Όλυμπος: Σε αυτό το χωριό της Καρπάθου έχει σταματήσει ο χρόνος
Ένας Όλυμπος στην Κάρπαθο. Ή πιο σωστά μία Όλυμπος.
Δεν υπάρχει άλλος τέτοιος οικισμός στην Ελλάδα. Λένε όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν στο χωριό που ο χρόνος δεν κατάφερε ακόμα να αγγίξει.
Τα σπίτια «κεντημένα» πάνω στο βουνό, πολύχρωμα, όλα με τον δικό τους φούρνο, με τον δικό τους ανεμόμυλο. Εκκλησίες, μικρά δρομάκια, φιλόξενοι άνθρωποι, παραδοσιακές φορεσιές, έθιμα που διατηρούνται αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου.
Το χωριό ξυπνάει πρωί πρωί και οι γυναίκες φουρνίζουν. Το ψωμί και το φαγητό.
Το μεσημέρι οι πρώτοι τουρίστες κάνουν την εμφάνισή τους, μαγεμένοι από την ομορφιά και το παιχνίδι του ήλιου με τη σκιά. Πολλές είναι οι γυναίκες που φορούν το καβάι, την παραδοσιακή φορεσιά και μιλούν με τη ντοπιολαλιά -με πολλά δωρικά στοιχεία- καθώς περιμένουν τα λεωφορεία.
Το χωριό Όλυμπος κτίστηκε την περίοδο της Εικονομαχίας, κάπου ανάμεσα στον 7ο και 9ο αιώνα από τους κατοίκους της αρχαίας Βρουκούντας και της Νισύρου, ώστε να προστατευτούν από τις επιδρομές των Αράβων.
Αυτό μας επιβεβαιώνουν οι τοιχογραφίες των εκκλησιών του χωριού, απ’ όπου απουσιάζουν οι μορφές των αγίων τις οποίες απαγόρευαν οι Εικονομάχοι.
Η περιοχή, είναι απομονωμένη, δυσπρόσιτη, αθέατη από τη βόρεια και νοτιοδυτική πλευρά, αλλά ανοιχτή προς τη δυτική θάλασσα, για να μπορούν να ελέγχουν την έλευση των πειρατικών πλοίων και να κλείνονται στο κάστρο τους, ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα όπως και οι ονομασίες των συνοικιών «Μέσα Κάστρο» και «Όξω Καμάρα».
Το όνομά του το χωριό το οφείλει ασφαλώς στο ψηλό βουνό, στην πλευρά του οποίου έχει χτιστεί. Σήμερα το βουνό λέγεται Άη Ηλίας, επειδή στην κορυφή του, όπως και στις κορυφές άλλων υψωμάτων της Ελλάδας, χτίστηκε ναός του Προφήτη Ηλία. Στην αρχαία εποχή όμως το βουνό, όπως επίσης πολλά άλλα βουνά του ελληνικού χώρου, λεγόταν Όλυμπος.
Η Όλυμπος ήταν γεωργικό χωριό, όπως άλλωστε και τα άλλα χωριά της Καρπάθου. Ο φόβος της πειρατείας ανάγκασε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν την παραλία και τη θάλασσα, να καταφύγουν στα μεσόγεια και να ασχοληθούν με τη γη.
«Στην Όλυμπο δεν υπήρχε άνθρωπος που να κάθεται, εκτός κι αν ήταν βαριά άρρωστος», γράφει ο Κωστής Μ. Μηνάς: Τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και ο Μανόλης Μ. Μακρής: Συγγραφέας, στην ηλεκτρονική έκδοση της Βρυκούς. «Θα έπρεπε να ήταν κανείς πολύ δυνατής κράσης για να αντέξει τις τόσες ταλαιπωρίες “από τη μια νύχταν ως την άλλη”, δηλαδή από τη βαθιάν αυγή ως το σκοτείνιασμα. Δεν γίνονταν εξαιρέσεις για τις γυναίκες».
Η Όλυμπος είναι μοναδική, αλλά μαγεύει τους επισκέπτες στις θρησκευτικές γιορτές. Το Πάσχα, ο δεκαπενταύγουστος, γιορτάζονται με ιδιαίτερη χάρη και συγκίνηση στο χωριό.