα φώτα τους πάνω μας….»

Μετά από αυτό, εξομολογήθηκε στην Βερένα την αλήθεια, η οποία αντιμετώπισε την όλη κατάσταση με ψυχραιμία. Από τότε και για 21 χρόνια συζούσε με την γνωστή ηθοποιό, που την αποκαλούσε «γλυκό σίφουνα» .

Πρωταγωνιστής σε 75 έργα

Συνολικά, ο Αλεξανδράκης πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο βαφτιστικός», «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας» και πολλές ακόμα. Το 1962 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απέσπασε το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ταινία «Θρίαμβος», η οποία όμως απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία. Κυκλοφόρησε αρκετό καιρό αργότερα σε μια έκδοση με αρκετές περικοπές. Σκηνοθέτησε επίσης την ταινία «Συνοικία το Όνειρο».

Στην τηλεόραση έπαιξε στον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» και τους «Μυστικούς Αρραβώνες».

Το 2001 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος , του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.

Έφυγε μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο στις 8 Νοέμβριου του 2005.

Φωτογραφίες: Eurokinissi/ finosfilm.com